"Ονειροταξιδευτής", Μυθιστόρημα Φιλοσοφικής Φαντασίας

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης


Περιπέτεια Φιλοσοφικής Φαντασίας

* * * * * * * * * * * * * * * * *
Ο Ονειροταξιδευτής γράφτηκε (στην πρώτη του μορφή, αρχική ιδέα), το 1980. Έκτοτε έγιναν πολλές συμπληρωματικές αναπτύξεις θεμάτων και χτενίσματα του κειμένου.
Το μυθιστόρημα είναι έντονα χρωματισμένο από αρχαιοελληνικές, ινδικές, κινέζικες, μεξικάνικες κ.α. επιρροές, σε σημείο που να αποτελούν φιλοσοφικό υπόβαθρο και πολλές φορές δεδομένο σκηνικό, μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η υπόθεση.
* * * * * * * * * * * * * * * * *
"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει."
"Τα πάντα ρέουν, κινούνται, είναι ρευστά και τίποτε δεν είναι στερεό"
Ηράκλειτος

"Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα."
"Ένα γνωρίζω, ότι τίποτε δεν γνωρίζω."
Σωκράτης

"Είμαστε ζωντανά όντα. Είμαστε υποχρεωμένοι να πεθάνουμε και να εγκαταλείψουμε τη συνείδησή μας. Αλλά αν μπορούσαμε αυτό να το αλλάξουμε, έστω και στο ελάχιστο, τι μυστήρια μας περιμένουν!"
Δον Χουάν Μάτους
* * * * * * * * * * * * * * * * *
Α' έκδοση το 2004 από τις εκδόσεις Παπαϊωάννου

Περιεχόμενα

Ενότητα 1 (Η πρώτη επαφή)
1. Στο μπαράκι
2. Η πρώτη επαφή
3. Ο Κεδ
4. Στη νέα κατάσταση
5. Η γνωριμία της Σορ
6. Το σημείο
7. Το εγχείρημα της Συνδ
8. Το όνειρο της Μαιρούλας
9. Γιαν-Τσε
10. Εξηγήσεις

Ενότ. 2 (Εξέλιξη)
11. Στα όνειρα της Άρτεμης
12. Σαρλότ
13. Υδόλ
14. Θεραπεία της μητέρας
15. Οι Λα
16. Στο παζάρι
17. Η σωτηρία της Σαρλότ
18. Ο Αέρινος

Ενότ. 3 (Το παιδί)
19. Το μυστικό χάσμα
20. Δίλημμα
21. Ο λαγός κι η αλεπού
22. Το παιδί
23. Νέα δεδομένα
24. Οι απαντήσεις του δασκάλου
25. Η σωτηρία παιδιού
26. Οι σκοτεινοί κόσμοι

Ενότ. 4 (Σε δυο κόσμους)
27. Επιστροφή στην υλική πραγματικότητα
28. Σε δυο κόσμους
29. Θεϊκός έρωτας
30. Η ζωή των βράχων
31. Συνάντηση με τη Σαρλότ
32. Η υπόσταση του Ονειροταξιδευτή

Ενότ. 5 (Συγκρούσεις με Αρνητικούς)
33. Ο άγνωστος
34. Επιρροές στην υλική πραγματικότητα
35. Η αγωνία της ενθύμησης
36. Προετοιμασίες γάμου
37. Ραάλ / η πρώτη απόπειρα
38. Η καταδίωξη
39. Επικίνδυνες καταστάσεις
40. Η επίθεση της Σαρλότ

Ενότ. 6 (Επιστροφή)
41. Ανέλπιστη βοήθεια
42. Ενέργεια πόνου
43. Αποκαλύψεις
44. Η συνάντηση
45. Επιστροφή Άρτεμης
46. Η ενθύμηση
47. Επανασύνδεση με Άυλους

Ενότ. 7 (Αποκαλύψεις)
48. Υπερόντα
49. Σχέδια Αρνητικών
50. Τελευταία συνάντηση
51. Το όνειρο
52. Ταξίδι στο Ασύλληπτο

Ενότ. 8 (Τέλος)
53. Το ατύχημα
54. Επαναλαμβανόμενο γεγονός
55. Στην κορυφή του χρόνου

Ενότητα 1 (Η πρώτη επαφή)

1. Στο μπαράκι

Μέσα στον πυκνό καπνό από τα τσιγάρα και τη μουσική να παίζει στη διαπασών, οι λιγοστοί νεαροί πελάτες συζητούσαν μεγαλόφωνα κι έκαναν το μικρό φοιτητικό μπαράκι να φαντάζει γεμάτο.
Ήταν δύο μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο Ίωνας άδειασε το ποτήρι του με μια γουλιά και σηκώθηκε.
"Εγώ πρέπει να φεύγω. Έχω πρωινό εργαστήριο. Τα λέμε αύριο."
Τον ξεπροβόδισε ο φίλος του ο Σώτος.
"Μην κάνεις έτσι, θα της περάσει. Ναζάκια σου κάνει."
"Δεν ξέρω, η Άρτεμη είναι και λίγο εγωίστρια ή μάλλον περήφανη, μα εγώ είμαι χειρότερος. Δεν έπρεπε να επιμείνω σ' αυτό το ανόητο παιχνίδι."
"Όλοι το κατάλαβαν πως ήταν ένα παιχνίδι και το διασκέδασαν. Η Άρτεμη γιατί δηλαδή το πήρε τόσο σοβαρά."
"Κι εγώ πιθανόν να αντιδρούσα έτσι, αν ήμουν στη θέση της."
"Έλα τώρα, εσύ λιώνεις γι αυτήν, γι αυτό τη δικαιολογείς. Είσαι ώριμο φρούτο, έτοιμο για φάγωμα! Κι αυτή ξέρει πόσο ερωτευμένος είσαι και σε χορεύει στο ταψί."
"Η Άρτεμη δεν είναι τέτοιο άτομο. Πώς καταφέρνεις να τα βρωμίζεις όλα. Λέγε μου τέτοια να μη κλείσω μάτι όλο το βράδυ."
"Μην ακούω μοιρολόγια και σπαράζει η καρδιά μου."
"Την αγαπώ. Το ξέρεις."
"Καημενούλη, κι αυτή σ' αγαπάει και πολύ μάλιστα. Μόνο που οι γυναίκες υποκρίνονται καλύτερα από τους άντρες.
Αλλά εδώ που τα λέμε, η καναδέζα δεν ξεκόλλαγε από πάνω σου, λες κι ήταν παλιό σου αμόρε. Λες και γνωριζόσασταν από χρόνια. Αλλά να 'κανες και τίποτε, χαλάλι ο τσακωμός!... Αχ, να ήμουν εγώ στη θέση σου..."
"Έλα, κόψε την πλάκα."
"Προσπαθώ να σε συνεφέρω λιγάκι, γιατί σε βλέπω πολύ ντάουν. Πού είναι το περιβόητο χιούμορ σου;"
"Φοβάμαι! Ένα περίεργο συναίσθημα, κάτι σαν κουδουνάκι συναγερμού με διεγείρει και με κρατάει σε ετοιμότητα, σαν να πρόκειται να αντιμετωπίσω έναν κίνδυνο. Φοβάμαι μην τη χάσω."
"Μην κάνεις έτσι. Αύριο θα βάλουμε τη Λένα να της μιλήσει, να προετοιμάσει το έδαφος, κι ύστερα εσύ όμορφα κι ωραία θα της ζητήσεις συγνώμη, και ..."σ' αγαπώ, μ' αγαπάς"..., κι όλα μέλι-γάλα."
"Καλά-καλά. Κάνεις για παρηγορήτρα. Άντε, φεύγω γιατί άργησα με το παραπάνω κι αύριο, πώς ξυπνάω για το εργαστήριο πρωί-πρωί."
"Να προσέχεις στο δρόμο. Δεν ήπιες και λίγο..."

Ο Ίωνας υπολόγισε πως θα 'φτανε σε είκοσι λεπτά άνετα, χωρίς να τρέχει, αφού η κυκλοφορία στην πρωτεύουσα τέτοια ώρα ήταν ασήμαντη. Όμως υπήρχε αρκετή κίνηση στο δρόμο, που μαζί με τα φανάρια και τα μικρομποτιλιαρίσματα σε κεντρικές διασταυρώσεις τον έβγαλαν έξω από τους υπολογισμούς του. Μάλιστα φτάνοντας στους στενούς δρόμους της περιοχής του, άρχισε να εκνευρίζεται, όταν μια νταλίκα τον καθήλωσε με την περιορισμένη ταχύτητά της, χωρίς τη δυνατότητα προσπέρασης. Έκοψε δεξιά και βγήκε στον περιφερειακό δρόμο, που πήγαινε παράλληλα με τη θάλασσα. Στην πρώτη έξοδο θα έβγαινε πολύ κοντά στο σπίτι του και γρηγορότερα.
"Να πάρει!.. Τρία τέταρτα γι αυτήν την διαδρομή, τέτοια ώρα, δεν έχει ξαναγίνει. Αλλά, θα μου πεις, αυτή η τρελοπόλη με τα μιλιούνια των κατοίκων και τόσα αυτοκίνητα, δεν θα 'χει αρκετούς χαζοξενύχτηδες σαν κι εμένα; Κι αύριο πρέπει να σηκωθώ από τις έξι."


2. Η πρώτη επαφή

Στο σπίτι όλοι κοιμόντουσαν κι έκανε όσο πιο σιγά μπορούσε για να μην τους ξυπνήσει. Αφού ξεντύθηκε, πήρε μερικά περιοδικά και πήγε στην κουζίνα. Ποτέ δεν κοιμόταν αν δεν ξεφύλλιζε κάποιο έντυπο.
Ένας πονοκέφαλος, που είχε αρχίσει μέσα στο αυτοκίνητο, ολοένα μεγάλωνε μαζί μ' ένα περίεργο βουητό μέσα στο κρανίο του. "Θα μου φύγει το κεφάλι μ' αυτά τα ποτά-μπόμπες που σερβίρουν οι απατεώνες... αλλά τέτοιος πονοκέφαλος, πρώτη φορά".
Έβαλε να ζεστάνει νερό για να κάνει ένα ρόφημα, και βολεύτηκε στο ντιβάνι. Μόλις είχε κατεβάσει το νερό απ' τη φωτιά, όταν άκουσε τους ...καλπασμούς!.. Σήκωσε το κεφάλι του παραξενεμένος, ν' ακούσει καλύτερα. Οι καλπασμοί ήταν καθαροί.
"Τι ζητάνε άλογα εδώ σε μια τσιμεντούπολη δέκα εκατομμυρίων"! Δεν πρόλαβε να κάνει άλλη σκέψη κι ένας δυνατότερος καλπασμός από πολλά άλογα τώρα πλησίαζε. Τα πέταλα των αλόγων χτυπώντας επάνω στην άσφαλτο, έβγαζαν έναν δυνατό και διαπεραστικό ήχο σαν ρούλο από τύμπανα. Του φάνηκε σαν να σταμάτησαν έξω από το σπίτι του και μάλιστα ακούστηκαν κάποιες φωνές, που δεν ξεχώριζε τι έλεγαν.
Το παράξενο της όλης υπόθεσης τον τράβηξε στο παράθυρο, όπου ανασηκώνοντας ελαφρά τις γρίλιες, κοίταξε έξω και ...το στόμα του άνοιξε μια πιθαμή από την έκπληξη.
Εκεί, κάτω από το φως της κολώνας, καμιά εικοσαριά καβαλάρηδες, φορώντας αρχαιοελληνικά χιτώνια, φανερά σαστισμένοι, μιλούσαν ...αρχαία ελληνικά!..
Η πρώτη του σκέψη ήταν πως γύριζαν καμιά ταινία εποχής, αφού μάλιστα τα απέναντι σπίτια... ΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΠΙΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ!.. Φαινόταν μόνο μια ...αρχαία!.. έπαυλη ιωνικού ρυθμού με πολλά κιονόκρανα στην πρόσοψη και... χωμένη μέχρι τη μέση στο χώμα!..
"Θεέ μου, κάτι έχω πάθει, δεν είμαι στα καλά μου..."
Σήκωσε περισσότερο τις γρίλιες για να δει την εικόνα από μεγαλύτερη οπτική γωνία. Κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος του, κι ο αρχηγός της παρέας τον έδειξε με το δάχτυλό του.
"Τις ει;"
"Τι είναι βρε παιδιά; Γυρίζετε καμιά ταινία;"
"Τις ει; Τι τηνικάδε γέγονεν; Τι οι θεοί αιτούσιν παρ' ημίν;"
"Ελάτε, κόψτε την πλάκα. Τι μου μιλάτε τώρα αρχαία ελληνικά!"
Δεν χρειαζόταν όμως να είναι καλός στα αρχαία ελληνικά για να καταλάβει την αγωνία και τον φόβο στα πρόσωπά τους, κάτι που σίγουρα θα 'βλεπαν κι οι άλλοι στο δικό του. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι ρωτούσαν, πώς βρέθηκαν εδώ αυτοί, αυτός κι όλα τ' άλλα!..
Το τοπίο γύρω τους άλλαζε κατά έναν περίεργο τρόπο. Σαν να ‘ταν όλα πυκνόρρευστες μάζες χρωμάτων, που με την αργή τους κίνηση δημιουργούσαν τις εικόνες που έβλεπε.
Επιστράτευσε όλες του τις γνώσεις στα αρχαία, αν και η διάλεκτος κι η προφορά τους ήταν πολύ διαφορετική απ' αυτά που εκείνος ήξερε για αρχαία ελληνικά, για να τους πει πως κι αυτός την ίδια απορία είχε. Και τότε παρατήρησε στο βάθος μακριά κάτι που έμοιαζε με τεράστια φωταγωγημένη αερογέφυρα χωρίς υποστηρίγματα, εντελώς στον αέρα, που δεν υπήρχε πριν, κι επάνω της κάτι περίεργα οχήματα που έτρεχαν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Οι "αρχαίοι" ακολούθησαν το βλέμμα του κι αντικρίζοντας το εξωπραγματικό θέαμα, πανικοβλήθηκαν κι άρχισαν να καλπάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκείνη την ώρα άρχισε να χτυπά δαιμονισμένα το κουδούνι της πόρτας.
Πήγε να ανοίξει με ανάκατα συναισθήματα και το μυαλό του να στριφογυρίζει πελαγωμένο. Πέρασε μπροστά από την μισάνοιχτη πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών του κι έριξε μέσα μια αφηρημένη ματιά, αλλά δεν συνειδητοποίησε αυτό που είδε, παρά μόνο, αφού άνοιξε την εξώπορτα και είδε τον παράξενο άνθρωπο με τα παράξενα ρούχα και την περίεργη προφορά.
"Καλησπήρα."
"Καλησπέρα", αποκρίθηκε, κι αμέσως έτρεξε πίσω στην κρεβατοκάμαρα. Στη θέση της υπήρχε ένας περίεργος τρούλος με ένα υλικό σαν γυαλί. Τα τοιχώματά του κάλυπταν και τη μισή τουαλέτα κι έφταναν μέχρι την άκρη του κήπου. Έμεινε άναυδος.
"Αν δεν ονειρεύομαι ...τότε είμαι τρελός!..", σκέφτηκε.
Ο παράξενος επισκέπτης που τον είχε ήδη ακολουθήσει, τον πλησίασε.
"Δην είσιε τριλός."
Ο Ίωνας γύρισε αργά το κεφάλι του. Κάτι του 'λεγε πως αυτός ο τύπος είχε σχέση μ' αυτά τα περίεργα που συνέβαιναν.
"Ποιος είσαι εσύ; Τι τρέχει εδώ, τι είναι όλα αυτά; Πού είναι η οικογένειά μου, έπαθαν τίποτε;"
"Θα σου ιξιγήσο. Μόνο πρώτα ηρίμησε. Ασφαλώς το σοκ είνι μιγάλο."
Το όλο παρουσιαστικό του μαζί με την αλλόκοτη προφορά του τον φόβιζε και ενίσχυε την ιδέα πως όλα είναι ένας εφιάλτης. Τσιμπήθηκε, για να διαπιστώσει αν ονειρεύεται. "Πάει, τρελάθηκα για καλά", σκέφτηκε.
Ο άλλος, σαν να διάβαζε τη σκέψη του, του μίλησε με φωνή, που, παρ' όλο τον άχρωμο τόνο της, φάνηκε αρκετά γλυκιά.
"Μη φοβάσιε, διεν είνιε τίποτε. Όταν σου εξηγήσω, θα καταλάβεις. Ηρέμησε."
Πήρε μερικές βαθιές αναπνοές για να σταματήσει την τρεμούλα του και προσπάθησε να συγκεντρωθεί.

