Ενότητα 1 (Η πρώτη επαφή)

1. Στο μπαράκι

Μέσα στον πυκνό καπνό από τα τσιγάρα και τη μουσική να παίζει στη διαπασών, οι λιγοστοί νεαροί πελάτες συζητούσαν μεγαλόφωνα κι έκαναν το μικρό φοιτητικό μπαράκι να φαντάζει γεμάτο.
Ήταν δύο μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο Ίωνας άδειασε το ποτήρι του με μια γουλιά και σηκώθηκε.
"Εγώ πρέπει να φεύγω. Έχω πρωινό εργαστήριο. Τα λέμε αύριο."
Τον ξεπροβόδισε ο φίλος του ο Σώτος.
"Μην κάνεις έτσι, θα της περάσει. Ναζάκια σου κάνει."
"Δεν ξέρω, η Άρτεμη είναι και λίγο εγωίστρια ή μάλλον περήφανη, μα εγώ είμαι χειρότερος. Δεν έπρεπε να επιμείνω σ' αυτό το ανόητο παιχνίδι."
"Όλοι το κατάλαβαν πως ήταν ένα παιχνίδι και το διασκέδασαν. Η Άρτεμη γιατί δηλαδή το πήρε τόσο σοβαρά."
"Κι εγώ πιθανόν να αντιδρούσα έτσι, αν ήμουν στη θέση της."
"Έλα τώρα, εσύ λιώνεις γι αυτήν, γι αυτό τη δικαιολογείς. Είσαι ώριμο φρούτο, έτοιμο για φάγωμα! Κι αυτή ξέρει πόσο ερωτευμένος είσαι και σε χορεύει στο ταψί."
"Η Άρτεμη δεν είναι τέτοιο άτομο. Πώς καταφέρνεις να τα βρωμίζεις όλα. Λέγε μου τέτοια να μη κλείσω μάτι όλο το βράδυ."
"Μην ακούω μοιρολόγια και σπαράζει η καρδιά μου."
"Την αγαπώ. Το ξέρεις."
"Καημενούλη, κι αυτή σ' αγαπάει και πολύ μάλιστα. Μόνο που οι γυναίκες υποκρίνονται καλύτερα από τους άντρες.
Αλλά εδώ που τα λέμε, η καναδέζα δεν ξεκόλλαγε από πάνω σου, λες κι ήταν παλιό σου αμόρε. Λες και γνωριζόσασταν από χρόνια. Αλλά να 'κανες και τίποτε, χαλάλι ο τσακωμός!... Αχ, να ήμουν εγώ στη θέση σου..."
"Έλα, κόψε την πλάκα."
"Προσπαθώ να σε συνεφέρω λιγάκι, γιατί σε βλέπω πολύ ντάουν. Πού είναι το περιβόητο χιούμορ σου;"
"Φοβάμαι! Ένα περίεργο συναίσθημα, κάτι σαν κουδουνάκι συναγερμού με διεγείρει και με κρατάει σε ετοιμότητα, σαν να πρόκειται να αντιμετωπίσω έναν κίνδυνο. Φοβάμαι μην τη χάσω."
"Μην κάνεις έτσι. Αύριο θα βάλουμε τη Λένα να της μιλήσει, να προετοιμάσει το έδαφος, κι ύστερα εσύ όμορφα κι ωραία θα της ζητήσεις συγνώμη, και ..."σ' αγαπώ, μ' αγαπάς"..., κι όλα μέλι-γάλα."
"Καλά-καλά. Κάνεις για παρηγορήτρα. Άντε, φεύγω γιατί άργησα με το παραπάνω κι αύριο, πώς ξυπνάω για το εργαστήριο πρωί-πρωί."
"Να προσέχεις στο δρόμο. Δεν ήπιες και λίγο..."

Ο Ίωνας υπολόγισε πως θα 'φτανε σε είκοσι λεπτά άνετα, χωρίς να τρέχει, αφού η κυκλοφορία στην πρωτεύουσα τέτοια ώρα ήταν ασήμαντη. Όμως υπήρχε αρκετή κίνηση στο δρόμο, που μαζί με τα φανάρια και τα μικρομποτιλιαρίσματα σε κεντρικές διασταυρώσεις τον έβγαλαν έξω από τους υπολογισμούς του. Μάλιστα φτάνοντας στους στενούς δρόμους της περιοχής του, άρχισε να εκνευρίζεται, όταν μια νταλίκα τον καθήλωσε με την περιορισμένη ταχύτητά της, χωρίς τη δυνατότητα προσπέρασης. Έκοψε δεξιά και βγήκε στον περιφερειακό δρόμο, που πήγαινε παράλληλα με τη θάλασσα. Στην πρώτη έξοδο θα έβγαινε πολύ κοντά στο σπίτι του και γρηγορότερα.
"Να πάρει!.. Τρία τέταρτα γι αυτήν την διαδρομή, τέτοια ώρα, δεν έχει ξαναγίνει. Αλλά, θα μου πεις, αυτή η τρελοπόλη με τα μιλιούνια των κατοίκων και τόσα αυτοκίνητα, δεν θα 'χει αρκετούς χαζοξενύχτηδες σαν κι εμένα; Κι αύριο πρέπει να σηκωθώ από τις έξι."


2. Η πρώτη επαφή

Στο σπίτι όλοι κοιμόντουσαν κι έκανε όσο πιο σιγά μπορούσε για να μην τους ξυπνήσει. Αφού ξεντύθηκε, πήρε μερικά περιοδικά και πήγε στην κουζίνα. Ποτέ δεν κοιμόταν αν δεν ξεφύλλιζε κάποιο έντυπο.
Ένας πονοκέφαλος, που είχε αρχίσει μέσα στο αυτοκίνητο, ολοένα μεγάλωνε μαζί μ' ένα περίεργο βουητό μέσα στο κρανίο του. "Θα μου φύγει το κεφάλι μ' αυτά τα ποτά-μπόμπες που σερβίρουν οι απατεώνες... αλλά τέτοιος πονοκέφαλος, πρώτη φορά".
Έβαλε να ζεστάνει νερό για να κάνει ένα ρόφημα, και βολεύτηκε στο ντιβάνι. Μόλις είχε κατεβάσει το νερό απ' τη φωτιά, όταν άκουσε τους ...καλπασμούς!.. Σήκωσε το κεφάλι του παραξενεμένος, ν' ακούσει καλύτερα. Οι καλπασμοί ήταν καθαροί.
"Τι ζητάνε άλογα εδώ σε μια τσιμεντούπολη δέκα εκατομμυρίων"! Δεν πρόλαβε να κάνει άλλη σκέψη κι ένας δυνατότερος καλπασμός από πολλά άλογα τώρα πλησίαζε. Τα πέταλα των αλόγων χτυπώντας επάνω στην άσφαλτο, έβγαζαν έναν δυνατό και διαπεραστικό ήχο σαν ρούλο από τύμπανα. Του φάνηκε σαν να σταμάτησαν έξω από το σπίτι του και μάλιστα ακούστηκαν κάποιες φωνές, που δεν ξεχώριζε τι έλεγαν.
Το παράξενο της όλης υπόθεσης τον τράβηξε στο παράθυρο, όπου ανασηκώνοντας ελαφρά τις γρίλιες, κοίταξε έξω και ...το στόμα του άνοιξε μια πιθαμή από την έκπληξη.
Εκεί, κάτω από το φως της κολώνας, καμιά εικοσαριά καβαλάρηδες, φορώντας αρχαιοελληνικά χιτώνια, φανερά σαστισμένοι, μιλούσαν ...αρχαία ελληνικά!..
Η πρώτη του σκέψη ήταν πως γύριζαν καμιά ταινία εποχής, αφού μάλιστα τα απέναντι σπίτια... ΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΠΙΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ!.. Φαινόταν μόνο μια ...αρχαία!.. έπαυλη ιωνικού ρυθμού με πολλά κιονόκρανα στην πρόσοψη και... χωμένη μέχρι τη μέση στο χώμα!..
"Θεέ μου, κάτι έχω πάθει, δεν είμαι στα καλά μου..."
Σήκωσε περισσότερο τις γρίλιες για να δει την εικόνα από μεγαλύτερη οπτική γωνία. Κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος του, κι ο αρχηγός της παρέας τον έδειξε με το δάχτυλό του.
"Τις ει;"
"Τι είναι βρε παιδιά; Γυρίζετε καμιά ταινία;"
"Τις ει; Τι τηνικάδε γέγονεν; Τι οι θεοί αιτούσιν παρ' ημίν;"
"Ελάτε, κόψτε την πλάκα. Τι μου μιλάτε τώρα αρχαία ελληνικά!"
Δεν χρειαζόταν όμως να είναι καλός στα αρχαία ελληνικά για να καταλάβει την αγωνία και τον φόβο στα πρόσωπά τους, κάτι που σίγουρα θα 'βλεπαν κι οι άλλοι στο δικό του. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι ρωτούσαν, πώς βρέθηκαν εδώ αυτοί, αυτός κι όλα τ' άλλα!..
Το τοπίο γύρω τους άλλαζε κατά έναν περίεργο τρόπο. Σαν να ‘ταν όλα πυκνόρρευστες μάζες χρωμάτων, που με την αργή τους κίνηση δημιουργούσαν τις εικόνες που έβλεπε.
Επιστράτευσε όλες του τις γνώσεις στα αρχαία, αν και η διάλεκτος κι η προφορά τους ήταν πολύ διαφορετική απ' αυτά που εκείνος ήξερε για αρχαία ελληνικά, για να τους πει πως κι αυτός την ίδια απορία είχε. Και τότε παρατήρησε στο βάθος μακριά κάτι που έμοιαζε με τεράστια φωταγωγημένη αερογέφυρα χωρίς υποστηρίγματα, εντελώς στον αέρα, που δεν υπήρχε πριν, κι επάνω της κάτι περίεργα οχήματα που έτρεχαν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Οι "αρχαίοι" ακολούθησαν το βλέμμα του κι αντικρίζοντας το εξωπραγματικό θέαμα, πανικοβλήθηκαν κι άρχισαν να καλπάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκείνη την ώρα άρχισε να χτυπά δαιμονισμένα το κουδούνι της πόρτας.
Πήγε να ανοίξει με ανάκατα συναισθήματα και το μυαλό του να στριφογυρίζει πελαγωμένο. Πέρασε μπροστά από την μισάνοιχτη πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών του κι έριξε μέσα μια αφηρημένη ματιά, αλλά δεν συνειδητοποίησε αυτό που είδε, παρά μόνο, αφού άνοιξε την εξώπορτα και είδε τον παράξενο άνθρωπο με τα παράξενα ρούχα και την περίεργη προφορά.
"Καλησπήρα."
"Καλησπέρα", αποκρίθηκε, κι αμέσως έτρεξε πίσω στην κρεβατοκάμαρα. Στη θέση της υπήρχε ένας περίεργος τρούλος με ένα υλικό σαν γυαλί. Τα τοιχώματά του κάλυπταν και τη μισή τουαλέτα κι έφταναν μέχρι την άκρη του κήπου. Έμεινε άναυδος.
"Αν δεν ονειρεύομαι ...τότε είμαι τρελός!..", σκέφτηκε.
Ο παράξενος επισκέπτης που τον είχε ήδη ακολουθήσει, τον πλησίασε.
"Δην είσιε τριλός."
Ο Ίωνας γύρισε αργά το κεφάλι του. Κάτι του 'λεγε πως αυτός ο τύπος είχε σχέση μ' αυτά τα περίεργα που συνέβαιναν.
"Ποιος είσαι εσύ; Τι τρέχει εδώ, τι είναι όλα αυτά; Πού είναι η οικογένειά μου, έπαθαν τίποτε;"
"Θα σου ιξιγήσο. Μόνο πρώτα ηρίμησε. Ασφαλώς το σοκ είνι μιγάλο."
Το όλο παρουσιαστικό του μαζί με την αλλόκοτη προφορά του τον φόβιζε και ενίσχυε την ιδέα πως όλα είναι ένας εφιάλτης. Τσιμπήθηκε, για να διαπιστώσει αν ονειρεύεται. "Πάει, τρελάθηκα για καλά", σκέφτηκε.
Ο άλλος, σαν να διάβαζε τη σκέψη του, του μίλησε με φωνή, που, παρ' όλο τον άχρωμο τόνο της, φάνηκε αρκετά γλυκιά.
"Μη φοβάσιε, διεν είνιε τίποτε. Όταν σου εξηγήσω, θα καταλάβεις. Ηρέμησε."
Πήρε μερικές βαθιές αναπνοές για να σταματήσει την τρεμούλα του και προσπάθησε να συγκεντρωθεί.

"Ω! συ εκ του μεγάλου οίκου, όστις πρότερον ωμίλεις μεθ' ημών..."
Ακούστηκε από το ανοιχτό παράθυρο η φωνή του ...αρχαίου Έλληνα.
Έκανε να πλησιάσει στο παράθυρο, ενώ στα αυτιά του έφτανε ένα περίεργο βουητό, που ερχόταν από την τραπεζαρία. Ο άλλος τον σταμάτησε.
"Διεν υπάρχει λόγος να το κάνεις. Όσες λιγότιρες επαφές κάνιεις σ' αυτήν την φάση, τόσο καλύτηρα για σιένα."
Ο Ίωνας έμεινε για λίγο έτσι σαστισμένος κι ύστερα έτρεξε προς την πόρτα της τραπεζαρίας, την άνοιξε, και του 'μεινε η πόρτα στο χέρι!.. Πίσω από την πόρτα ήταν ένας διάτρητος βράχος. Έμεινε έτσι και παρατηρούσε κάτι κίτρινα μικρά λεπιδόπτερα, με μια μακρουλή μαλακιά κοιλιά, που γυάλιζε από τη βλέννα που έκκριναν. Κινούνταν πυρετώδικα ανάμεσα στις τρύπες, κι άφηναν παντού αυτήν την γυαλιστερή βλέννα. Απέστρεψε το κεφάλι του με αηδία κι έτρεξε στην έξοδο.
Τα πόδια του δεν συνάντησαν το πεζούλι και το πεζοδρόμιο, όπως ήξερε, παρά έκανε μερικά ανώμαλα βήματα επάνω σε ...αμμόλοφους και σκοντάφτοντας, κουτρουβάλησε μέχρι τις ...όχθες ενός ποταμού!..
"Θεέ μου ...! πώς βρέθηκε εδώ αυτό το ποτάμι;" ψιθύρισε, καθώς το κοίταζε που κουλουριαζόταν και χανόταν σαν ασημένιο φίδι μέσα στην φεγγαρόφωτη νύχτα.
Όπως ήταν μπρούμυτα, πλησίασε το ποτάμι κι έχωσε το κεφάλι του μέσα στο νερό. Ήταν κρύο και τον συνέφερε κάπως. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μερικές φορές. Το τοπίο δεν άλλαζε. Το ποτάμι ήταν εκεί και το φεγγάρι καθρεφτιζόταν στα ήσυχα νερά του.