"Ω! συ εκ του μεγάλου οίκου, όστις πρότερον ωμίλεις μεθ' ημών..."
Ακούστηκε από το ανοιχτό παράθυρο η φωνή του ...αρχαίου Έλληνα.
Έκανε να πλησιάσει στο παράθυρο, ενώ στα αυτιά του έφτανε ένα περίεργο βουητό, που ερχόταν από την τραπεζαρία. Ο άλλος τον σταμάτησε.
"Διεν υπάρχει λόγος να το κάνεις. Όσες λιγότιρες επαφές κάνιεις σ' αυτήν την φάση, τόσο καλύτηρα για σιένα."
Ο Ίωνας έμεινε για λίγο έτσι σαστισμένος κι ύστερα έτρεξε προς την πόρτα της τραπεζαρίας, την άνοιξε, και του 'μεινε η πόρτα στο χέρι!.. Πίσω από την πόρτα ήταν ένας διάτρητος βράχος. Έμεινε έτσι και παρατηρούσε κάτι κίτρινα μικρά λεπιδόπτερα, με μια μακρουλή μαλακιά κοιλιά, που γυάλιζε από τη βλέννα που έκκριναν. Κινούνταν πυρετώδικα ανάμεσα στις τρύπες, κι άφηναν παντού αυτήν την γυαλιστερή βλέννα. Απέστρεψε το κεφάλι του με αηδία κι έτρεξε στην έξοδο.
Τα πόδια του δεν συνάντησαν το πεζούλι και το πεζοδρόμιο, όπως ήξερε, παρά έκανε μερικά ανώμαλα βήματα επάνω σε ...αμμόλοφους και σκοντάφτοντας, κουτρουβάλησε μέχρι τις ...όχθες ενός ποταμού!..
"Θεέ μου ...! πώς βρέθηκε εδώ αυτό το ποτάμι;" ψιθύρισε, καθώς το κοίταζε που κουλουριαζόταν και χανόταν σαν ασημένιο φίδι μέσα στην φεγγαρόφωτη νύχτα.
Όπως ήταν μπρούμυτα, πλησίασε το ποτάμι κι έχωσε το κεφάλι του μέσα στο νερό. Ήταν κρύο και τον συνέφερε κάπως. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μερικές φορές. Το τοπίο δεν άλλαζε. Το ποτάμι ήταν εκεί και το φεγγάρι καθρεφτιζόταν στα ήσυχα νερά του.


3. Ο Κεδ

Προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Αισθανόταν πιο ήρεμος από πριν. Ο αλλόκοτος τύπος τον πλησίασε.
"Ασφαλώς θα είσαι σοκαρισμένος, από όλα αυτά τα πρωτοφανή για σένα, και σε πολύ μικρό διάστημα, που συνέβησαν."
"Εμένα μου λες;"
"Θα σου εξηγήσω τα πάντα... όσα νομίζω πως είναι δυνατόν να γίνουν κατανοητά από σένα, προς το παρόν. Και πρώτα απ' όλα να σου συστηθώ σύμφωνα με τους δικούς σου τύπους. Ονομάζομαι Κοτσάνι Ελαιο-Δένδρου και μπορείς χάριν συντομίας να με φωνάζεις Κεδ."
Ο Ίωνας του έριξε μια ερευνητική ματιά. Μέχρι τώρα δεν τον είχε πάρει πολύ στα σοβαρά. Τον δεχόταν σαν παρουσία και μόνο. Τώρα έβλεπε μιαν ύπαρξη αρκετά διαφοροποιημένη από την ανθρώπινη.
"Για στάσου, εσύ προηγουμένως μιλούσες περίεργα και δεν φαινόταν να ξέρεις καλά τη γλώσσα, ενώ τώρα μιλάς κανονικά. Δε νομίζω να το 'κανες σκόπιμα, γιατί τότε θα πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος ηθοποιός."
"Έχεις δίκαιο. Ήθελα κάποιον χρόνο για να συντονιστώ με την αντιληπτικότητά σου και τον τρόπο επικοινωνίας σου."
"Ναι, καταλαβαίνω, έμαθες τη γλώσσα μου μέσα σε πέντε λεπτά! Εσύ είσαι πιο αστείος κι από μένα. Τι 'σαι συ, ρε παιδάκι μου, μάγος; Μπορείς να μας εμφανίσεις και κανέναν θησαυρό;"
"Αν θέλεις...."
"Ναι, θέλω μια πειρατική κάσσα ξέχειλη από λίρες, χρυσά περιδέραια, ρουμπίνια, διαμάντια, σμαράγδια, κι ένα χρυσό διαμαντοστόλιστο στέμμα...."
Σταμάτησε τον σαρκαστικό μονόλογό του κι ετοιμάστηκε ν' αλλάξει τροπάρι, να γίνει πιο επιθετικός, γιατί ερμήνευσε το χαμόγελο και τον τρόπο του συνομιλητή του σαν ειρωνεία. Όμως, ακολουθώντας το βλέμμα του, είδε έκπληκτος μπροστά στα πόδια του ένα κασόνι με θησαυρό, όπως τον είχε περιγράψει.
"Πώς το έκανες αυτό; Είσαι πράγματι μάγος!"
"Δεν το έκανα εγώ. Εσύ το έκανες, με μια μικρή αντανάκλαση της θέλησής σου."
"Θέλεις να πεις, ότι εγώ, μόνος μου, εκφράζοντας απλώς την επιθυμία μου, και χωρίς τη δική σου βοήθεια ..... όχι, όχι, είναι οφθαλμαπάτη, όπως κι όλα τ' άλλα."
Έσκυψε κι έπιασε το στέμμα. Ήταν αληθινό! Έχωσε το χέρι του μέσα στο θησαυρό και τ' ανακάτεψε, σκορπίζοντας στο δάπεδο πολύτιμα πετράδια και λίρες από το ξέχειλο κασόνι, όπως ακριβώς το είχε βαθιά στο μυαλό του από ένα παιδικό παραμύθι.
"Ναι, βέβαια, είναι αληθινά! Μη μου πεις ότι εγώ είμαι μάγος και δεν το ξέρω...."
"Αν εννοείς αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι εννοείς, τότε είσαι κάτι παραπάνω από μάγος."
Ο Ίωνας τον έπιασε ξαφνικά από τον λαιμό.
"Είσαι πολύ μικρός για να με δουλέψεις εμένα, παλιοελαιοκούτσουρο ή όπως αλλιώς σε λένε. Λέγε, κάθαρμα, τι συμβαίνει εδώ πέρα. Τι έγιναν οι δικοί μου;"
Δυο περίεργες υπάρξεις εμφανίστηκαν από το πουθενά. Παράτησε τη λαβή κι οπισθοχώρησε. Με έκπληξη αντιλήφθηκε ότι οι νεοφερμένοι επικοινωνούσαν χωρίς φωνή με τον επισκέπτη του και μάλιστα το περίεργο ήταν που ο ίδιος καταλάβαινε την επικοινωνία αυτή.
"Πώς πάει, προσαρμόζεται;" είπε η ψηλόλιγνη σιλουέτα που εξέπεμπε ένα υπογάλαζο φως.
"Δεν ξεπέρασε ακόμη το σοκ, αλλά καλά τα πάει" απάντησε ο Κεδ. "Έχει μεγάλο ενεργειακό απόθεμα. Θα τα καταφέρει."
"Αυτή τη φορά το εγχείρημα ξεπέρασε τα αναμενόμενα."
"Είναι πάντα απρόβλεπτες οι συνέπειες από ένα εγχείρημα της Συνδ, ούτως ή άλλως."
"Αισθάνεσαι καλά;" ρώτησε τον Ίωνα πλησιάζοντάς τον ο δεύτερος από τους νεοφερμένους, μια φωτεινή ύπαρξη που άλλαζε συνέχεια μορφές και χρώματα. Γλιστρούσε μισό μέτρο πάνω από το έδαφος κι έκανε μικρές βόλτες γύρω από τους άλλους. Ξαφνικά έπεσε με ορμή επάνω του, χώθηκε σαν αέρας μέσα του κι έγινε ένα μαζί του. Δε μπόρεσε να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Αισθάνθηκε ένα δυνατό τράνταγμα, το σώμα του άστραψε σαν πυροτέχνημα κι έγινε διαφανές.
Όταν βρήκε τον εαυτό του, διαπίστωσε πως είχε μια πρωτόγνωρη διαύγεια, μια πνευματική ευεξία. Ένοιωθε φιλικά απέναντί τους κι ήθελε να μιλήσει μαζί τους, να κάνει ένα σωρό ερωτήσεις, όμως δεν είχε καμιά διάθεση για να αρθρώσει αυτά που ήθελε να πει. Αισθανόταν τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν.
"Πώς το 'κανες αυτό, κύριε ...Ενεργούλη;" κατάφερε να ψελλίσει στον τελευταίο της παρέας, και η φράση του έμεινε μετέωρη, δημιουργώντας γύρω του ιλαρή ατμόσφαιρα.
"Σου πήρα λίγη ζωική ενέργεια παραπάνω από το κανονικό, για να χαλαρώσεις."
Είπε ο "Ενεργούλης" χαμογελώντας χωρίς ίχνος ειρωνείας, ενώ ο Κεδ τον έπιασε στοργικά από τους ώμους.
"Ξεκουράσου τώρα. Θα τα ξαναπούμε αργότερα."
Έχασε τις αισθήσεις του κι έπεσε στην αμμουδιά.


4. Στη νέα κατάσταση

Σηκώθηκε σαν από λήθαργο. Αισθανόταν να έχει βρει πλήρως τις δυνάμεις του, το σώμα του ήταν σε καλή φόρμα. Η πρώτη του σκέψη ήταν πως είχε δει ένα έντονο όνειρο που η γεύση του ήταν ακόμη στα χείλη του. Το τοπίο όμως γύρω του τον έκανε να αναρωτιέται.
Λίγο-λίγο ξαναθυμήθηκε τις σκηνές που είχε βιώσει την προηγούμενη νύχτα. Όλα αυτά τα περίεργα που συνέβησαν και δεν μπορούσε να τα εξηγήσει λογικά, του προξενούσαν έναν φόβο βαθύ, που διαπερνούσε και τις πιο κρυφές πτυχές του μυαλού του. Καυτά ερωτήματα του τριβέλιζαν το μυαλό. Το επεισόδιο με τους αρχαίους έλληνες, οι αλλαγές στο σπίτι του και το τοπίο, το ανακάτεμα με εικόνες του απώτερου μέλλοντος, οι τεράστιες ιπτάμενες γέφυρες, τα ιπτάμενα οχήματα, και η περίεργη συμπεριφορά των όντων που επιδείκνυαν πρωτοφανείς ικανότητες, τον ...τρέλαιναν!..
Περιεργάστηκε τον γύρω χώρο. Διαπίστωσε ότι το σπίτι του είχε σχεδόν ερειπώσει. Αλλοιώσεις παντού, από την τελευταία φορά που το είδε ...όπως το είδε! Η εξώπορτα ήταν σαν χωμάτινη και κατεστραμμένη, λες και πέρασαν εκατοντάδες χρόνια, τα δέντρα είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους ήταν άλλα φυτά.
Το τοπίο γύρω του, ενώ ήταν σίγουρα το ίδιο, είχε υποστεί δραματικές αλλαγές. Μόνο το ποτάμι συνέχιζε να κυλά σιγομουρμουρίζοντας το αιώνιο τραγούδι του. Ένας λοφίσκος, που τον θυμόταν μικρός, πριν τον ισοπεδώσουν με τα έργα αναβάθμισης της εποχής εκείνης, υπήρχε ξανά, όπως παλιά. Συνδύασε κι αυτά που άκουγε από τους μεγάλους για ένα ποτάμι που υπήρχε παλαιότερα εκεί, πριν την εκτροπή του κι έβγαλε το συμπέρασμα πως η περιοχή ολόγυρα ήταν περίπου όπως πριν από μισό αιώνα. Έτρεξε αμέσως μέχρι την κορυφή. Λαχανιασμένος κοίταξε ολόγυρά του ψάχνοντας να δει κάτι γνώριμο. Ένοιωθε ότι αυτός ο χώρος ήταν εκείνος που γνώριζε, το ίδιο τοπίο αλλά τίποτε δεν του θύμιζε αυτό που ήξερε. Κάτι το περίεργο πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, το αισθανόταν.
Βαθμιαία ο φόβος μετατράπηκε σε τρόμο και κίνησε να κατέβει τρέχοντας τον λόφο, και τότε σκόνταψε κι άρχισε να κουτρουβαλά σαν βαρελάκι μέχρι την ελώδη λιμνούλα που σχημάτιζε το ποτάμι σ' εκείνο το σημείο. Ένοιωσε το νερό και τη λάσπη να τον τυλίγουν και να τον τραβούν στο βυθό. Ένας βυθός χωρίς τέλος. Κάτι σαν δύνη τον τράβαγε προς τα κάτω με επιτάχυνση. Το μυαλό του άδειασε και η μόνη αίσθηση ήταν της ιλιγγιώδους ταχύτητας. Ύστερα όλα άρχισαν να γυρνούν μέσα στο κεφάλι του κι ο ίλιγγος σταμάτησε μαζί με τις περιστροφές.
Άνοιξε λίγο-λίγο τα μάτια του, φοβούμενος πως θα δει τα πράγματα να περιστρέφονται γύρω του, αλλά αντίκρισε ένα ήσυχο καταπράσινο τοπίο, που του έφτιαξε αμέσως τη διάθεση. Σηκώθηκε κι άρχισε να περιφέρεται άσκοπα, πηγαίνοντας όπου τον τραβούσε το μάτι του. Δεν έδινε καμιά σημασία στις γρήγορες εναλλαγές συναισθημάτων, λες και ζούσε μονάχα για 'κείνες τις στιγμές. Και τότε, διασχίζοντας ένα αλσύλλιο σ' ένα ύψωμα είδε ανάμεσα στα κλαδιά το φέγγος. Όσο αραίωναν τα δένδρα και καθώς έφτανε στο ψηλότερο σημείο, τόσο ξεκαθάριζε το τοπίο. Μία αχανής φωτεινή έκταση απλώνονταν μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει η ματιά του. Ποικιλόμορφες φωτεινές κουκίδες κινιόταν προς όλες τις κατευθύνσεις.

"Ήταν πολύ πετυχημένος ο χαρακτηρισμός "Ενεργούλης" , που ακόμη συζητιέται." είπε ο Κεδ που φαινόταν να είναι εδώ και ώρα πίσω του και να τον περιμένει να τελειώσει την παρατήρηση και τους συλλογισμούς του. Ήταν πολύ κεφάτος και γρήγορα έφερε στην ίδια διάθεση και τον Ίωνα.
"Ποιο είναι το κανονικό όνομα του Ενεργούλη;"
"Μεφ, δηλαδή Μεταβιβαστής Ενεργειακών Φορτίων. Στην ουσία είναι χειριστής ή καλύτερα ένα είδος μεταφραστή ενεργειακών φορτίων, ειδικός στις μετατροπές των διαφόρων ειδών ενέργειας. Αλλά, νομίζω, από δω και στο εξής θα τον φωνάζουν με το όνομα που τον βάφτισες εσύ. Είναι ένα πετυχημένο όνομα, που έχει πολύ χιούμορ και μάλλον θα το κρατήσει για πολύ καιρό."
"Πολύ περίεργα τα ονόματά σας…"
"Τα ονόματά μας βγαίνουν από κωμικές καταστάσεις της ζωής μας. Μπορεί να εκφράζουν και πραγματικές ιδιότητές μας, αλλά το σπουδαιότερο σ' ένα όνομα είναι να έχει χιούμορ. Για μας το χιούμορ είναι πηγή ζωής."
"Πολύ περίεργο χιούμορ έχετε εσείς οι εξωγήινοι."
"Δεν είμαστε εξωγήινοι με τον όρο που εσύ έχεις στο μυαλό σου."
"Ασφαλώς είστε εξωγήινοι, μ' έχετε απαγάγει και με φέρατε στον πλανήτη σας, όπως έχω διαβάσει σε τόσες ιστορίες με ΑΤΙΑ."
"Ενδιαφέρουσα άποψη. Και πώς εξηγείς τους γνώριμούς σου χώρους και τοπία;"
"Ετοιμάσατε ένα περιβάλλον σαν σκηνικό, που να μοιάζει με το δικό μου..."
"Θεωρείς τόσο σπουδαίο τον εαυτό σου, ώστε να πιστεύεις πως κάποιος θα καθόταν να στήσει ένα τέτοιο σκηνικό για χατίρι σου;"
"Μπορεί να με υπνωτίσατε με κάποιον τρόπο και κάνατε να βλέπω ό,τι εσείς θέλετε. Ένα γνώριμο σε μένα περιβάλλον..."
"Χμ! Για συνέχισε."
"Εδώ είναι ο πλανήτης σας, και αυτή εδώ είναι πιθανόν η πρωτεύουσά σας...."
"Μην κουράζεσαι. Έλα μαζί μου."
Ο Κεδ τον πήρε απ' το χέρι κι αμέσως βρέθηκαν πάνω από την φωτεινή έκταση. Δεν υπήρχαν κτήρια φωταγωγημένα, όπως είχε υποθέσει, με τα πολλά ιπτάμενα σκάφη, όπως θα άρμοζε σε μια ...εξωγήινη πρωτεύουσα! Άπειρες φωτεινές πολύχρωμες μάζες διέγραφαν ποικιλόμορφες τροχιές και ομαδικούς σχηματισμούς, προκαλώντας φανταστικές εναλλακτικές εικόνες. Έμεινε άναυδος.
"Μην αφήνεις να σε παρασύρουν οι εικόνες. Απλώς να παρατηρείς."
"Φανταστικό! Δεν είναι πόλη. Τι είναι λοιπόν αυτό που βλέπω, πού βρίσκομαι τέλος πάντων;"
"Μπορείς να το πεις μεγάλη συγκέντρωση πνευματικού δυναμικού, κοινωνικό πνευματικό αντίκρισμα!... Βρίσκεσαι στο εδώ, το παντού και στο πουθενά. Στο τώρα, το πριν και μετά. Μην ψάχνεις σημεία αναφοράς. Δεν υπάρχει λόγος να σπας το κεφάλι σου και να ξοδεύεις ενέργεια για να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου να κυλήσει σαν το νερό μέσα στην αίσθηση. Μην χρησιμοποιείς τη λογική, το μυαλό σου. Μόνο να αισθάνεσαι."
Τα λόγια του Κεδ πέρασαν κατ' ευθείαν μέσα στο σώμα του κι αμέσως βρέθηκε ανάμεσα στις φωτεινές μάζες να κινείται σαν βολίδα. Διέγραφε τροχιές με μεγάλη ταχύτητα κι οι αισθήσεις του συλλάμβαναν πρωτόγνωρα ερεθίσματα. Η επίγνωσή του είχε διαχυθεί μέσα στο σύνολο της αντίληψης αυτής της φωτεινής κοινωνίας και αντιλαμβανόταν τώρα τα πάντα και άμεσα. Προσπάθησε να το εξηγήσει λογικά, κι αυτό λειτούργησε καταστροφικά. Τα έχασε από τη μεγάλη ταχύτητα και τρομοκρατήθηκε. Κάτι σαν δυνατό τράνταγμα τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του. Ένα μικρό μέρος του μυαλού του αντιλαμβανόταν πως βρισκόταν σ' ένα σκοτεινό κόσμο. Τα πάντα γύρω του ήταν μαύρα.
"Τώρα σίγουρα πέθανα!", ήταν η τελευταία σκέψη πριν χάσει τελείως τις αισθήσεις του.