3. Ο Κεδ

Προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Αισθανόταν πιο ήρεμος από πριν. Ο αλλόκοτος τύπος τον πλησίασε.
"Ασφαλώς θα είσαι σοκαρισμένος, από όλα αυτά τα πρωτοφανή για σένα, και σε πολύ μικρό διάστημα, που συνέβησαν."
"Εμένα μου λες;"
"Θα σου εξηγήσω τα πάντα... όσα νομίζω πως είναι δυνατόν να γίνουν κατανοητά από σένα, προς το παρόν. Και πρώτα απ' όλα να σου συστηθώ σύμφωνα με τους δικούς σου τύπους. Ονομάζομαι Κοτσάνι Ελαιο-Δένδρου και μπορείς χάριν συντομίας να με φωνάζεις Κεδ."
Ο Ίωνας του έριξε μια ερευνητική ματιά. Μέχρι τώρα δεν τον είχε πάρει πολύ στα σοβαρά. Τον δεχόταν σαν παρουσία και μόνο. Τώρα έβλεπε μιαν ύπαρξη αρκετά διαφοροποιημένη από την ανθρώπινη.
"Για στάσου, εσύ προηγουμένως μιλούσες περίεργα και δεν φαινόταν να ξέρεις καλά τη γλώσσα, ενώ τώρα μιλάς κανονικά. Δε νομίζω να το 'κανες σκόπιμα, γιατί τότε θα πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος ηθοποιός."
"Έχεις δίκαιο. Ήθελα κάποιον χρόνο για να συντονιστώ με την αντιληπτικότητά σου και τον τρόπο επικοινωνίας σου."
"Ναι, καταλαβαίνω, έμαθες τη γλώσσα μου μέσα σε πέντε λεπτά! Εσύ είσαι πιο αστείος κι από μένα. Τι 'σαι συ, ρε παιδάκι μου, μάγος; Μπορείς να μας εμφανίσεις και κανέναν θησαυρό;"
"Αν θέλεις...."
"Ναι, θέλω μια πειρατική κάσσα ξέχειλη από λίρες, χρυσά περιδέραια, ρουμπίνια, διαμάντια, σμαράγδια, κι ένα χρυσό διαμαντοστόλιστο στέμμα...."
Σταμάτησε τον σαρκαστικό μονόλογό του κι ετοιμάστηκε ν' αλλάξει τροπάρι, να γίνει πιο επιθετικός, γιατί ερμήνευσε το χαμόγελο και τον τρόπο του συνομιλητή του σαν ειρωνεία. Όμως, ακολουθώντας το βλέμμα του, είδε έκπληκτος μπροστά στα πόδια του ένα κασόνι με θησαυρό, όπως τον είχε περιγράψει.
"Πώς το έκανες αυτό; Είσαι πράγματι μάγος!"
"Δεν το έκανα εγώ. Εσύ το έκανες, με μια μικρή αντανάκλαση της θέλησής σου."
"Θέλεις να πεις, ότι εγώ, μόνος μου, εκφράζοντας απλώς την επιθυμία μου, και χωρίς τη δική σου βοήθεια ..... όχι, όχι, είναι οφθαλμαπάτη, όπως κι όλα τ' άλλα."
Έσκυψε κι έπιασε το στέμμα. Ήταν αληθινό! Έχωσε το χέρι του μέσα στο θησαυρό και τ' ανακάτεψε, σκορπίζοντας στο δάπεδο πολύτιμα πετράδια και λίρες από το ξέχειλο κασόνι, όπως ακριβώς το είχε βαθιά στο μυαλό του από ένα παιδικό παραμύθι.
"Ναι, βέβαια, είναι αληθινά! Μη μου πεις ότι εγώ είμαι μάγος και δεν το ξέρω...."
"Αν εννοείς αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι εννοείς, τότε είσαι κάτι παραπάνω από μάγος."
Ο Ίωνας τον έπιασε ξαφνικά από τον λαιμό.
"Είσαι πολύ μικρός για να με δουλέψεις εμένα, παλιοελαιοκούτσουρο ή όπως αλλιώς σε λένε. Λέγε, κάθαρμα, τι συμβαίνει εδώ πέρα. Τι έγιναν οι δικοί μου;"
Δυο περίεργες υπάρξεις εμφανίστηκαν από το πουθενά. Παράτησε τη λαβή κι οπισθοχώρησε. Με έκπληξη αντιλήφθηκε ότι οι νεοφερμένοι επικοινωνούσαν χωρίς φωνή με τον επισκέπτη του και μάλιστα το περίεργο ήταν που ο ίδιος καταλάβαινε την επικοινωνία αυτή.
"Πώς πάει, προσαρμόζεται;" είπε η ψηλόλιγνη σιλουέτα που εξέπεμπε ένα υπογάλαζο φως.
"Δεν ξεπέρασε ακόμη το σοκ, αλλά καλά τα πάει" απάντησε ο Κεδ. "Έχει μεγάλο ενεργειακό απόθεμα. Θα τα καταφέρει."
"Αυτή τη φορά το εγχείρημα ξεπέρασε τα αναμενόμενα."
"Είναι πάντα απρόβλεπτες οι συνέπειες από ένα εγχείρημα της Συνδ, ούτως ή άλλως."
"Αισθάνεσαι καλά;" ρώτησε τον Ίωνα πλησιάζοντάς τον ο δεύτερος από τους νεοφερμένους, μια φωτεινή ύπαρξη που άλλαζε συνέχεια μορφές και χρώματα. Γλιστρούσε μισό μέτρο πάνω από το έδαφος κι έκανε μικρές βόλτες γύρω από τους άλλους. Ξαφνικά έπεσε με ορμή επάνω του, χώθηκε σαν αέρας μέσα του κι έγινε ένα μαζί του. Δε μπόρεσε να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Αισθάνθηκε ένα δυνατό τράνταγμα, το σώμα του άστραψε σαν πυροτέχνημα κι έγινε διαφανές.
Όταν βρήκε τον εαυτό του, διαπίστωσε πως είχε μια πρωτόγνωρη διαύγεια, μια πνευματική ευεξία. Ένοιωθε φιλικά απέναντί τους κι ήθελε να μιλήσει μαζί τους, να κάνει ένα σωρό ερωτήσεις, όμως δεν είχε καμιά διάθεση για να αρθρώσει αυτά που ήθελε να πει. Αισθανόταν τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν.
"Πώς το 'κανες αυτό, κύριε ...Ενεργούλη;" κατάφερε να ψελλίσει στον τελευταίο της παρέας, και η φράση του έμεινε μετέωρη, δημιουργώντας γύρω του ιλαρή ατμόσφαιρα.
"Σου πήρα λίγη ζωική ενέργεια παραπάνω από το κανονικό, για να χαλαρώσεις."
Είπε ο "Ενεργούλης" χαμογελώντας χωρίς ίχνος ειρωνείας, ενώ ο Κεδ τον έπιασε στοργικά από τους ώμους.
"Ξεκουράσου τώρα. Θα τα ξαναπούμε αργότερα."
Έχασε τις αισθήσεις του κι έπεσε στην αμμουδιά.


4. Στη νέα κατάσταση

Σηκώθηκε σαν από λήθαργο. Αισθανόταν να έχει βρει πλήρως τις δυνάμεις του, το σώμα του ήταν σε καλή φόρμα. Η πρώτη του σκέψη ήταν πως είχε δει ένα έντονο όνειρο που η γεύση του ήταν ακόμη στα χείλη του. Το τοπίο όμως γύρω του τον έκανε να αναρωτιέται.
Λίγο-λίγο ξαναθυμήθηκε τις σκηνές που είχε βιώσει την προηγούμενη νύχτα. Όλα αυτά τα περίεργα που συνέβησαν και δεν μπορούσε να τα εξηγήσει λογικά, του προξενούσαν έναν φόβο βαθύ, που διαπερνούσε και τις πιο κρυφές πτυχές του μυαλού του. Καυτά ερωτήματα του τριβέλιζαν το μυαλό. Το επεισόδιο με τους αρχαίους έλληνες, οι αλλαγές στο σπίτι του και το τοπίο, το ανακάτεμα με εικόνες του απώτερου μέλλοντος, οι τεράστιες ιπτάμενες γέφυρες, τα ιπτάμενα οχήματα, και η περίεργη συμπεριφορά των όντων που επιδείκνυαν πρωτοφανείς ικανότητες, τον ...τρέλαιναν!..
Περιεργάστηκε τον γύρω χώρο. Διαπίστωσε ότι το σπίτι του είχε σχεδόν ερειπώσει. Αλλοιώσεις παντού, από την τελευταία φορά που το είδε ...όπως το είδε! Η εξώπορτα ήταν σαν χωμάτινη και κατεστραμμένη, λες και πέρασαν εκατοντάδες χρόνια, τα δέντρα είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους ήταν άλλα φυτά.
Το τοπίο γύρω του, ενώ ήταν σίγουρα το ίδιο, είχε υποστεί δραματικές αλλαγές. Μόνο το ποτάμι συνέχιζε να κυλά σιγομουρμουρίζοντας το αιώνιο τραγούδι του. Ένας λοφίσκος, που τον θυμόταν μικρός, πριν τον ισοπεδώσουν με τα έργα αναβάθμισης της εποχής εκείνης, υπήρχε ξανά, όπως παλιά. Συνδύασε κι αυτά που άκουγε από τους μεγάλους για ένα ποτάμι που υπήρχε παλαιότερα εκεί, πριν την εκτροπή του κι έβγαλε το συμπέρασμα πως η περιοχή ολόγυρα ήταν περίπου όπως πριν από μισό αιώνα. Έτρεξε αμέσως μέχρι την κορυφή. Λαχανιασμένος κοίταξε ολόγυρά του ψάχνοντας να δει κάτι γνώριμο. Ένοιωθε ότι αυτός ο χώρος ήταν εκείνος που γνώριζε, το ίδιο τοπίο αλλά τίποτε δεν του θύμιζε αυτό που ήξερε. Κάτι το περίεργο πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, το αισθανόταν.
Βαθμιαία ο φόβος μετατράπηκε σε τρόμο και κίνησε να κατέβει τρέχοντας τον λόφο, και τότε σκόνταψε κι άρχισε να κουτρουβαλά σαν βαρελάκι μέχρι την ελώδη λιμνούλα που σχημάτιζε το ποτάμι σ' εκείνο το σημείο. Ένοιωσε το νερό και τη λάσπη να τον τυλίγουν και να τον τραβούν στο βυθό. Ένας βυθός χωρίς τέλος. Κάτι σαν δύνη τον τράβαγε προς τα κάτω με επιτάχυνση. Το μυαλό του άδειασε και η μόνη αίσθηση ήταν της ιλιγγιώδους ταχύτητας. Ύστερα όλα άρχισαν να γυρνούν μέσα στο κεφάλι του κι ο ίλιγγος σταμάτησε μαζί με τις περιστροφές.
Άνοιξε λίγο-λίγο τα μάτια του, φοβούμενος πως θα δει τα πράγματα να περιστρέφονται γύρω του, αλλά αντίκρισε ένα ήσυχο καταπράσινο τοπίο, που του έφτιαξε αμέσως τη διάθεση. Σηκώθηκε κι άρχισε να περιφέρεται άσκοπα, πηγαίνοντας όπου τον τραβούσε το μάτι του. Δεν έδινε καμιά σημασία στις γρήγορες εναλλαγές συναισθημάτων, λες και ζούσε μονάχα για 'κείνες τις στιγμές. Και τότε, διασχίζοντας ένα αλσύλλιο σ' ένα ύψωμα είδε ανάμεσα στα κλαδιά το φέγγος. Όσο αραίωναν τα δένδρα και καθώς έφτανε στο ψηλότερο σημείο, τόσο ξεκαθάριζε το τοπίο. Μία αχανής φωτεινή έκταση απλώνονταν μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει η ματιά του. Ποικιλόμορφες φωτεινές κουκίδες κινιόταν προς όλες τις κατευθύνσεις.