5. Η γνωριμία της Σορ

Είχε μείνει στο ίδιο μέρος για χρονικό διάστημα που δε μπορούσε να υπολογίσει με την λογική του, σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ονείρου. Δεν αισθανόταν καθόλου άσχημα. Αντίθετα διακατέχονταν από μια πρωτόγνωρη ευδαιμονία κι απολάμβανε το τοπίο ή μάλλον τα τοπία γύρω του. Δεν υπήρχε σταθερή εικόνα, λες και τα πάντα άλλαζαν μορφές, όπως τα βαριά νωχελικά σύννεφα.
Αν δεν ήταν η νοσταλγία για τα αγαπημένα του πρόσωπα και η μοναξιά που τον τσίμπαγε σαν ενοχλητικό κουνούπι, πολύ εύκολα θα παραδεχόταν πως βρίσκεται στον παράδεισο.
Η εμφάνιση του Κεδ με μια γυναικεία ύπαρξη τον απέσπασαν από τους συλλογισμούς του. Και οι δυο τους ήταν σαν διαφανείς, μα όχι ακριβώς. Είχαν μια υλική υπόσταση σαν κανονικοί άνθρωποι, αλλά ήταν λες και φώτισες το σώμα τους με πολύ δυνατούς προβολείς, που έκανε το σώμα τους διάφανο να ακτινοβολεί ένα ζεστό πορτοκαλί χρώμα.
Ο Κεδ σα να διάβασε τη σκέψη του, του εξήγησε.
"Αυτό που βλέπεις τώρα, είναι ένα νορμάλ υλικό αντίκρισμα της ύπαρξής μας, προσαρμοσμένο αυτόματα στα μέτρα σου, για να μας αντιλαμβάνεσαι εσύ. Όσο προχωράει η εκπαίδευσή σου, θα μας αντιλαμβάνεσαι με διάφορες υποστάσεις και θα μπορείς να ερμηνεύεις ακόμη και την πιο μικρή αλλαγή χρώματος της ακτινοβολίας μας.
Αλλά βλέπω με ευχαρίστηση πως είσαι μια χαρά."
"Τι έγινε, τι έπαθα;"
"Κόντεψα να σε χάσω κι ανησύχησα πολύ. Ενώ διέθετες προσωπική ενέργεια και ήμουν σίγουρος πως με λίγη δική μου βοήθεια μπορούσες να κινηθείς ελεγχόμενα σ' εκείνο το επίπεδο, εν τούτοις ξέφυγες από το πεδίο και κόντεψες να διαλυθείς. Σε πρόλαβα στο παρά πέντε. Σώθηκες από θαύμα!..."
"Τώρα λοιπόν αναρρώνω και μου έφερες τη νοσοκόμα μου;", ρώτησε περιπαιχτικά ο Ίωνας, ξαναβρίσκοντας την χαρακτηριστική του χιουμοριστική διάθεση.
"Αυτή η αιθέρια ομορφιά που βλέπεις είναι, η Σορ, ή αλλιώς Σημείο Οριοθετημένης Ροής, και θα είναι για ένα διάστημα η επιβλέπουσα σύντροφός σου, που θα σε ξεναγεί και θα σου λύνει τις απορίες σου για όσο διάστημα θα βρίσκεσαι σ' αυτό το επίπεδο."
Πράγματι, η Σορ ήταν πολύ όμορφη, λεπτεπίλεπτη σαν νεράιδα. Εξέπεμπε μια θετική ενέργεια και αισθανόταν μιαν έλξη γι αυτήν. Η διάθεσή του άλλαξε και γέμισε μ' έναν πρωτοφανή ενθουσιασμό, που τον έκανε να νοιώθει ανάλαφρος.
"Αν έχω τέτοιο δάσκαλο, θα είμαι άριστος μαθητής", είπε σκανδαλιάρικα.
"Αν αυτό είναι κολακεία για μένα, είσαι πολύ ευγενικός", απάντησε η Σορ.
"Πήρες τα πάνω σου, βλέπω. Ωραία πάμε, συνήλθες εντελώς", του είπε σχεδόν ενθουσιασμένος ο Κεδ.
Όσο ευχάριστη κι αν ήταν εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα, δε μπορούσε να σταματήσει την πίεση των ερωτημάτων, που σαν χείμαρρος ήθελαν να βγουν από μέσα του.
"Θα ήθελα να ρωτήσω..."
"Μη βιάζεσαι. Έχετε όλο τον καιρό να τα πείτε, τώρα που φεύγω και θα σας αφήσω μόνους".
Η Σορ μίλησε πρώτη σπάζοντας τη σιωπή που ακολούθησε την αποχώρηση του Κεδ.
"Καταλαβαίνω την κατάστασή σου και θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες τις απορίες σου, μπορείς να με διακόπτεις όποτε θέλεις και να με ρωτάς, αλλά άσε με πρώτα να σου εξηγήσω κάποια πράγματα απαραίτητα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε".
"Μόνο μια ερώτηση πρώτα, που με καίει, κι ύστερα ό,τι θέλεις."
Χωρίς να ακούσει την ερώτηση η Σορ, τον έπιασε από το χέρι και οδηγώντας τον προς τους λόφους, άρχισε να του εξηγεί.
"Και βέβαια θα ξεκινούσα να σου μιλώ για τους δικούς σου και την Άρτεμη, γιατί γνωρίζω τι θέλεις. Λοιπόν όλοι είναι μια χαρά, και πιστεύω σύντομα να μπορέσεις να επικοινωνήσεις μαζί τους".
Η είδηση του έδωσε μεγάλη χαρά, και η ευδιαθεσία του ξεχείλιζε. Αισθανόταν ανάλαφρος, τόσο ανάλαφρος που ...πετούσε! Πράγματι είδε με δέος ότι βρισκόταν τουλάχιστον δέκα μέτρα πάνω από το έδαφος. Μόλις το συνειδητοποίησε κι άρχισε η λογική διεργασία για την επεξήγηση του φαινομένου, αμέσως άρχισε να πέφτει με δύναμη προς τα κάτω. Αν δεν ήταν η Σορ να του δώσει μια πλάγια ώθηση και να πέσει στο νερό, θα 'σκαγε σαν καρπούζι στο έδαφος.
"Θα σου το επαναλαμβάνω πολλές φορές, μέχρι να το χωνέψεις καλά. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς τη λογική σου για να εξηγείς το κάθε τι που συμβαίνει σ' αυτόν τον κόσμο. Εδώ είναι καλύτερα να αισθάνεσαι παρά να σκέφτεσαι.", του είπε η Σορ καθώς τον βοηθούσε να βγει από το νερό. Ο Ίωνας, φανερά ενοχλημένος, προσπαθούσε με νευρικές κινήσεις να στύψει την άκρη της μπλούζας του για φύγουν τα νερά.
"Ποιόν κόσμο; Τον άλλο κόσμο; Τι κόσμος είναι αυτός τέλος πάντων; Πού είναι αυτός ο κόσμος; Όλα τα περίεργα εδώ συμβαίνουν!.." Σταμάτησε τη φράση του μόλις αντιλήφθηκε πως είχε εξαγριωθεί, και σχεδόν ούρλιαζε. Προσπάθησε να ζητήσει συγνώμη για το ξέσπασμά του αλλά η Σορ τον σταμάτησε.
"Δεν υπάρχει λόγος να λυπάσαι και να απολογείσαι για τη συμπεριφορά σου. Είσαι σε μεταβατικό στάδιο, γι αυτό έχεις τόσο συχνές ψυχολογικές μεταπτώσεις και έντονες εκρήξεις."
Είχε ηρεμήσει εντελώς και περιέργως πολύ γρήγορα.
"Ψάχνω να βρω ένα σημείο αναφοράς, για να μπορέσω να εξηγήσω αυτά που βιώνω. Πώς συμβαίνουν όλα αυτά τα περίεργα; Είναι μέρος της καθημερινότητάς σας;"
"Έχεις δίκιο. Βρισκόμαστε σε μια φάση κάποιου ...ας το πούμε, για να το καταλάβεις, ...πειράματος. Το εγχείρημα της Συνδ! ...της Συνειδησιακής Δομής..."
"Κι εγώ είμαι το πειραματόζωο; Και γιατί εμένα; Μέσα από τόσα εκατομμύρια κόσμου σε μένα πέσατε;"
"Δεν είσαι μόνον εσύ. Υπάρχουν αρκετοί "επισκέπτες" σαν κι εσένα."
"Πόσοι είναι δηλαδή; Πού τους έχετε; Γιατί δεν είμαστε όλοι μαζί;"
"Είσαστε σε διαφορετικά επίπεδα ο καθένας και από άλλες εποχές. Θα ήταν επικίνδυνο να είσαστε όλοι μαζί προς το παρόν."
"Είναι όλοι οι "επισκέπτες" σαν και μένα, από τη γη;"
"Κυρίως από υλικές πραγματικότητες."
"Θα δω, θα γνωρίσω κανέναν από τους άλλους;"
"Αυτό θα γίνει κάποτε όταν θα βρίσκεσαι σε άλλο επίπεδο."
"Για να καταλάβω, δηλαδή, όλοι εμείς οι επισκέπτες είμαστε τα πειραματόζωά σας;"
"Όχι, όχι. Το Συνδ δεν είναι ακριβώς πείραμα, ούτε υπάρχει κανένα πειραματόζωο.. Κι εξάλλου εσύ δεν έχεις καμιά σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα. Εσύ ανήκεις στους τυχαίους παράγοντες. Αλλά αυτά και να σου τα εξηγήσω τώρα, δεν θα καταλάβεις τίποτε."
Σταμάτησε και τον περιεργάστηκε, λες κι έψαχνε να βρει κάτι επάνω του.
"Έχουμε καιρό μπροστά μας, για να σου λύσω όλες τις απορίες. Βλέπω, είσαι πολύ κουρασμένος."
"Μια χαρά είμαι." είπε ο Ίωνας, αλλά διαπίστωσε πως πράγματι αισθανόταν κουρασμένος.
"Αρκετά για πρώτη φορά. Καλύτερα να συνεχίσουμε στην επόμενη συνάντηση."
Χωρίς άλλη κουβέντα, χάθηκε από τα μάτια του, έτσι απλά, αφήνοντάς τον μόνο του.


6. Το σημείο

Η μηχανή έκανε μερικά τελευταία σκασίματα κι έσβησε. Μάταια προσπάθησε να ξαναβάλει μπρος. Ακούστηκαν μερικά "πραφ-πραφ" και μετά τίποτε.
"Το σαραβαλάκι σου πάλι μας την έκανε."
"Άσε τα λόγια και κατέβα να δούμε."
Έλυσε χειρόφρενο και την έσπρωξαν στην άκρη του δρόμου. Αν και η καρότσα του μικρού τρίκυκλου ήταν γεμάτη, δεν τους δυσκόλευε, γιατί οι σακούλες, που ήταν δεμένες και σχημάτιζαν έναν όγκο ψηλότερο από το μπόι τους, περιείχαν αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών και μπύρας με αμελητέο βάρος.
Ο οδηγός έλεγξε τη βενζίνη, τα λάδια, αλλά τίποτε. Δεν ήταν εκεί το πρόβλημα.
"Τι στο διάολο συμβαίνει, δε μπορώ να καταλάβω."
"Λες κι είναι η πρώτη φορά. Εγώ όσες φορές ήρθα μαζί σου, όλο και κάποιο πρόβλημα παρουσίαζε το σαράβαλό σου."
"Φταίω εγώ που σε παίρνω μαζί μου, για να βγάλεις ένα μεροκάματο. Να βοηθός, να μάλαμα!.."
"Ναι, ας μην ερχόμουνα εγώ και θα μπορούσες να μαζέψεις μόνος σου τόσο πράμα."
Ψάχνοντας προς το καρμπυρατέρ, είδε την κομμένη ντίζα.
"Νάτο, κοίτα!.. Το βρήκα. Επειδή το ελατήριο του γκαζιού είναι πολύ σκληρό, δεν κατάλαβα πως είχε κοπεί η ντίζα. Έλα να ψάξουμε για κανένα κομμάτι σύρμα."
Βάλθηκαν να ψάχνουν τριγύρω, μπας και βρουν τίποτε, αλλά από αριστερά ήταν χωράφια και δεξιά βράχια κι η θάλασσα. Δεν υπήρχε κάποιο σημείο που να δείχνει πως θα μπορούσαν εκεί να βρουν κάτι.
"Δεν βλέπω τίποτε εδώ τριγύρω. Δεν βγάζεις εκείνο το μπουκάλι με το ούζο για καμιά τζούρα, και στέγνωσε το λαρύγγι μου;"
"Ναι, κουράστηκε ο κακομοίρης. Πήγαινε φέρε τη μπουκάλα, είναι κάτω από το κάθισμα."
"Μπράβο, αφεντικό, είσαι λεβεντιά. Θα ξελαμπικάρουμε και να δεις που θα βρούμε λύση."
Ο βοηθός έφερε τη μπουκάλα και βάλθηκαν εναλλάξ να κατεβάζουν μεγάλες γουλιές.
"Εγώ οδηγώ, και δεν πρέπει να πίνω και πολύ."
"Ναι, πρωτάρα είσαι!.."
Είχαν σχεδόν αδειάσει τη μπουκάλα, όταν ο παλιατζής έδειξε προς το βάθος του δρόμου.
"Να εκεί, πιο κάτω, στα πενήντα μέτρα. Βλέπεις εκείνο το πλάτωμα; Μου φαίνεται πως υπάρχει περίφραξη. Εκεί κάτι θα βρούμε."
Ο βοηθός, πιο ευκίνητος, προχώρησε μπροστά. Δεν έκανε είκοσι μέτρα και σταμάτησε.
"Για έλα εδώ να δεις. Τι ροδιές είναι αυτές!.. Μεγάλο φρενάρισμα."
Ο άλλος πλησίασε κι ο βοηθός του έδειξε τα σημάδια.
"Κοίτα κι αυτές εκεί... στρίβουν στα βράχια..."
"Ω!.. εδώ φίλε μου έγινε μεγάλο δυστύχημα. Κάποιος φούνταρε στη θάλασσα... Να φαίνεται καθαρά. Οι ρόδες εδώ ξερίζωσαν τα χόρτα."
Τα ίχνη έδειχναν καθαρά πως κάποιο όχημα καβάλησε δεξιά το κράσπεδο, διάνυσε κάπου πέντε μέτρα επάνω στα βράχια και σίγουρα στη συνέχεια θα βούτηξε στη θάλασσα. Βάλθηκαν κι οι δυο να παρατηρούν τα σημάδια από την τροχιά που ακολούθησε, μέχρι να πέσει στον γκρεμό ύψους τριανταριά μέτρων. Κάτω υπήρχαν βράχια όπου έσκαγαν τα κύματα.
"Δεν φαίνεται τίποτε κάτω. Αν είχε πέσει, δεν θα υπήρχαν τίποτε λαμαρίνες, τζάμια;"
"Μήπως βούτηξε κατευθείαν στη θάλασσα;"
"Μπα, δεν το νομίζω. Βλέπεις εσύ κανένα αυτοκίνητο στον πάτο; Αν ήταν θα φαινόταν. Τα νερά είναι καθαρά."
"Λες να μην έπεσε στο γκρεμό και να έκανε όπισθεν και να έφυγε;"
"Τι λες, ρε μπουμπούνα! Βλέπεις τα βράχια εκεί κάτω; Έφυγαν ολόκληρα κομμάτια. Αν έφτασε μέχρι εκεί, πώς έκανε όπισθεν; Να, κοίτα εκεί... Αυτά που γυαλίζουν είναι κομματάκια από σπασμένο τζάμι."
"Ναι, αφεντικό, έχεις δίκιο."
"Πολύ περίεργη υπόθεση. Να ειδοποιήσουμε την τροχαία."
Ο παλιατζής έβγαλε το κινητό του κι άρχισε να σχηματίζει τον αριθμό, αλλά ο βοηθός του τον διέκοψε.
"Κοίτα, αφεντικό..."
"Τι 'ναι ρε;"
"Να, εκεί κάτω."
Στο σημείο που θα έπρεπε να είχε σκάσει το αυτοκίνητο πέφτοντας, υπήρχαν τρεις άνθρωποι που συζητούσαν και κοιτούσαν προς τα πάνω. Έσκυψαν κι οι δυο για να δουν καλύτερα και κόντεψαν να πέσουν από τη σαστιμάρα τους. Τα άτομα κάτω είχαν γίνει πέντε κι ύστερα επτά κι ύστερα περισσότερα... Καμιά δεκαριά άτομα, εμφανίστηκαν από το πουθενά κι άρχισαν να ανεβαίνουν με ευκολία τα βράχια.
"Κάτι δε μου φαίνεται σωστό εδώ. Μήπως ήπιαμε πολύ ούζο;"
"Εδώ βρωμάει μπαρούτι. Εγώ αφεντικό λέω να του δίνουμε."
"Ακόμη εδώ είμαστε; Γίναμε καπνός!.."
Οι δυο άντρες έτρεξαν προς το τρίκυκλό τους, αλλά πριν φτάσουν σ' αυτό, οι περίεργοι τύποι τους είχαν προλάβει. Όλοι τους είχαν το ίδιο κόψιμο. Γεροδεμένοι σαν μπράβοι, κοντοκουρεμένοι με μακρύ πιγούνι. Η ευκινησία και η ταχύτητά τους ήταν έξω από τα ανθρώπινα δεδομένα. Τους πήραν σηκωτούς αυτούς και το τρίκυκλό τους σα να 'ταν παιχνιδάκια. Ο ένας απ' αυτούς φαινόταν να 'ναι ο αρχηγός τους.
"Δεν πρέπει να υπάρχουν μάρτυρες."
"Να τους πετάξουμε στη θάλασσα."
"Όχι, δεν πρέπει να αφήσουμε ίχνη. Είδατε; Ακόμη κι αυτοί οι βλάκες κατάλαβαν πως κάτι συμβαίνει εδώ. Ρίξε τους στην Πύλη μαζί με το όχημά τους κι άσε στους άλλους ν' ασχοληθούν μ' αυτούς. Εσείς εν τω μεταξύ, εξαφανίστε προσεκτικά, όλα τα ίχνη. Δεν θέλω άλλα λάθη."
Οι δυο παλιατζήδες έτρεμαν από το φόβο τους κι ο βοηθός άρχισε να κλαψουρίζει, μα ο άλλος προσπάθησε να συγκρατήσει τη μασέλα του που έτρεμε και να σχηματίσει στο στόμα του ένα χαμόγελο.
"Για σταθείτε ρε παιδιά. Κάποιο λάθος κάνετε. Παρεξήγηση είναι... Εμείς δεν είδαμε τίποτε. Είδαμε τίποτε ρε;"
"Όχι, αφεντικό. Δεν είδαμε τίποτε."
"Και να βλέπαμε δηλαδή, υπάρχει λόγος να αρχίσουμε να τα λέμε εδώ κι εκεί;"
Οι γεροδεμένοι τύποι ούτε που τους άκουγαν. Ήταν σα να κουβαλούσαν αποσκευές.
Αυτός που έδινε τις εντολές, μόλις έφτασε στην άκρη του γκρεμού έδωσε ένα σάλτο, βούτηξε στο κενό κι απορροφήθηκε από τα βράχια, λες κι ήταν ζωγραφισμένα επάνω σε νερό.


7. Το εγχείρημα της Συνδ

Δεν ήξερε από τι κατάσταση ύπνου ξυπνούσε, όταν διαπίστωσε πως η Σορ ήταν εκεί δίπλα του και τον κοιτούσε.
"Σε βλέπω πολύ ξεκούραστο κι έτοιμο για μάχη!"
"Η αλήθεια είναι πως έχω πολλές ερωτήσεις. Δε μου ανάλυσες για το εγχείρημα..."
"Σου εξηγώ αυτά που μπορείς στην παρούσα φάση να κατανοήσεις. Μην αδημονείς θα έρθουν όλα με τη σειρά τους."
"Τι ακριβώς συμβαίνει με το εγχείρημα αυτό;"
"Με το Συνδ κομμάτια ύλης, ποσότητες ενέργειας, όντα του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, συναισθηματικές προβολές κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, ανακατεύονται και συνυπάρχουν σε μια κοινή πραγματικότητα."
"Επεμβαίνετε στη φύση και καταστρέφετε την ισορροπία."
Η ορμητικότητα του Ίωνα την διέκοπτε πριν ολοκληρώσει τη φράση της, αλλά αυτό δεν φαινόταν να την επηρεάζει και συνέχιζε να του απαντά ήρεμα και γλυκά.
"Δεν είναι όπως τα νομίζεις. Η φύση είναι η ίδια η Δύναμη. Δεν γίνεται τίποτε έξω από τον δικό της προγραμματισμό. Ό,τι και να κάνουμε είναι βάσει δικού της σχεδίου."
"Δηλαδή είναι στα σχέδιά της η καταστροφή;"
"Δεν είπα τέτοιο πράγμα."
"Τι σημαίνει λοιπόν... για παράδειγμα, οικολογική καταστροφή, κάψιμο δασών, μόλυνση του περιβάλλοντος, καυσαέρια, αύξηση της θερμοκρασίας και φαινόμενο του θερμοκηπίου, άσκοπης κατανάλωσης ενέργειας και ρύπανσης του πλανήτη; Δεν σας λένε τίποτε όλα αυτά; Κάτι ανάλογο δεν κάνετε κι εσείς εδώ;"
Η Σορ με υπομονή τον άφηνε να ξεσπά και πολύ ήρεμα του έδινε απαντήσεις.
"Μου περιγράφεις τον δικό σου κόσμο. Για ένα συμπαγές ενεργο-υλικό σύστημα, όπου είσαστε παγιδευμένοι στις ελάχιστες διαστάσεις σας, και το παραμικρό παίζει ρόλο. Είσαστε μπλοκαρισμένοι στα αδιέξοδά σας. Φαντάζει εντελώς απίθανο, που δεν αφανιστήκατε ακόμη, με την πορεία που ακολουθείτε."
"Έχεις δίκιο. Ασφαλώς ο δικός μου κόσμος είναι έτσι, γιατί νομίζουμε πως έχουμε το μέλλον μπροστά μας και όλα τα μέσα για να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει. Άντε ν' αλλάξεις τα μυαλά δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Υπάρχει καμιά καλή συνταγή; Εσείς τι κάνετε ή τι θα κάνατε στην προκειμένη περίπτωση;"
"Σ' εμάς υπάρχουν οι τάσεις. Τα πάντα κινούνται με τις πιθανότητες των τάσεων. Η κυρίαρχη τάση είναι η ολοκλήρωση του σχεδίου της Δύναμης. Ό,τι και να γίνει, οποιαδήποτε διαδρομή κι αν ακολουθήσει, τελικά το σχέδιο θα ολοκληρωθεί. Όλες οι άλλες τάσεις, αντίθετες και μη, υπάρχουν για να δίνουν νόημα, να πλουτίζουν με νέα στοιχεία και να χρωματίζουν τη διαδρομή."
"Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Ή εγώ είμαι βλάκας ή λες ότι σου κατέβει στο μυαλό για να με μπερδεύεις."
"Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Απλώς, συνειδητά δε μπορείς να τα αποδεχτείς τώρα αυτά. Θα ρωτήσεις τότε γιατί τα λέω. Όλες αυτές τις εξηγήσεις τις δίνω στο σώμα σου, την ολότητά σου, που τα καταλαβαίνει. Αργότερα, όταν θα λειτουργείς με την επίγνωση της ολότητάς σου, όλα αυτά θα σου είναι γνωστά."
Η Σορ τον πήρε από το χέρι κι αμέσως βρέθηκαν σ' ένα άλλο τοπίο. Κατάλαβε πως μαζί με το τοπίο άλλαξε κι η αντιληπτικότητά του. Η σκέψη του είχε μια μεγάλη διαύγεια κι ένοιωθε πως μπορούσε να εισχωρήσει παντού.
"Όταν αναφερόμαστε στο Συνδ, καλό είναι να αλλάζουμε κάθε φορά και τα ανάλογα επίπεδα, αλλιώς προκαλείται σύγχυση. Δεν είναι κάτι απλό και μονοδιάστατο, που μπορείς να το περιγράψεις με δυο λέξεις."
Περίμενε λίγο να ισορροπήσουν πλήρως τα πράγματα από την αλλαγή πεδίου και η δεκτικότητα του Ίωνα να σταθεροποιηθεί.
"Το εγχείρημα της Συνδ είναι κάτι σαν πρόταση στην Δύναμη, καθαρή έμπνευση. Είναι, ας το πούμε πιο απλά, σαν ένα κείμενο που γράφουν δυο άνθρωποι ξεχωριστά. Την ποιότητά του καθορίζουν πολλές παράμετροι, όσες και οι λέξεις που περιέχονται στο γραπτό, καθώς και ο συνδυασμός των λέξεων.
Μπορεί τα δυο γραπτά να περιέχουν τις ίδιες λέξεις, και σχεδόν τις ίδιες φράσεις και ακόμη τα ίδια νοήματα, όμως υπάρχει κάτι αόριστο που χαρακτηρίζει το ένα καλύτερο από το άλλο. Αυτό το αόριστο στοιχείο είναι η έμπνευση. Η κινητήριος δύναμη των πάντων.
Μ' αυτή τη δύναμη σπάνε οι γραμμές των παράλληλων κόσμων, καταλύονται τα σύνορα..."
"Έτσι λοιπόν βρέθηκα κι εγώ στα πόδια σας!.."
"Εσύ βρέθηκες τυχαία στο σημείο δύναμης, την κατάλληλη στιγμή κι απορροφήθηκες. Τα σημεία δύναμης είναι Πύλες μεταξύ των παράλληλων κόσμων. Η περίπτωσή σου δημιούργησε μεγάλα κενά στο χωροχρόνο του γνωστού Σύμπαντος, που ευτυχώς στη Γη, στην υλική σου πραγματικότητα, οι μεταβολές που προκλήθηκαν ήταν πολύ μικρές."
"Τι είναι αυτές οι Πύλες; Ένα μέσον, ας πούμε, για ταξίδι στο χρόνο;"
"Οι Πύλες είναι σημεία στο χώρο που ενώνουν παράλληλους κόσμους."
"Είναι κατασκευάσματα δικά σας;"
"Όχι. Η Συνδ, μπορείς να πεις, είναι δημιούργημα δικό μας, που λειτουργεί παράλληλα με τις Πύλες, χρησιμοποιεί κυρίως τις δυνατότητές τους και δίνει άπειρες εφαρμογές σε πολλές κατευθύνσεις.
Οι Πύλες είναι όπως οι πηγές. Υπάρχουν εκεί που είναι. Όποιος τις ανακαλύψει μπορεί να πηγαίνει και να πίνει νερό."
"Δηλαδή, εκτός από εσάς χρησιμοποιούν τις Πύλες κι άλλοι;"
"Μα αυτό δεν σου είπα προηγουμένως; Είναι ανοιχτές για όλους."
"Και δε μπορεί κάποιος να την καταλάβει, να την περιφράξει και να την χρησιμοποιεί αποκλειστικά αυτός;"
"Αν κι αυτό είναι γνώρισμα του δικού σου κόσμου, όντως κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν να το κάνουν. Αλλά η Πύλη, μόλις μαντρωθεί, σταματάει εκεί και βρίσκει αλλού διέξοδο. Είναι, όπως σου είπα, σαν την πηγή. Αν βρει εμπόδιο, το νερό θα βρει άλλο σημείο και μια νέα πηγή θα δημιουργηθεί εκεί."
"Αν κατά τύχη περάσει κανείς την Πύλη, τον καταπίνει κι αλίμονο στο φουκαρά;"
"Μη μπλέκεις με τις οικείες σε σένα έννοιες και με τον γνωστό σου τρόπο σκέψης. Δεν υπάρχει Χρόνος, Παρελθόν, Παρόν, Τώρα, Μέλλον, ούτε Χώρος και σημεία αναφοράς, όπως εσύ τα γνωρίζεις.
Για να κάνεις χρήση της Πύλης χρειάζεται κάποια μύηση. Δε μπορεί να την αντιληφθεί ο καθένας κι ας βρίσκεται μπροστά του.
Αλλά όλα αυτά θα τα κατανοήσεις, όσο εκπαιδεύεσαι και μαθαίνεις τα μυστικά της Συνδ.
Σύμφωνα λοιπόν με τις πιθανότητες των εγχειρημάτων της Συνδ, η επαναφορά της υλικής υπόστασης συγκροτημένων συνειδησιακών υπάρξεων, σε οποιαδήποτε χρονική τομή και παράλληλο Σύμπαν, είναι δυνατή. Είναι ένα επίπεδο αντιληπτικότητας στο οποίο είσαι μέτοχος του Παντός, είσαι μέρος του και γνώστης της απόλυτης αλήθειας."
"Υπάρχει απόλυτη αλήθεια;"
"Κι αυτή είναι σχετική. Την αναφέρω για χάρη σου, για τα δικά σου δεδομένα. Στο επίπεδο που βρίσκεσαι τώρα, δεν είσαι απλά σαν μαγνητόφωνο που καταγράφει ό,τι ακούει, αλλά μπορείς να αναλύεις και να κρίνεις κάθε έννοια οποιουδήποτε αντιληπτικού επιπέδου. Αρκεί να αφεθείς. Οι φυσικές σου ικανότητες θα σε βοηθήσουν, να κατανοήσεις όλα όσα σου λέω. Κάνε αυτό προς το παρόν και κάποια στιγμή θα βρεις όλες τις απαντήσεις μέσα σου."
Ο Ίωνας την κοίταξε σκεφτικός. Παρ' όλο που αισθανόταν τη διαφορά στην αντιληπτικότητά του η συνέχεια της σκέψης του διακόπτονταν από κενά συναισθηματικών αλλαγών.
"Προσπαθώ να σε καταλάβω, αντιλαμβάνομαι αρκετά απ' αυτά που λες, αλλά κάτι μέσα μου δεν τα αποδέχεται. Όταν είμαι μόνος, τότε είναι που τα νομίζω όλα για όνειρο."
"Αν κι ανέβηκες γρήγορα τα αντιληπτικά επίπεδα, εν τούτοις δεν ξεριζώθηκε από μέσα σου ο ανθρώπινος προγραμματισμός κι έτσι μοιραία, μόλις βρεθείς έξω από τη δική μας επιρροή, αμέσως ξαναπέφτεις σαν γιο-γιο στη γνώριμή σου θέση. Τι σκλαβιά!.. Κακόμοιρε! Δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια στον κόσμο σου. Σας έχουν μαντρώσει και σας μπέρδεψαν πολύ άσχημα."
"Ποιοι και γιατί;"
"Αυτό δεν έχει τώρα τόση σημασία για σένα, όσο το να μπορείς να φτάσεις γρήγορα σε υψηλότερα αντιληπτικά επίπεδα."
"Για στάσου. Διαισθάνομαι ότι μου λες αλήθειες, αλλά αυτό δε με καλύπτει. Σε ρώτησα, ποιοι και γιατί μας μάντρωσαν και μας μπερδεύουν;"
"Δεν θα καταλάβεις τίποτε, ότι και να σου πω. Δεν έχεις πού να πατήσεις, δεν έχεις αλήθειες που μπορείς να στηριχτείς."
"Δε μπορεί ένας ολόκληρος κόσμος να είναι ψεύτικος!.."
"Πάλι μπερδεύεσαι. Είναι άλλο το τι υπάρχει και άλλο αυτό που εσύ μπορείς να αντιληφθείς. Το θέμα είναι το τι αντιλαμβάνεσαι, πού μπορείς να πατήσεις, για να στηρίξεις το αντιληπτικό σου οικοδόμημα... και είναι λίγα τα σημεία όπου μπορείς να έχεις κάποια σχετική σιγουριά."
"Για παράδειγμα; Πες μου ένα σημείο για να καταλάβω."
"Αυτά μόνος σου θα τα βρεις, αλλά θα σε βοηθήσω στον τρόπο που θα πρέπει να τα ψάξεις.
Πες μου, τι γνωρίζεις με σιγουριά; Κάτι που δε μπορεί με τίποτε να ανατραπεί στον κόσμο σου;"
"Μη μου βάζεις δύσκολα τώρα. Θα καθίσουμε να παίξουμε την κολοκυθιά;"
"Πράγματι είναι δύσκολα, γιατί δεν είναι και πολλά τα σημεία που μπορείς να στηριχτείς με σιγουριά.
Το μόνο που γνωρίζετε εσείς οι άνθρωποι, είναι ότι θα πεθάνετε. Αυτό είναι το πιο σίγουρο, μια αλήθεια όπου μπορείτε να στηριχτείτε."
"Μπρρρ... Κάτι άλλο πιο ήπιο;"
"Ότι τα πάντα είναι ρευστά. Τίποτε δεν είναι σταθερό."
"Ηράκλειτος!.. Δε μου λες τίποτε καινούργιο."
"Ίσως μόνο η τέχνη μπορεί και σας απελευθερώνει, η ποίηση, η εμπνευσμένη δημιουργία, η έμπνευση..."
"Τώρα με μπερδεύεις ακόμη πιο πολύ. Δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ τις εναλλαγές των θεμάτων που αναπτύσσεις."
"Είναι το σύστημα της λογικής σου που αντιδρά. Για να τα αποδεχτείς πρέπει να τα βιώσεις στο ανάλογο επίπεδο, όπως σου είπα και στην αρχή. Αν ήσουν ρευστός δεν θα χρειαζόσουν τον σειριακό τρόπο της σκέψης σου. Θα συλλάμβανες άμεσα τις έννοιες στον αέρα και δεν θα είχες ανάγκη από επεξηγήσεις.
Έχε λίγη υπομονή κι όταν θα φτάσεις στο ανάλογο σημείο, θα καταλάβεις πως στην ουσία τα πάντα είναι ρευστά. Το ένα διαχέεται μέσα στο άλλο και στη συνέχεια στο όλο. Γίνεται ένα με αυτό, βγαίνει κάτι νέο που με τη σειρά του αλλάζει μορφές και διαχέεται πάλι."
"Μα αυτή η ρευστότητα δημιουργεί μέσα μου ένα κενό..."
"Κάποιες οντότητες καταφέρνουν να έχουν μια σχετική σταθερότητα. Το νερό, ας πούμε, είναι μια οντότητα με σταθερή υπόσταση."
"Είναι το νερό οντότητα όπως εμείς;"
"Κάτι παρά πάνω απ' αυτό που εσύ εννοείς."
"Με το ίδιο σκεπτικό μπορεί να είναι και οι πέτρες οντότητες και ο αέρας, το οξυγόνο, το υδρογόνο, ο χρυσός, το θειάφι..."
"Το λες ειρωνικά, μα κάποτε θα μάθεις να αναγνωρίζεις αυτές τις ανώτερες οντότητες και τότε θα εκπλαγείς με τον μεγάλο αριθμό και την ποικιλία που θα συναντήσεις. Είσαι ακόμη σε πολύ χαμηλό επίπεδο και δε μπορείς, όχι μόνο να τις αντιληφθείς, αλλά και να το συζητήσεις ακαδημαϊκά."
"Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορούν να κάνουν κάτι..."
"Στα υψηλά επίπεδα δεν παίζουν ρόλο οι ενεργοϋλικές δομές, τα σχήματα και τα ταλέντα, οι χάρες κι οι ομορφιές. Εκεί υπάρχει μόνο η καθαρή Δύναμη."
"Έχουν ικανότητες, όπως εσείς οι Άυλοι; Μπορούν να χρησιμοποιούν τις Πύλες, ας πούμε;"
"Δεν πρέπει να κάνεις τέτοια μονοδιάστατη σύγκριση. Στη ζωή ο καθένας ακολουθεί το δικό του δρόμο. Μόνο οι ονειροταξιδευτές μπορούν να κινούνται άνετα ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους, να εισχωρούν στα εγχειρήματα της Συνδ, όπου ο χωροχρόνος δεν έχει την γνωστή υφή. Αυτοί είναι που μπορούν να ζουν παρελθόν, παρών και μέλλον συγχρόνως..."
"Τι είναι οι ονειροταξιδευτές, τι το ιδιαίτερο έχουν;"
"Κάποτε θα γνωρίσεις κάποιον απ' αυτούς και θα καταλάβεις. Δεν χρειάζονται λόγια." και με τα τελευταία λόγια, τον έπιασε από το χέρι και βρέθηκαν στο γνώριμο τοπίο.