"Ήταν πολύ πετυχημένος ο χαρακτηρισμός "Ενεργούλης" , που ακόμη συζητιέται." είπε ο Κεδ που φαινόταν να είναι εδώ και ώρα πίσω του και να τον περιμένει να τελειώσει την παρατήρηση και τους συλλογισμούς του. Ήταν πολύ κεφάτος και γρήγορα έφερε στην ίδια διάθεση και τον Ίωνα.
"Ποιο είναι το κανονικό όνομα του Ενεργούλη;"
"Μεφ, δηλαδή Μεταβιβαστής Ενεργειακών Φορτίων. Στην ουσία είναι χειριστής ή καλύτερα ένα είδος μεταφραστή ενεργειακών φορτίων, ειδικός στις μετατροπές των διαφόρων ειδών ενέργειας. Αλλά, νομίζω, από δω και στο εξής θα τον φωνάζουν με το όνομα που τον βάφτισες εσύ. Είναι ένα πετυχημένο όνομα, που έχει πολύ χιούμορ και μάλλον θα το κρατήσει για πολύ καιρό."
"Πολύ περίεργα τα ονόματά σας…"
"Τα ονόματά μας βγαίνουν από κωμικές καταστάσεις της ζωής μας. Μπορεί να εκφράζουν και πραγματικές ιδιότητές μας, αλλά το σπουδαιότερο σ' ένα όνομα είναι να έχει χιούμορ. Για μας το χιούμορ είναι πηγή ζωής."
"Πολύ περίεργο χιούμορ έχετε εσείς οι εξωγήινοι."
"Δεν είμαστε εξωγήινοι με τον όρο που εσύ έχεις στο μυαλό σου."
"Ασφαλώς είστε εξωγήινοι, μ' έχετε απαγάγει και με φέρατε στον πλανήτη σας, όπως έχω διαβάσει σε τόσες ιστορίες με ΑΤΙΑ."
"Ενδιαφέρουσα άποψη. Και πώς εξηγείς τους γνώριμούς σου χώρους και τοπία;"
"Ετοιμάσατε ένα περιβάλλον σαν σκηνικό, που να μοιάζει με το δικό μου..."
"Θεωρείς τόσο σπουδαίο τον εαυτό σου, ώστε να πιστεύεις πως κάποιος θα καθόταν να στήσει ένα τέτοιο σκηνικό για χατίρι σου;"
"Μπορεί να με υπνωτίσατε με κάποιον τρόπο και κάνατε να βλέπω ό,τι εσείς θέλετε. Ένα γνώριμο σε μένα περιβάλλον..."
"Χμ! Για συνέχισε."
"Εδώ είναι ο πλανήτης σας, και αυτή εδώ είναι πιθανόν η πρωτεύουσά σας...."
"Μην κουράζεσαι. Έλα μαζί μου."
Ο Κεδ τον πήρε απ' το χέρι κι αμέσως βρέθηκαν πάνω από την φωτεινή έκταση. Δεν υπήρχαν κτήρια φωταγωγημένα, όπως είχε υποθέσει, με τα πολλά ιπτάμενα σκάφη, όπως θα άρμοζε σε μια ...εξωγήινη πρωτεύουσα! Άπειρες φωτεινές πολύχρωμες μάζες διέγραφαν ποικιλόμορφες τροχιές και ομαδικούς σχηματισμούς, προκαλώντας φανταστικές εναλλακτικές εικόνες. Έμεινε άναυδος.
"Μην αφήνεις να σε παρασύρουν οι εικόνες. Απλώς να παρατηρείς."
"Φανταστικό! Δεν είναι πόλη. Τι είναι λοιπόν αυτό που βλέπω, πού βρίσκομαι τέλος πάντων;"
"Μπορείς να το πεις μεγάλη συγκέντρωση πνευματικού δυναμικού, κοινωνικό πνευματικό αντίκρισμα!... Βρίσκεσαι στο εδώ, το παντού και στο πουθενά. Στο τώρα, το πριν και μετά. Μην ψάχνεις σημεία αναφοράς. Δεν υπάρχει λόγος να σπας το κεφάλι σου και να ξοδεύεις ενέργεια για να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου να κυλήσει σαν το νερό μέσα στην αίσθηση. Μην χρησιμοποιείς τη λογική, το μυαλό σου. Μόνο να αισθάνεσαι."
Τα λόγια του Κεδ πέρασαν κατ' ευθείαν μέσα στο σώμα του κι αμέσως βρέθηκε ανάμεσα στις φωτεινές μάζες να κινείται σαν βολίδα. Διέγραφε τροχιές με μεγάλη ταχύτητα κι οι αισθήσεις του συλλάμβαναν πρωτόγνωρα ερεθίσματα. Η επίγνωσή του είχε διαχυθεί μέσα στο σύνολο της αντίληψης αυτής της φωτεινής κοινωνίας και αντιλαμβανόταν τώρα τα πάντα και άμεσα. Προσπάθησε να το εξηγήσει λογικά, κι αυτό λειτούργησε καταστροφικά. Τα έχασε από τη μεγάλη ταχύτητα και τρομοκρατήθηκε. Κάτι σαν δυνατό τράνταγμα τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του. Ένα μικρό μέρος του μυαλού του αντιλαμβανόταν πως βρισκόταν σ' ένα σκοτεινό κόσμο. Τα πάντα γύρω του ήταν μαύρα.
"Τώρα σίγουρα πέθανα!", ήταν η τελευταία σκέψη πριν χάσει τελείως τις αισθήσεις του.


5. Η γνωριμία της Σορ

Είχε μείνει στο ίδιο μέρος για χρονικό διάστημα που δε μπορούσε να υπολογίσει με την λογική του, σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ονείρου. Δεν αισθανόταν καθόλου άσχημα. Αντίθετα διακατέχονταν από μια πρωτόγνωρη ευδαιμονία κι απολάμβανε το τοπίο ή μάλλον τα τοπία γύρω του. Δεν υπήρχε σταθερή εικόνα, λες και τα πάντα άλλαζαν μορφές, όπως τα βαριά νωχελικά σύννεφα.
Αν δεν ήταν η νοσταλγία για τα αγαπημένα του πρόσωπα και η μοναξιά που τον τσίμπαγε σαν ενοχλητικό κουνούπι, πολύ εύκολα θα παραδεχόταν πως βρίσκεται στον παράδεισο.
Η εμφάνιση του Κεδ με μια γυναικεία ύπαρξη τον απέσπασαν από τους συλλογισμούς του. Και οι δυο τους ήταν σαν διαφανείς, μα όχι ακριβώς. Είχαν μια υλική υπόσταση σαν κανονικοί άνθρωποι, αλλά ήταν λες και φώτισες το σώμα τους με πολύ δυνατούς προβολείς, που έκανε το σώμα τους διάφανο να ακτινοβολεί ένα ζεστό πορτοκαλί χρώμα.
Ο Κεδ σα να διάβασε τη σκέψη του, του εξήγησε.
"Αυτό που βλέπεις τώρα, είναι ένα νορμάλ υλικό αντίκρισμα της ύπαρξής μας, προσαρμοσμένο αυτόματα στα μέτρα σου, για να μας αντιλαμβάνεσαι εσύ. Όσο προχωράει η εκπαίδευσή σου, θα μας αντιλαμβάνεσαι με διάφορες υποστάσεις και θα μπορείς να ερμηνεύεις ακόμη και την πιο μικρή αλλαγή χρώματος της ακτινοβολίας μας.
Αλλά βλέπω με ευχαρίστηση πως είσαι μια χαρά."
"Τι έγινε, τι έπαθα;"
"Κόντεψα να σε χάσω κι ανησύχησα πολύ. Ενώ διέθετες προσωπική ενέργεια και ήμουν σίγουρος πως με λίγη δική μου βοήθεια μπορούσες να κινηθείς ελεγχόμενα σ' εκείνο το επίπεδο, εν τούτοις ξέφυγες από το πεδίο και κόντεψες να διαλυθείς. Σε πρόλαβα στο παρά πέντε. Σώθηκες από θαύμα!..."
"Τώρα λοιπόν αναρρώνω και μου έφερες τη νοσοκόμα μου;", ρώτησε περιπαιχτικά ο Ίωνας, ξαναβρίσκοντας την χαρακτηριστική του χιουμοριστική διάθεση.
"Αυτή η αιθέρια ομορφιά που βλέπεις είναι, η Σορ, ή αλλιώς Σημείο Οριοθετημένης Ροής, και θα είναι για ένα διάστημα η επιβλέπουσα σύντροφός σου, που θα σε ξεναγεί και θα σου λύνει τις απορίες σου για όσο διάστημα θα βρίσκεσαι σ' αυτό το επίπεδο."
Πράγματι, η Σορ ήταν πολύ όμορφη, λεπτεπίλεπτη σαν νεράιδα. Εξέπεμπε μια θετική ενέργεια και αισθανόταν μιαν έλξη γι αυτήν. Η διάθεσή του άλλαξε και γέμισε μ' έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό, που τον έκανε να νοιώθει ανάλαφρος.
"Αν έχω τέτοιο δάσκαλο, θα είμαι άριστος μαθητής", είπε σκανδαλιάρικα.
"Αν αυτό είναι κολακεία για μένα, είσαι πολύ ευγενικός", απάντησε η Σορ.
"Πήρες τα πάνω σου, βλέπω. Ωραία πάμε, συνήλθες εντελώς", του είπε σχεδόν ενθουσιασμένος ο Κεδ.
Όσο ευχάριστη κι αν ήταν εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα, δε μπορούσε να σταματήσει την πίεση των ερωτημάτων, που σαν χείμαρρος ήθελαν να βγουν από μέσα του.
"Θα ήθελα να ρωτήσω..."
"Μη βιάζεσαι. Έχετε όλο τον καιρό να τα πείτε, τώρα που φεύγω και θα σας αφήσω μόνους".
Η Σορ μίλησε πρώτη σπάζοντας τη σιωπή που ακολούθησε την αποχώρηση του Κεδ.
"Καταλαβαίνω την κατάστασή σου και θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες τις απορίες σου, μπορείς να με διακόπτεις όποτε θέλεις και να με ρωτάς, αλλά άσε με πρώτα να σου εξηγήσω κάποια πράγματα απαραίτητα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε".
"Μόνο μια ερώτηση πρώτα, που με καίει, κι ύστερα ό,τι θέλεις."
Χωρίς να ακούσει την ερώτηση η Σορ, τον έπιασε από το χέρι και οδηγώντας τον προς τους λόφους, άρχισε να του εξηγεί.
"Και βέβαια θα ξεκινούσα να σου μιλώ για τους δικούς σου και την Άρτεμη, γιατί γνωρίζω τι θέλεις. Λοιπόν όλοι είναι μια χαρά, και πιστεύω σύντομα να μπορέσεις να επικοινωνήσεις μαζί τους".
Η είδηση του έδωσε μεγάλη χαρά, και η ευδιαθεσία του ξεχείλιζε. Αισθανόταν ανάλαφρος, τόσο ανάλαφρος που ...πετούσε! Πράγματι είδε με δέος ότι βρισκόταν τουλάχιστον δέκα μέτρα πάνω από το έδαφος. Μόλις το συνειδητοποίησε κι άρχισε η λογική διεργασία για την επεξήγηση του φαινομένου, αμέσως άρχισε να πέφτει με δύναμη προς τα κάτω. Αν δεν ήταν η Σορ να του δώσει μια πλάγια ώθηση και να πέσει στο νερό, θα 'σκαγε σαν καρπούζι στο έδαφος.
"Θα σου το επαναλαμβάνω πολλές φορές, μέχρι να το χωνέψεις καλά. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς τη λογική σου για να εξηγείς το κάθε τι που συμβαίνει σ' αυτόν τον κόσμο. Εδώ είναι καλύτερα να αισθάνεσαι παρά να σκέφτεσαι.", του είπε η Σορ καθώς τον βοηθούσε να βγει από το νερό. Ο Ίωνας, φανερά ενοχλημένος, προσπαθούσε με νευρικές κινήσεις να στύψει την άκρη της μπλούζας του για φύγουν τα νερά.
"Ποιόν κόσμο; Τον άλλο κόσμο; Τι κόσμος είναι αυτός τέλος πάντων; Πού είναι αυτός ο κόσμος; Όλα τα περίεργα εδώ συμβαίνουν!.." Σταμάτησε τη φράση του μόλις αντιλήφθηκε πως είχε εξαγριωθεί, και σχεδόν ούρλιαζε. Προσπάθησε να ζητήσει συγνώμη για το ξέσπασμά του αλλά η Σορ τον σταμάτησε.
"Δεν υπάρχει λόγος να λυπάσαι και να απολογείσαι για τη συμπεριφορά σου. Είσαι σε μεταβατικό στάδιο, γι αυτό έχεις τόσο συχνές ψυχολογικές μεταπτώσεις και έντονες εκρήξεις."
Είχε ηρεμήσει εντελώς και περιέργως πολύ γρήγορα.
"Ψάχνω να βρω ένα σημείο αναφοράς, για να μπορέσω να εξηγήσω αυτά που βιώνω. Πώς συμβαίνουν όλα αυτά τα περίεργα; Είναι μέρος της καθημερινότητάς σας;"
"Έχεις δίκιο. Βρισκόμαστε σε μια φάση κάποιου ...ας το πούμε, για να το καταλάβεις, ...πειράματος. Το εγχείρημα της Συνδ! ...της Συνειδησιακής Δομής..."
"Κι εγώ είμαι το πειραματόζωο; Και γιατί εμένα; Μέσα από τόσα εκατομμύρια κόσμου σε μένα πέσατε;"
"Δεν είσαι μόνον εσύ. Υπάρχουν αρκετοί "επισκέπτες" σαν κι εσένα."
"Πόσοι είναι δηλαδή; Πού τους έχετε; Γιατί δεν είμαστε όλοι μαζί;"
"Είσαστε σε διαφορετικά επίπεδα ο καθένας και από άλλες εποχές. Θα ήταν επικίνδυνο να είσαστε όλοι μαζί προς το παρόν."
"Είναι όλοι οι "επισκέπτες" σαν και μένα, από τη γη;"
"Κυρίως από υλικές πραγματικότητες."
"Θα δω, θα γνωρίσω κανέναν από τους άλλους;"
"Αυτό θα γίνει κάποτε όταν θα βρίσκεσαι σε άλλο επίπεδο."
"Για να καταλάβω, δηλαδή, όλοι εμείς οι επισκέπτες είμαστε τα πειραματόζωά σας;"
"Όχι, όχι. Το Συνδ δεν είναι ακριβώς πείραμα, ούτε υπάρχει κανένα πειραματόζωο.. Κι εξάλλου εσύ δεν έχεις καμιά σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα. Εσύ ανήκεις στους τυχαίους παράγοντες. Αλλά αυτά και να σου τα εξηγήσω τώρα, δεν θα καταλάβεις τίποτε."
Σταμάτησε και τον περιεργάστηκε, λες κι έψαχνε να βρει κάτι επάνω του.
"Έχουμε καιρό μπροστά μας, για να σου λύσω όλες τις απορίες. Βλέπω, είσαι πολύ κουρασμένος."
"Μια χαρά είμαι." είπε ο Ίωνας, αλλά διαπίστωσε πως πράγματι αισθανόταν κουρασμένος.
"Αρκετά για πρώτη φορά. Καλύτερα να συνεχίσουμε στην επόμενη συνάντηση."
Χωρίς άλλη κουβέντα, χάθηκε από τα μάτια του, έτσι απλά, αφήνοντάς τον μόνο του.