--------------------------------------
Συνεχίζεται...

Δ' Υποδιευθυντής

(Νουβέλα Ε.Φ.)


Από τότε που ο Σπριξ έπιασε αυτήν την θέση, του επαγωγέα εγγράφων υψηλής ασφάλειας στο τμήμα κοινωνικών προγραμμάτων, μέσα στο μικρό διάστημα των έξη μηνών κατόρθωσε να κερδίσει τρεις ΜΚΥ (Μονάδες Κοινωνικής Υπεροχής). Έτσι αδίστακτος καριερίστας που ήταν, τον φοβούνταν ακόμη και οι ανώτεροί του.
Εφάρμοζε κατά γράμμα τους κώδικες απασχόλησης και δεν άφηνε ούτε ένα δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο. Σχολαστικότατος, δεν λογάριαζε τίποτε προκειμένου να διορθώσει λάθη, ακόμη και διευθυντών. Συνήθως ζητούσε ακρόαση, σύμφωνα με την τυπική διαδικασία και αφού ανέφερε το λάθος, πρότεινε και τις πιθανές εκδοχές διόρθωσής του.
Επάνω στο χρόνο περίμενε και την προαγωγή του σε Β' Υποδιευθυντή, αφού είχε διαρρεύσει από τους προγραμματιστές βαθμολογίων ο νέος πίνακας αξιολόγησης, όπου οι μονάδες αξιοκρατίας που είχε συγκεντρώσει ο Σπριξ, ξεπερνούσαν κατά πολύ τα προσόντα Β' Υποδιευθυντή.
Όλοι οι συνάδελφοί του, του μιλούσαν με κάποιο δέος, σαν να είχε ήδη ανεβεί στις ανώτερες θέσεις.
Μόνο ένας δεν τον υπολόγιζε. Ένας Δ' Υποδιευθυντής!.. Μάλιστα Δ' Υποδιευθυντής, τίτλος που γελοιοποιούσε την έννοια και δινόταν σε Κλητήρες και Αρχειοφύλακες.
Αυτός ο Δ' Υποδιευθυντής, κάποιος Βαρλόωρ, από τα "Απόρρητα Αρχεία" του δευτέρου υπογείου της Ε' πτέρυγας, που ανήκε και ο Σπριξ, και από τον οποίο ζητούσε συχνά διάφορα στοιχεία, είχε κάτι στη φωνή του, που υπέβαλλε. Κάτι απροσδιόριστο που τον εκνεύριζε, κάτι μισητό και συγχρόνως συμπαθητικό.
Όταν ο Σπριξ πήρε ακόμη τρεις ΜΚΥ, ήταν φανερό πως επάνω στο μήνα θα γινόταν Α' Υποδιευθυντής και σύντομα θα τον έβλεπαν στη θέση του Διευθυντή, και ασφαλώς θα ακολουθούσε ακόμη και η ανώτατη θέση... του Γενικού!..
Οι διάφοροι Διευθυντές του μιλούσαν σαν να 'ταν ίσος τους, προετοιμάζοντας μελλοντικές καλές σχέσεις.
Εκείνη την ημέρα ο Σπριξ σχολνώντας από το γραφείο, συνάντησε τον Βαρλόωρ, που ανέβαινε από το υπόγειο, στην κεντρική έξοδο. Προσποιήθηκε πως δεν τον είδε και προσπέρασε, αλλά...
- Τι γίνεται κύριε Σπριξ, παίρνεις δουλειά και στο σπίτι ;
- Αντίο σας κύριε.
Ήταν έτοιμος να εκραγεί. Πώς τολμούσε να τον αποκαλεί με τ' όνομά του, και στον ενικό! Ακούς εκεί "κύριε Σπριξ" με οικειότητα, και "παίρνεις δουλειά στο σπίτι!". Κανείς δεν τολμούσε να του μιλήσει μ' αυτόν τον τρόπο, ούτε Γενικός Διευθυντής.
- Μα σίγουρα είναι οι νέοι κώδικες και θέλεις να τους αποστηθίσεις, ε;
Έκανε πως δεν άκουσε, ενώ ασυναίσθητα έκρυψε μπροστά του το τσαντάκι με τις κωδικοδισκέτες κι απομακρύνθηκε εκνευρισμένος με επιτάχυνση. Άκουσε όμως τον άλλον να συνεχίζει.
- ...είναι όμως ανώφελο, στο λέω εγώ...
Την υπόλοιπη μέρα δε μπορούσε να απαλλαγεί από την μεσημεριανή εικόνα. Αυτός ο άνθρωπος, αυτή η φωνή που έμοιαζε να είναι σαρκαστική αλλά τελικά δεν ήταν, τον έφερνε σε μια εκνευριστικά αμήχανη κατάσταση, τον σμπαράλιαζε κυριολεκτικά.
Την επόμενη το 'χε ξεπεράσει μα κάθε τόσο τού 'ρχονταν "φλασάκια" από το χτεσινό περιστατικό, που τον σοκάριζαν.
Προτίμησε τα διάφορα στοιχεία που χρειαζόταν από το υπόγειο, να βάλει υφιστάμενούς του να τα ζητήσουν, ενώ μέχρι τώρα, για λόγους ασφάλειας και ταχύτητας, επικοινωνούσε ο ίδιος.
Το Πρόγραμμα Απόρρητων Κωδίκων αν και ήταν ενσωματωμένο στο Κεντρικό Δίκτυο, λειτουργούσε παράλληλα, και για λόγους ασφάλειας, σε κάθε πρόσβαση έπρεπε οι χρήστες να απευθύνονται στα επί μέρους Αρχεία δίνοντας κωδικοποιημένους αλφάριθμους, ενώ οι Αρχειοθέτες που τους έμπαζαν στο πρόγραμμα, δεν είχαν ιδέα για το τι αντιπροσώπευε το κάθε νούμερο. Ήταν σύνηθες φαινόμενο, στις άκρως απόρρητες περιπτώσεις, να πηγαίνουν στις αποθήκες αρχείων, αυτοπροσώπως οι υπεύθυνοι των αντίστοιχων τμημάτων.