6. Το σημείο

Η μηχανή έκανε μερικά τελευταία σκασίματα κι έσβησε. Μάταια προσπάθησε να ξαναβάλει μπρος. Ακούστηκαν μερικά "πραφ-πραφ" και μετά τίποτε.
"Το σαραβαλάκι σου πάλι μας την έκανε."
"Άσε τα λόγια και κατέβα να δούμε."
Έλυσε χειρόφρενο και την έσπρωξαν στην άκρη του δρόμου. Αν και η καρότσα του μικρού τρίκυκλου ήταν γεμάτη, δεν τους δυσκόλευε, γιατί οι σακούλες, που ήταν δεμένες και σχημάτιζαν έναν όγκο ψηλότερο από το μπόι τους, περιείχαν αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών και μπύρας με αμελητέο βάρος.
Ο οδηγός έλεγξε τη βενζίνη, τα λάδια, αλλά τίποτε. Δεν ήταν εκεί το πρόβλημα.
"Τι στο διάολο συμβαίνει, δε μπορώ να καταλάβω."
"Λες κι είναι η πρώτη φορά. Εγώ όσες φορές ήρθα μαζί σου, όλο και κάποιο πρόβλημα παρουσίαζε το σαράβαλό σου."
"Φταίω εγώ που σε παίρνω μαζί μου, για να βγάλεις ένα μεροκάματο. Να βοηθός, να μάλαμα!.."
"Ναι, ας μην ερχόμουνα εγώ και θα μπορούσες να μαζέψεις μόνος σου τόσο πράμα."
Ψάχνοντας προς το καρμπυρατέρ, είδε την κομμένη ντίζα.
"Νάτο, κοίτα!.. Το βρήκα. Επειδή το ελατήριο του γκαζιού είναι πολύ σκληρό, δεν κατάλαβα πως είχε κοπεί η ντίζα. Έλα να ψάξουμε για κανένα κομμάτι σύρμα."
Βάλθηκαν να ψάχνουν τριγύρω, μπας και βρουν τίποτε, αλλά από αριστερά ήταν χωράφια και δεξιά βράχια κι η θάλασσα. Δεν υπήρχε κάποιο σημείο που να δείχνει πως θα μπορούσαν εκεί να βρουν κάτι.
"Δεν βλέπω τίποτε εδώ τριγύρω. Δεν βγάζεις εκείνο το μπουκάλι με το ούζο για καμιά τζούρα, και στέγνωσε το λαρύγγι μου;"
"Ναι, κουράστηκε ο κακομοίρης. Πήγαινε φέρε τη μπουκάλα, είναι κάτω από το κάθισμα."
"Μπράβο, αφεντικό, είσαι λεβεντιά. Θα ξελαμπικάρουμε και να δεις που θα βρούμε λύση."
Ο βοηθός έφερε τη μπουκάλα και βάλθηκαν εναλλάξ να κατεβάζουν μεγάλες γουλιές.
"Εγώ οδηγώ, και δεν πρέπει να πίνω και πολύ."
"Ναι, πρωτάρα είσαι!.."
Είχαν σχεδόν αδειάσει τη μπουκάλα, όταν ο παλιατζής έδειξε προς το βάθος του δρόμου.
"Να εκεί, πιο κάτω, στα πενήντα μέτρα. Βλέπεις εκείνο το πλάτωμα; Μου φαίνεται πως υπάρχει περίφραξη. Εκεί κάτι θα βρούμε."
Ο βοηθός, πιο ευκίνητος, προχώρησε μπροστά. Δεν έκανε είκοσι μέτρα και σταμάτησε.
"Για έλα εδώ να δεις. Τι ροδιές είναι αυτές!.. Μεγάλο φρενάρισμα."
Ο άλλος πλησίασε κι ο βοηθός του έδειξε τα σημάδια.
"Κοίτα κι αυτές εκεί... στρίβουν στα βράχια..."
"Ω!.. εδώ φίλε μου έγινε μεγάλο δυστύχημα. Κάποιος φούνταρε στη θάλασσα... Να φαίνεται καθαρά. Οι ρόδες εδώ ξερίζωσαν τα χόρτα."
Τα ίχνη έδειχναν καθαρά πως κάποιο όχημα καβάλησε δεξιά το κράσπεδο, διάνυσε κάπου πέντε μέτρα επάνω στα βράχια και σίγουρα στη συνέχεια θα βούτηξε στη θάλασσα. Βάλθηκαν κι οι δυο να παρατηρούν τα σημάδια από την τροχιά που ακολούθησε, μέχρι να πέσει στον γκρεμό ύψους τριανταριά μέτρων. Κάτω υπήρχαν βράχια όπου έσκαγαν τα κύματα.
"Δεν φαίνεται τίποτε κάτω. Αν είχε πέσει, δεν θα υπήρχαν τίποτε λαμαρίνες, τζάμια;"
"Μήπως βούτηξε κατευθείαν στη θάλασσα;"
"Μπα, δεν το νομίζω. Βλέπεις εσύ κανένα αυτοκίνητο στον πάτο; Αν ήταν θα φαινόταν. Τα νερά είναι καθαρά."
"Λες να μην έπεσε στο γκρεμό και να έκανε όπισθεν και να έφυγε;"
"Τι λες, ρε μπουμπούνα! Βλέπεις τα βράχια εκεί κάτω; Έφυγαν ολόκληρα κομμάτια. Αν έφτασε μέχρι εκεί, πώς έκανε όπισθεν; Να, κοίτα εκεί... Αυτά που γυαλίζουν είναι κομματάκια από σπασμένο τζάμι."
"Ναι, αφεντικό, έχεις δίκιο."
"Πολύ περίεργη υπόθεση. Να ειδοποιήσουμε την τροχαία."
Ο παλιατζής έβγαλε το κινητό του κι άρχισε να σχηματίζει τον αριθμό, αλλά ο βοηθός του τον διέκοψε.
"Κοίτα, αφεντικό..."
"Τι 'ναι ρε;"
"Να, εκεί κάτω."
Στο σημείο που θα έπρεπε να είχε σκάσει το αυτοκίνητο πέφτοντας, υπήρχαν τρεις άνθρωποι που συζητούσαν και κοιτούσαν προς τα πάνω. Έσκυψαν κι οι δυο για να δουν καλύτερα και κόντεψαν να πέσουν από τη σαστιμάρα τους. Τα άτομα κάτω είχαν γίνει πέντε κι ύστερα επτά κι ύστερα περισσότερα... Καμιά δεκαριά άτομα, εμφανίστηκαν από το πουθενά κι άρχισαν να ανεβαίνουν με ευκολία τα βράχια.
"Κάτι δε μου φαίνεται σωστό εδώ. Μήπως ήπιαμε πολύ ούζο;"
"Εδώ βρωμάει μπαρούτι. Εγώ αφεντικό λέω να του δίνουμε."
"Ακόμη εδώ είμαστε; Γίναμε καπνός!.."
Οι δυο άντρες έτρεξαν προς το τρίκυκλό τους, αλλά πριν φτάσουν σ' αυτό, οι περίεργοι τύποι τους είχαν προλάβει. Όλοι τους είχαν το ίδιο κόψιμο. Γεροδεμένοι σαν μπράβοι, κοντοκουρεμένοι με μακρύ πιγούνι. Η ευκινησία και η ταχύτητά τους ήταν έξω από τα ανθρώπινα δεδομένα. Τους πήραν σηκωτούς αυτούς και το τρίκυκλό τους σα να 'ταν παιχνιδάκια. Ο ένας απ' αυτούς φαινόταν να 'ναι ο αρχηγός τους.
"Δεν πρέπει να υπάρχουν μάρτυρες."
"Να τους πετάξουμε στη θάλασσα."
"Όχι, δεν πρέπει να αφήσουμε ίχνη. Είδατε; Ακόμη κι αυτοί οι βλάκες κατάλαβαν πως κάτι συμβαίνει εδώ. Ρίξε τους στην Πύλη μαζί με το όχημά τους κι άσε στους άλλους ν' ασχοληθούν μ' αυτούς. Εσείς εν τω μεταξύ, εξαφανίστε προσεκτικά, όλα τα ίχνη. Δεν θέλω άλλα λάθη."
Οι δυο παλιατζήδες έτρεμαν από το φόβο τους κι ο βοηθός άρχισε να κλαψουρίζει, μα ο άλλος προσπάθησε να συγκρατήσει τη μασέλα του που έτρεμε και να σχηματίσει στο στόμα του ένα χαμόγελο.
"Για σταθείτε ρε παιδιά. Κάποιο λάθος κάνετε. Παρεξήγηση είναι... Εμείς δεν είδαμε τίποτε. Είδαμε τίποτε ρε;"
"Όχι, αφεντικό. Δεν είδαμε τίποτε."
"Και να βλέπαμε δηλαδή, υπάρχει λόγος να αρχίσουμε να τα λέμε εδώ κι εκεί;"
Οι γεροδεμένοι τύποι ούτε που τους άκουγαν. Ήταν σα να κουβαλούσαν αποσκευές.
Αυτός που έδινε τις εντολές, μόλις έφτασε στην άκρη του γκρεμού έδωσε ένα σάλτο, βούτηξε στο κενό κι απορροφήθηκε από τα βράχια, λες κι ήταν ζωγραφισμένα επάνω σε νερό.


7. Το εγχείρημα της Συνδ

Δεν ήξερε από τι κατάσταση ύπνου ξυπνούσε, όταν διαπίστωσε πως η Σορ ήταν εκεί δίπλα του και τον κοιτούσε.
"Σε βλέπω πολύ ξεκούραστο κι έτοιμο για μάχη!"
"Η αλήθεια είναι πως έχω πολλές ερωτήσεις. Δε μου ανάλυσες για το εγχείρημα..."
"Σου εξηγώ αυτά που μπορείς στην παρούσα φάση να κατανοήσεις. Μην αδημονείς θα έρθουν όλα με τη σειρά τους."
"Τι ακριβώς συμβαίνει με το εγχείρημα αυτό;"
"Με το Συνδ κομμάτια ύλης, ποσότητες ενέργειας, όντα του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, συναισθηματικές προβολές κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, ανακατεύονται και συνυπάρχουν σε μια κοινή πραγματικότητα."
"Επεμβαίνετε στη φύση και καταστρέφετε την ισορροπία."
Η ορμητικότητα του Ίωνα την διέκοπτε πριν ολοκληρώσει τη φράση της, αλλά αυτό δεν φαινόταν να την επηρεάζει και συνέχιζε να του απαντά ήρεμα και γλυκά.
"Δεν είναι όπως τα νομίζεις. Η φύση είναι η ίδια η Δύναμη. Δεν γίνεται τίποτε έξω από τον δικό της προγραμματισμό. Ό,τι και να κάνουμε είναι βάσει δικού της σχεδίου."
"Δηλαδή είναι στα σχέδιά της η καταστροφή;"
"Δεν είπα τέτοιο πράγμα."
"Τι σημαίνει λοιπόν... για παράδειγμα, οικολογική καταστροφή, κάψιμο δασών, μόλυνση του περιβάλλοντος, καυσαέρια, αύξηση της θερμοκρασίας και φαινόμενο του θερμοκηπίου, άσκοπης κατανάλωσης ενέργειας και ρύπανσης του πλανήτη; Δεν σας λένε τίποτε όλα αυτά; Κάτι ανάλογο δεν κάνετε κι εσείς εδώ;"
Η Σορ με υπομονή τον άφηνε να ξεσπά και πολύ ήρεμα του έδινε απαντήσεις.
"Μου περιγράφεις τον δικό σου κόσμο. Για ένα συμπαγές ενεργο-υλικό σύστημα, όπου είσαστε παγιδευμένοι στις ελάχιστες διαστάσεις σας, και το παραμικρό παίζει ρόλο. Είσαστε μπλοκαρισμένοι στα αδιέξοδά σας. Φαντάζει εντελώς απίθανο, που δεν αφανιστήκατε ακόμη, με την πορεία που ακολουθείτε."
"Έχεις δίκιο. Ασφαλώς ο δικός μου κόσμος είναι έτσι, γιατί νομίζουμε πως έχουμε το μέλλον μπροστά μας και όλα τα μέσα για να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει. Άντε ν' αλλάξεις τα μυαλά δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Υπάρχει καμιά καλή συνταγή; Εσείς τι κάνετε ή τι θα κάνατε στην προκειμένη περίπτωση;"
"Σ' εμάς υπάρχουν οι τάσεις. Τα πάντα κινούνται με τις πιθανότητες των τάσεων. Η κυρίαρχη τάση είναι η ολοκλήρωση του σχεδίου της Δύναμης. Ό,τι και να γίνει, οποιαδήποτε διαδρομή κι αν ακολουθήσει, τελικά το σχέδιο θα ολοκληρωθεί. Όλες οι άλλες τάσεις, αντίθετες και μη, υπάρχουν για να δίνουν νόημα, να πλουτίζουν με νέα στοιχεία και να χρωματίζουν τη διαδρομή."
"Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Ή εγώ είμαι βλάκας ή λες ότι σου κατέβει στο μυαλό για να με μπερδεύεις."
"Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Απλώς, συνειδητά δε μπορείς να τα αποδεχτείς τώρα αυτά. Θα ρωτήσεις τότε γιατί τα λέω. Όλες αυτές τις εξηγήσεις τις δίνω στο σώμα σου, την ολότητά σου, που τα καταλαβαίνει. Αργότερα, όταν θα λειτουργείς με την επίγνωση της ολότητάς σου, όλα αυτά θα σου είναι γνωστά."
Η Σορ τον πήρε από το χέρι κι αμέσως βρέθηκαν σ' ένα άλλο τοπίο. Κατάλαβε πως μαζί με το τοπίο άλλαξε κι η αντιληπτικότητά του. Η σκέψη του είχε μια μεγάλη διαύγεια κι ένοιωθε πως μπορούσε να εισχωρήσει παντού.
"Όταν αναφερόμαστε στο Συνδ, καλό είναι να αλλάζουμε κάθε φορά και τα ανάλογα επίπεδα, αλλιώς προκαλείται σύγχυση. Δεν είναι κάτι απλό και μονοδιάστατο, που μπορείς να το περιγράψεις με δυο λέξεις."
Περίμενε λίγο να ισορροπήσουν πλήρως τα πράγματα από την αλλαγή πεδίου και η δεκτικότητα του Ίωνα να σταθεροποιηθεί.
"Το εγχείρημα της Συνδ είναι κάτι σαν πρόταση στην Δύναμη, καθαρή έμπνευση. Είναι, ας το πούμε πιο απλά, σαν ένα κείμενο που γράφουν δυο άνθρωποι ξεχωριστά. Την ποιότητά του καθορίζουν πολλές παράμετροι, όσες και οι λέξεις που περιέχονται στο γραπτό, καθώς και ο συνδυασμός των λέξεων.
Μπορεί τα δυο γραπτά να περιέχουν τις ίδιες λέξεις, και σχεδόν τις ίδιες φράσεις και ακόμη τα ίδια νοήματα, όμως υπάρχει κάτι αόριστο που χαρακτηρίζει το ένα καλύτερο από το άλλο. Αυτό το αόριστο στοιχείο είναι η έμπνευση. Η κινητήριος δύναμη των πάντων.
Μ' αυτή τη δύναμη σπάνε οι γραμμές των παράλληλων κόσμων, καταλύονται τα σύνορα..."
"Έτσι λοιπόν βρέθηκα κι εγώ στα πόδια σας!.."
"Εσύ βρέθηκες τυχαία στο σημείο δύναμης, την κατάλληλη στιγμή κι απορροφήθηκες. Τα σημεία δύναμης είναι Πύλες μεταξύ των παράλληλων κόσμων. Η περίπτωσή σου δημιούργησε μεγάλα κενά στο χωροχρόνο του γνωστού Σύμπαντος, που ευτυχώς στη Γη, στην υλική σου πραγματικότητα, οι μεταβολές που προκλήθηκαν ήταν πολύ μικρές."
"Τι είναι αυτές οι Πύλες; Ένα μέσον, ας πούμε, για ταξίδι στο χρόνο;"
"Οι Πύλες είναι σημεία στο χώρο που ενώνουν παράλληλους κόσμους."
"Είναι κατασκευάσματα δικά σας;"
"Όχι. Η Συνδ, μπορείς να πεις, είναι δημιούργημα δικό μας, που λειτουργεί παράλληλα με τις Πύλες, χρησιμοποιεί κυρίως τις δυνατότητές τους και δίνει άπειρες εφαρμογές σε πολλές κατευθύνσεις.
Οι Πύλες είναι όπως οι πηγές. Υπάρχουν εκεί που είναι. Όποιος τις ανακαλύψει μπορεί να πηγαίνει και να πίνει νερό."
"Δηλαδή, εκτός από εσάς χρησιμοποιούν τις Πύλες κι άλλοι;"
"Μα αυτό δεν σου είπα προηγουμένως; Είναι ανοιχτές για όλους."
"Και δε μπορεί κάποιος να την καταλάβει, να την περιφράξει και να την χρησιμοποιεί αποκλειστικά αυτός;"
"Αν κι αυτό είναι γνώρισμα του δικού σου κόσμου, όντως κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν να το κάνουν. Αλλά η Πύλη, μόλις μαντρωθεί, σταματάει εκεί και βρίσκει αλλού διέξοδο. Είναι, όπως σου είπα, σαν την πηγή. Αν βρει εμπόδιο, το νερό θα βρει άλλο σημείο και μια νέα πηγή θα δημιουργηθεί εκεί."
"Αν κατά τύχη περάσει κανείς την Πύλη, τον καταπίνει κι αλίμονο στο φουκαρά;"