Είχε απορροφηθεί από τη δουλειά του, όταν ήρθε η Φρίμπιλλα, η όμορφη γραμματέας του Γενικού, και φτιάχτηκε το κέφι του. Το τέλειο σώμα της σε συνδυασμό με την τσαχπινιά της δημιουργούσε ένα ακαταμάχητο σύνολο, που όχι μόνο δεν άφηνε αδιάφορο τον ψύχραιμο Σπριξ αλλά κυριολεκτικά τον συγκλόνιζε. Οι τελευταίες επαγγελματικές του επιτυχίες τον είχαν ανεβάσει πολύ στα μάτια όλων των κοριτσιών της πτέρυγας, συμπεριλαμβανομένης και της Φρίμπιλλα, κι ένα ειδύλλιο μαζί της τρεμόπαιζε στον ορίζοντα εδώ και καιρό. Μάλιστα είχε καταστρώσει και διάφορα σχέδια-σενάρια που θα έβαζε σε εφαρμογή την κατάλληλη στιγμή, και η στιγμή ήταν τώρα. Μόνο, που μόλις άκουσε το λόγο της άφιξής της, ανέβαλε τα σχέδιά του.
Του ζητούσαν να πάει σε μια σύσκεψη ανώτερων εμπιστευτικών στελεχών -μεγάλη του τιμή- και να φέρει τις προτάσεις του για ένα πρόγραμμα διοικητικής αναδιάρθρωσης που μελετούσαν τελευταία.
Στη σύσκεψη φάνηκε η δύναμη του Σπριξ. Μέχρι και ο Γενικός τον καλόπιανε, και υιοθέτησε τελικά την άποψή του.
Όταν γύρισε στο γραφείο του, η ενδοεπικοινωνία βούιζε ασταμάτητα. Άνοιξε γραμμή κι άκουσε τον ...Βαρλόωρ, τον Δ' Υποδιευθυντή να ωρύεται.
- Μη μου ξαναστείλεις αυτό το "βλήμα" τον γραμματέα σου, που μού 'κανε άνω-κάτω το αρχείο και τελικά δεν ξέρει τι θέλει. Πες μου τι θέλεις να σου το στείλω.
- Σας παρακαλώ πολύ κύριε...
Τόνισε το "κύριε" με σφιγμένα δόντια.
- Τι τρέχει κύριε Σπριξ;
- Ρωτάτε τι τρέχει; Τι αναίδεια! Απαιτώ σεβασμό όταν μου μιλάτε.
- Μη με καθυστερείς με ασήμαντα πράγματα, τώρα που μού 'πεσαν όλοι μαζί, από δέκα μεριές και θέλουν εξυπηρέτηση.
Και η γραμμή έκλεισε.
"Ε!.. αυτό είναι από τα άγραφα. Θα τον επιπλήξω, θα περάσει από πειθαρχικό για ασέβεια σε ανωτέρους, θα τον..."
Ένοιωσε να τρέμει ολόκληρος από τα νεύρα του.
"Θα εισηγηθώ την απόλυσή του, θα απαιτήσω την απόλυσή του... θα τον καλέσω αμέσως σε απολογία και θα τον παραπέμψω ανάλογα."
Έκανε να ανοίξει γραμμή αλλά σταμάτησε.
"Όχι, θα πάω εγώ ο ίδιος να του κάνω έκπληξη(!), να μην το περιμένει... θα τον τρομοκρατήσω(!), θα τα κάνει επάνω του!"
Βγήκε από το γραφείο του φουριόζος και κατευθύνθηκε προς το υπόγειο. Μέχρι να φτάσει, του είχε φύγει ο μεγάλος θυμός. Όταν άνοιξε τη μικρή πόρτα που έγραφε "Βαρλόωρ - Δ' Υποδιευθυντής" και αντίκρισε το βλέμμα του, κάτι συνέβη μέσα του. Αυτό το μίσος που είχε φουντώσει και του έκαιγε τα σωθικά, ανακατεύθηκε απροσδόκητα με άλλα συναισθήματα.
- Α! Ήρθες κύριε Σπριξ, πέρασε μέσα.
Η φωνή του λειτούργησε καταλυτικά. Ο θυμός του εξανεμίστηκε. Προχώρησε υπάκουα και άκουσε τον εαυτό του να μιλά υπηρεσιακά και να ζητά διάφορα στοιχεία που χρειαζόταν για την εργασία του. Ενώ ήταν έτοιμος να φύγει, πρόσθεσε.
- Θα ήθελα να μου στείλετε τους συμπληρωματικούς νέους κώδικες που θα έρθουν μέχρι το μεσημέρι.
- Νέοι κώδικες πάλι; Κώδικες... κώδικες... δεν ωφελούν σε τίποτε ουσιαστικό, παναθεμά τους. Μόνο γιγαντώνουν την γραφειοκρατία. Το αρχείο είναι γεμάτο εδώ και χρόνια με κώδικες που αλλάζουν συνέχεια και ξανάρχονται με άλλη διατύπωση. Σου το λέω εγώ, όλα αυτά είναι βλακείες...
Ο Βαρλόωρ έσκυψε επάνω στο πληκτρολόγιο, να συνεχίσει τη δουλειά του, ενώ δεν έπαψε να μουρμουρίζει. Ο Σπριξ άνοιξε την πόρτα βιαστικά και καθώς έβγαινε, ο Βαρλόωρ ψιθύριζε στον εαυτό του, " ...θέλουν κάψιμο όλα αυτά τα αρχεία... κουρδισμένα ανθρωπάκια...".

Η άφιξη του Επιθεωρητή αν και ήταν γνωστή από καιρό, εν τούτοις αναστάτωσε ολόκληρη την πτέρυγα. Πέρα από την καθαριότητα και την τάξη, ο Επιθεωρητής έδινε μεγάλη σημασία στις ιδιαίτερες αποδόσεις, στο συγκεκριμένο αντικείμενο του καθενός. Γινόταν πολύ αυστηρός για διάφορα θέματα που δεν τα υπολόγιζε κανείς, ενώ ξαφνικά μπορούσε να παραβλέψει εντελώς άλλα ουσίας.
Ο έλεγχος ήταν σε βάθος, σ' όλους τους τομείς. Δεν το περίμενε κι έτσι. Είχε ακουστά για ακραίες περιπτώσεις, υπεραυστηρών ελέγχων, αλλ' αυτό παραήταν. Ξεφύσησε με ανακούφιση όταν ο Επιθεωρητής είπε ένα "εντάξει" κι έφυγε από το γραφείο του.
Ήταν απασχολημένος με το συμμάζεμα του γραφείου του όταν μπήκε ο Έτνο από το διπλανό γραφείο.
- Τι έγινε εδώ! Σε ξετίναξε ο αφιλότιμος.
- Λίγο υπερβολικό;
- Κάθε άλλο. Ήταν σχεδόν μια ώρα στο γραφείο σου κι ανησυχήσαμε. Τι σου 'λεγε τόσην ώρα;
- Τίποτε το ιδιαίτερο. Έλεγξε σχολαστικά ό,τι αφορά το αντικείμενο της εργασίας μου. Το ίδιο θα 'κανα κι εγώ στη θέση του.
Ο άλλος έκανε μια κωμική γκριμάτσα αποδοκιμασίας.
- Υπερβολικός όπως πάντα και αυστηρός με τον εαυτό σου. Πάντως όταν βγήκε από το γραφείο σου, είδαν ένα έγγραφο που του είχε πέσει, με την ένδειξη ΒΝ-39. Το μόνο που έχω μάθει γι αυτό, γιατί τα πάντα τα καλύπτει πυκνό μυστήριο, είναι ότι πρόκειται για το πιο σύγχρονο πακέτο. Αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα...
- Τι θέλεις να πεις.
- Έλα τώρα, μην κρύβεσαι. Ασφαλώς μαζί με τη νέα προαγωγή, σου ανάθεσαν και το νέο πρόγραμμα. Όλα τα σενάρια εκεί καταλήγουν.
- Δεν ξέρω τι λες. Η φαντασία σας οργιάζει. Αν δεν ήσουν ο πιο αστείος συνάδελφος του ορόφου, θα σε πετούσα έξω με τις κλωτσιές.
Ο Έτνο πήρε μια πολύ κωμική έκφραση, κάτι μεταξύ λύπης και απέχθειας, που έκανε τον Σπριξ να γελάσει.

Έχοντας στο μυαλό του την τελευταία συζήτηση ο Σπριξ, προχωρούσε στον διάδρομο του υπογείου των αρχείων, όταν είδε τον ...Επιθεωρητή να μπαίνει στο γραφείο του ...Βαρλόωρ!
"Αυτόν είναι που θα τον κάψει!", σκέφτηκε χαιρέκακα. Πλησιάζοντας άκουσε γέλια. Όταν έφτασε στο ύψος του γραφείου, από την ανοιχτή πόρτα, είδε τον Επιθεωρητή να συζητά με οικειότητα με τον Βαρλόωρ και κάθε τόσο ξεσπούσαν σε τρανταχτά γέλια.
- Πέρασε μέσα κύριε Σπριξ. Του είπε γελώντας ο Βαρλόωρ.
- Έχω μια δουλειά να τελειώσω στα αρχεία...
- Μα περάστε μέσα κύριε Σπριξ. Προέτρεψε κι ο Επιθεωρητής.
Ο Σπριξ μπήκε υπάκουα στο γραφείο, χωρίς να χάσει το υπηρεσιακό του ύφος.
- Σας ακούω.
Ο Βαρλόωρ πήρε το μπουκάλι με το ποτό, που έπινε μαζί με τον Επιθεωρητή, έβαλε σ' ένα καθαρό ποτήρι και το πρόσφερε στον Σπριξ.
- Έλα κάτσε και πιες ένα ποτό μαζί μας.
- Όχι, όχι ευχαριστώ. Δεν έχω πιει ποτέ μου. Δεν...
- Πιες το, είναι ελαφρύ, δεν θα πάθεις τίποτε. Είπε ο Επιθεωρητής κάπως επιτακτικά.
Ο Σπριξ υπάκουσε μηχανικά, πίνοντας μονορούφι το ποτό. Δεν ήταν άσχημα. Μάλιστα μετά από λίγο αισθάνθηκε μια πρωτόγνωρη ευφορία, κι άλλαξε για λίγο η σκέψη του.
Του φαινόταν εντελώς φυσιολογικό να βλέπει τον Επιθεωρητή να έχει αράξει στο μικρό γραφείο του Δ’ Υποδιευθυντή, ενώ ο Βαρλόωρ όρθιος να μιλά σαν ρήτορας ακατάπαυστα, κουνώντας με χάρη τα χέρια του.
- Κι ύστερα ρε παιδάκι μου κάνε λίγο κράτει. Δεν είναι η ζωή μόνο δουλειά και δεν χρειάζεται να τρέχουμε. Τι περισσότερο θα κερδίσουμε αν φτάσουμε στο στόχο μας πέντε λεπτά νωρίτερα;
- Μα εδώ βασίζεται όλο το σύστημα και η εξέλιξη.
- Ποια εξέλιξη; Είναι παραμύθι η εξέλιξη!.. Υποβάθμιση θες να πεις.
Ο Σπριξ ανασκουμπώθηκε. Αισθάνθηκε να βρίσκεται στο δικό του γήπεδο και μια νέα αίσθηση, μια όρεξη για συζήτηση, τον γαργαλούσε. Με ύφος ειδικού και γνώστη άρχισε τον βομβαρδισμό με τις θεωρίες του περί συστήματος και εξέλιξης.
- Δεν έχετε δίκιο κύριε Βαρλόωρ. Όλα αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα, όλες οι ανέσεις που απολαμβάνετε εσείς, πώς νομίζεται ότι έρχονται; Ουρανοκατέβατα; Μόνο με την τέλεια οργάνωση και την αυστηρή τήρηση των διατάξεων...
- Τρίχες!...
Σε άλλη περίπτωση ο Σπριξ θα είχε βγει από τα ρούχα του, μα τώρα δεν είπε κουβέντα, παρά ευχαρίστησε τους συνομιλητές του και αφού χαιρέτησε υπηρεσιακά, έφυγε.
Αμέσως μόλις έστριψε στον διάδρομο για το γραφείο του, μια έκπληξη τον περίμενε. Η Φρίμπιλλα ερχόταν όλο χάρη, κρατώντας έναν φάκελο στο στήθος.
- Κοίτα σύμπτωση. Τώρα μόλις έφευγα, γιατί δεν σας βρήκα στο γραφείο σας. Σας έφερα για εξέταση κάποια έγγραφα.
- Έλα, πέρασε.
Της άνοιξε την πόρτα και την άφησε να περάσει πρώτη. Καθώς περνούσε από κοντά του το στήθος της τρίφτηκε επάνω του, και το άρωμά της τον μέθυσε περισσότερο κι απ' το ποτό του Βαρλόωρ.
Έκλεισε πίσω του την πόρτα και της έπιασε το χέρι. Κάτι σαν ηλεκτρική εκκένωση τον διαπέρασε κι αισθάνθηκε την Φρίμπιλλα να τρέμει.
- Ξέρεις Φρίμπιλλα, από καιρό θέλω να σου πω ...
Δεν χρειάστηκε να πει τίποτε άλλο, γιατί αυτή τον αγκάλιασε και κόλλησε τα χείλη της στα δικά του. Έχασε τον κόσμο γύρω του. Επακολούθησαν σκηνές χωρίς λόγια, ο καναπές του γραφείου αναστέναξε, ενδοεπικοινωνίες κουδούνιζαν χωρίς να παίρνουν απάντηση. Τελικά η Φρίμπιλλα, αφού του αποκάλυψε πως ήταν καιρό ερωτευμένη μαζί του όπως κι αυτός, έφυγε μ' ένα αποχαιρετιστήριο καυτό φιλί, και τον άφησε σύξυλο, μ' ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Ήταν ακόμη χαμένος στις τελευταίες σκηνές πάθους, όταν μπήκε στο γραφείο του ο Βαρλόωρ, με κόκκινη μύτη και τα χνώτα του να βρωμοκοπάνε αλκοόλ.
- Δώσε μου το φάκελο με την τελευταία πρότασή σου... μπα τι βλέπω; Είχαμε παιχνιδάκια; Την κατάφερες την πιτσιρίκα;
- Σας παρακαλώ κύριε Βαρλόωρ!...
- Εγώ όλα τα μυρίζομαι. Δε μου ξεφεύγει τίποτε. Την πήδηξες, την πήδηξες;
- Δεν σας επιτρέπω κύριε Βαρλόωρ!...
- Άσε τις σαχλαμάρες, ήταν ωραία; Έχει κάτι βυζάρες άλλο πράμα, και τι σεξουλιάρα, τι κορμάρα, μανούλα μου!..
- Πώς τολμάτε; Έξω από το γραφείο μου!.. άρχισε να ωρύεται ο Σπριξ.
Ο Βαρλόωρ πήρε το φάκελο πάνω από το γραφείο, χωρίς να ιδρώνει τ' αυτί του από τις έξαλλες φωνές του Σπριξ, και μ' ένα πονηρό χαμόγελο αποχώρησε.