"Μη μπλέκεις με τις οικείες σε σένα έννοιες και με τον γνωστό σου τρόπο σκέψης. Δεν υπάρχει Χρόνος, Παρελθόν, Παρόν, Τώρα, Μέλλον, ούτε Χώρος και σημεία αναφοράς, όπως εσύ τα γνωρίζεις.
Για να κάνεις χρήση της Πύλης χρειάζεται κάποια μύηση. Δε μπορεί να την αντιληφθεί ο καθένας κι ας βρίσκεται μπροστά του.
Αλλά όλα αυτά θα τα κατανοήσεις, όσο εκπαιδεύεσαι και μαθαίνεις τα μυστικά της Συνδ.
Σύμφωνα λοιπόν με τις πιθανότητες των εγχειρημάτων της Συνδ, η επαναφορά της υλικής υπόστασης συγκροτημένων συνειδησιακών υπάρξεων, σε οποιαδήποτε χρονική τομή και παράλληλο Σύμπαν, είναι δυνατή. Είναι ένα επίπεδο αντιληπτικότητας στο οποίο είσαι μέτοχος του Παντός, είσαι μέρος του και γνώστης της απόλυτης αλήθειας."
"Υπάρχει απόλυτη αλήθεια;"
"Κι αυτή είναι σχετική. Την αναφέρω για χάρη σου, για τα δικά σου δεδομένα. Στο επίπεδο που βρίσκεσαι τώρα, δεν είσαι απλά σαν μαγνητόφωνο που καταγράφει ό,τι ακούει, αλλά μπορείς να αναλύεις και να κρίνεις κάθε έννοια οποιουδήποτε αντιληπτικού επιπέδου. Αρκεί να αφεθείς. Οι φυσικές σου ικανότητες θα σε βοηθήσουν, να κατανοήσεις όλα όσα σου λέω. Κάνε αυτό προς το παρόν και κάποια στιγμή θα βρεις όλες τις απαντήσεις μέσα σου."
Ο Ίωνας την κοίταξε σκεφτικός. Παρ' όλο που αισθανόταν τη διαφορά στην αντιληπτικότητά του η συνέχεια της σκέψης του διακόπτονταν από κενά συναισθηματικών αλλαγών.
"Προσπαθώ να σε καταλάβω, αντιλαμβάνομαι αρκετά απ' αυτά που λες, αλλά κάτι μέσα μου δεν τα αποδέχεται. Όταν είμαι μόνος, τότε είναι που τα νομίζω όλα για όνειρο."
"Αν κι ανέβηκες γρήγορα τα αντιληπτικά επίπεδα, εν τούτοις δεν ξεριζώθηκε από μέσα σου ο ανθρώπινος προγραμματισμός κι έτσι μοιραία, μόλις βρεθείς έξω από τη δική μας επιρροή, αμέσως ξαναπέφτεις σαν γιο-γιο στη γνώριμή σου θέση. Τι σκλαβιά!.. Κακόμοιρε! Δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια στον κόσμο σου. Σας έχουν μαντρώσει και σας μπέρδεψαν πολύ άσχημα."
"Ποιοι και γιατί;"
"Αυτό δεν έχει τώρα τόση σημασία για σένα, όσο το να μπορείς να φτάσεις γρήγορα σε υψηλότερα αντιληπτικά επίπεδα."
"Για στάσου. Διαισθάνομαι ότι μου λες αλήθειες, αλλά αυτό δε με καλύπτει. Σε ρώτησα, ποιοι και γιατί μας μάντρωσαν και μας μπερδεύουν;"
"Δεν θα καταλάβεις τίποτε, ότι και να σου πω. Δεν έχεις πού να πατήσεις, δεν έχεις αλήθειες που μπορείς να στηριχτείς."
"Δε μπορεί ένας ολόκληρος κόσμος να είναι ψεύτικος!.."
"Πάλι μπερδεύεσαι. Είναι άλλο το τι υπάρχει και άλλο αυτό που εσύ μπορείς να αντιληφθείς. Το θέμα είναι το τι αντιλαμβάνεσαι, πού μπορείς να πατήσεις, για να στηρίξεις το αντιληπτικό σου οικοδόμημα... και είναι λίγα τα σημεία όπου μπορείς να έχεις κάποια σχετική σιγουριά."
"Για παράδειγμα; Πες μου ένα σημείο για να καταλάβω."
"Αυτά μόνος σου θα τα βρεις, αλλά θα σε βοηθήσω στον τρόπο που θα πρέπει να τα ψάξεις.
Πες μου, τι γνωρίζεις με σιγουριά; Κάτι που δε μπορεί με τίποτε να ανατραπεί στον κόσμο σου;"
"Μη μου βάζεις δύσκολα τώρα. Θα καθίσουμε να παίξουμε την κολοκυθιά;"
"Πράγματι είναι δύσκολα, γιατί δεν είναι και πολλά τα σημεία που μπορείς να στηριχτείς με σιγουριά.
Το μόνο που γνωρίζετε εσείς οι άνθρωποι, είναι ότι θα πεθάνετε. Αυτό είναι το πιο σίγουρο, μια αλήθεια όπου μπορείτε να στηριχτείτε."
"Μπρρρ... Κάτι άλλο πιο ήπιο;"
"Ότι τα πάντα είναι ρευστά. Τίποτε δεν είναι σταθερό."
"Ηράκλειτος!.. Δε μου λες τίποτε καινούργιο."
"Ίσως μόνο η τέχνη μπορεί και σας απελευθερώνει, η ποίηση, η εμπνευσμένη δημιουργία, η έμπνευση..."
"Τώρα με μπερδεύεις ακόμη πιο πολύ. Δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ τις εναλλαγές των θεμάτων που αναπτύσσεις."
"Είναι το σύστημα της λογικής σου που αντιδρά. Για να τα αποδεχτείς πρέπει να τα βιώσεις στο ανάλογο επίπεδο, όπως σου είπα και στην αρχή. Αν ήσουν ρευστός δεν θα χρειαζόσουν τον σειριακό τρόπο της σκέψης σου. Θα συλλάμβανες άμεσα τις έννοιες στον αέρα και δεν θα είχες ανάγκη από επεξηγήσεις.
Έχε λίγη υπομονή κι όταν θα φτάσεις στο ανάλογο σημείο, θα καταλάβεις πως στην ουσία τα πάντα είναι ρευστά. Το ένα διαχέεται μέσα στο άλλο και στη συνέχεια στο όλο. Γίνεται ένα με αυτό, βγαίνει κάτι νέο που με τη σειρά του αλλάζει μορφές και διαχέεται πάλι."
"Μα αυτή η ρευστότητα δημιουργεί μέσα μου ένα κενό..."
"Κάποιες οντότητες καταφέρνουν να έχουν μια σχετική σταθερότητα. Το νερό, ας πούμε, είναι μια οντότητα με σταθερή υπόσταση."
"Είναι το νερό οντότητα όπως εμείς;"
"Κάτι παρά πάνω απ' αυτό που εσύ εννοείς."
"Με το ίδιο σκεπτικό μπορεί να είναι και οι πέτρες οντότητες και ο αέρας, το οξυγόνο, το υδρογόνο, ο χρυσός, το θειάφι..."
"Το λες ειρωνικά, μα κάποτε θα μάθεις να αναγνωρίζεις αυτές τις ανώτερες οντότητες και τότε θα εκπλαγείς με τον μεγάλο αριθμό και την ποικιλία που θα συναντήσεις. Είσαι ακόμη σε πολύ χαμηλό επίπεδο και δε μπορείς, όχι μόνο να τις αντιληφθείς, αλλά και να το συζητήσεις ακαδημαϊκά."
"Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορούν να κάνουν κάτι..."
"Στα υψηλά επίπεδα δεν παίζουν ρόλο οι ενεργοϋλικές δομές, τα σχήματα και τα ταλέντα, οι χάρες κι οι ομορφιές. Εκεί υπάρχει μόνο η καθαρή Δύναμη."
"Έχουν ικανότητες, όπως εσείς οι Άυλοι; Μπορούν να χρησιμοποιούν τις Πύλες, ας πούμε;"
"Δεν πρέπει να κάνεις τέτοια μονοδιάστατη σύγκριση. Στη ζωή ο καθένας ακολουθεί το δικό του δρόμο. Μόνο οι ονειροταξιδευτές μπορούν να κινούνται άνετα ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους, να εισχωρούν στα εγχειρήματα της Συνδ, όπου ο χωροχρόνος δεν έχει την γνωστή υφή. Αυτοί είναι που μπορούν να ζουν παρελθόν, παρών και μέλλον συγχρόνως..."
"Τι είναι οι ονειροταξιδευτές, τι το ιδιαίτερο έχουν;"
"Κάποτε θα γνωρίσεις κάποιον απ' αυτούς και θα καταλάβεις. Δεν χρειάζονται λόγια." και με τα τελευταία λόγια, τον έπιασε από το χέρι και βρέθηκαν στο γνώριμο τοπίο.

--------------------------------------
Συνεχίζεται...