Ο Σπριξ περίμενε στο θάλαμο σκεφτικός, ψάχνοντας με το μυαλό του, πώς να αρχίσει και τι να πει. Όταν ήρθε η σειρά του και μπήκε στο γραφείο, η αμηχανία του μεγάλωσε, μα πριν ακόμη καθίσει, ο Ψυχαναλυτής άρχισε να του μιλά για ενδιαφέροντα οικονομοτεχνικά και διοικητικά θέματα. Σε λίγο, παρασυρμένος ο Σπριξ, μπήκε στη συζήτηση κι άρχισε να μιλά με παρρησία για τα διοικητικά του καθήκοντα και την μελλοντική προαγωγή του, ενώ ο άλλος με κατανόηση σιγόνταρε εκεί που χρειαζόταν, σαν έμπειρος τιμονιέρης, ώστε να μην σταματήσει η εκμυστήρευση, που κατάληξε στο μεγάλο πρόβλημα, τον Δ' Υποδιευθυντή.
- Δεν ξέρω τι να κάνω. Μ' έχει αναστατώσει. Είναι θρασύς, άξεστος και θά 'λεγα... παρανοϊκός, παράξενος, τρελός!..
- Σ' αυτές τις θέσεις, που δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες, βάζουν συνήθως άτομα χαμηλόδεικτα, ακαλλιέργητα, που δυστυχώς συχνά ανασκαλίζουν απόρρητα αρχεία, ας πούμε κλειδιών, καταλόγων αξιοκρατίας, ταυτοτήτων...
- Και γιατί να συμβαίνει αυτό. Πώς είναι δυνατόν να αφήνουν να συμβαίνει, γιατί δεν τους αλλάζουν;
- Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Αν ήταν κάτι που θα μπορούσε να γίνει, οπωσδήποτε θα το έκαναν, γιατί τα προγράμματα λειτουργίας...
Ο Σπριξ δεν τον άφησε να ολοκληρώσει.
- Και το κακό είναι που δε μπορώ να τον επιπλήξω. Κάτι μέσα μου με σταματά, όταν είμαι εκνευρισμένος και κάνω πάντα πίσω. Δεν καταλαβαίνω... δε μπορώ να ερμηνεύσω αυτές τις αναστολές μου.
- Οπωσδήποτε θα ψάξουμε για την βαθύτερη αιτία. Κάτι άλλο κρύβεται κάτω από όλα αυτά, αλλά με υπομονή θα το ανακαλύψουμε. Αρκεί να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μου μιλάς ελεύθερα για όλα τα προβλήματά σου, είτε είναι θέμα της εργασίας σου, είτε συναισθηματικό, σεξουαλικό κι ό,τι άλλο σε απασχολεί.
Ο Σπριξ έμεινε σκεφτικός για μεγάλο διάστημα, ώσπου αντίκρισε το φιλικό χαμόγελο του άλλου.
- Δεν ξέρω . . . είναι πολύ τρελή η σκέψη μου. Να ...μου πέρασε από το μυαλό...
- Μιλήστε ελεύθερα παρακαλώ. Δεν τα είπαμε; Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να τα λέμε όλα.
Κάτι τον εμπόδιζε να συνεχίσει.
- Δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία.
- Καλά, καλά να μην σε πιέζω. Ούτως ή άλλως πέρασε η ώρα μας. Θα τα πούμε την ερχόμενη Τρίτη. Κάνε έναν κατάλογο των θεμάτων που σε απασχολούν και θέλεις να συζητήσουμε.
Από το γιατρό, αν και δεν είχε ξεκαθαρίσει πλήρως το τοπίο, έφυγε ξαλαφρωμένος. Μια αισιοδοξία τον γέμιζε λίγο-λίγο, κι έφτασε στο σπίτι του σχεδόν ενθουσιασμένος.


Στο γραφείο τα πράγματα πήγαιναν καλά. Τα πάντα ήρεμα κι ωραία. Όσο για το συναισθηματικό, η Φρίμπιλλα δέχτηκε μ' ενθουσιασμό την πρότασή του για δείπνο, κι ήταν όλος χαρά. Είχε ξεχάσει και τον Βαρλόωρ και τον Ψυχαναλυτή και περίμενε πώς και πώς το Σαββατόβραδο για το ραντεβού του.
Την Παρασκευή όμως, λίγο πριν σχολάσει, συνέβη το μοιραίο.
Μπήκε στο γραφείο του ο ...Βαρλόωρ, χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα, φέρνοντάς του ένα πακέτο μικροδισκετών.
- Επειδή πρέπει να φύγω αμέσως, σου φέρνω το πακέτο που μου ζήτησες. Κάτσε να τεστάρουμε στα γρήγορα τον κατάλογο ...ω! ρε γαμώτο ξέχασα τον κατάλογο στο γραφείο μου...
Και πριν προλάβει ο Σπριξ να αντιδράσει ο άλλος συνέχισε.
- ...να πάρε τα κλειδιά και πετάξου να φέρεις τον κατάλογο. Είναι επάνω στο γραφείο μου.
Έμεινε άναυδος. Για μερικά λεπτά το μυαλό του σταμάτησε. Νόμιζε πως θα εκραγεί. Το αίμα του ανέβηκε στο κεφάλι και τ' αυτιά του χτυπούσαν σαν τυμπάνια. Ύστερα ένα κρύο ρεύμα τον διαπέρασε, λες και του έκαναν ένεση με ηρεμισττικό, και ήσυχα πήρε τα κλειδιά σπεύδοντας να εκτελέσει την παραγγελία.
Ο Βαρλόωρ έπεσε σε μια πολυθρόνα, φωνάζοντάς του.
- Κάνε γρήγορα, γιατί βιάζομαι. Και βουλιάζοντας στα αφράτα τοιχώματα της πολυθρόνας μονολόγησε, ...πολύ κουραστική η σημερινή μέρα!

Το ραντεβού του με την Φρίμπιλλα ματαιώθηκε, γιατί αισθανόταν πολύ χάλια. Έμεινε κλεισμένος στο σπίτι όλο το Σαββατοκύριακο σε άσχημη κατάσταση. Όλη την ώρα σκεφτόταν πότε να έρθει η Τρίτη για να πάει στον Ψυχαναλυτή. Οι δυο μέρες στη δουλειά, τον επανέφεραν στην ρουτίνα, αλλά μέσα του σαν κάτι να σιγόβραζε, κάτι που του θύμιζε κάθε τόσο ότι έχει πρόβλημα.
Στο γιατρό πήγε νωρίτερα στο ραντεβού και περίμενε, λες και η παραμονή του και μόνον, εκεί, θα τον ανακούφιζε.
Ο γιατρός θυμόταν κάθε λεπτομέρεια από την προηγούμενη συζήτησή τους και συνέχισε ακριβώς από εκεί που είχαν σταματήσει, σαν να άνοιξε ένα βιβλίο στο σημείο του σελιδοδείχτη.
- Λοιπόν, την προηγούμενη φορά, απ΄ ότι βλέπω στην κάρτα σου, είχαμε αφήσει απ' έξω το συναισθηματικό-σεξουαλικό θέμα, γι αυτό προτείνω να ξεκινήσουμε κατ' ευθείαν απ' αυτό. Για μίλησέ μου, για την ερωτική σου ζωή, για τις σεξουαλικές σου σχέσεις.
Ο Σπριξ πήγε να μιλήσει, μα δεν έβγαινε λέξη από το στόμα του. Ο άλλος χωρίς να δείξει ότι αντιλήφθηκε το κομπλάρισμά του, έγινε ακόμη πιο φιλικός.
- Δεν έχεις έναν ερωτικό δεσμό, κάποια σχέση με γυναίκα; Δηλαδή θέλω να πω, μια οποιαδήποτε σχέση, τέλως πάντων, γιατί και στην περίπτωση που είσαστε γκέι...
- Όχι, όχι... Δεν υπάρχει... δεν νομίζω να είναι εκεί το πρόβλημα... και σχέση έχω με μια κοπέλα, και όλα πάνε καλά...
- Κάντε μου τη χάρη κι αφήστε εμένα να βγάζω τα συμπεράσματα... Καλό θα είναι να μου μιλάτε ελεύθερα. Δεν σας το είπα κι από την αρχή; Να είσαστε ειλικρινής, για να βρούμε την αιτία του κακού. Έτσι θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε στη θεραπεία. Κι εξ άλλου ότι λέτε σε μένα είναι άκρως απόρρητα. Αυτό πρέπει να το γνωρίζετε. Μιλήστε μου ελεύθερα, ανοίξτε μου την καρδιά σας.
Γέρνοντας πάνω από το κεφάλι του Σπριξ, άρχισε να του μιλά και λες κι ήταν φίλος από τα παιδικά του χρόνια.
- Είναι όμορφη; Έχει ωραίο σώμα, στήθος, πιασίματα...
Ο Σπριξ στριφογύριζε αμήχανα στην πολυθρόνα του.
- Ξέρετε, να...
- Ήρθατε σε ερωτικές περιπτύξεις; Την πήγες στο κρεβάτι... το κάνατε... την πήδηξες;
Τινάχτηκε όρθιος από την πολυθρόνα του με κατακόκκινο πρόσωπο. Ήταν έτοιμος να εκραγεί, αλλά ο γιατρός τον ηρέμησε με τη γλυκιά του φωνή.
- Ηρέμησε, ηρέμησε... Μη στεναχωριέσαι. Δεν χρειάζεται να μιλήσεις τώρα για θέματα που σ' ενοχλούν...
- Δε νομίζω να είναι το πρόβλημα εκεί. Αλλού είναι ...να θέλω να πω...
Σταμάτησε για λίγο κι ύστερα παίρνοντας θάρρος από το γεμάτο κατανόηση βλέμμα του Ψυχαναλυτή, συνέχισε ορμητικά.
- Αναρωτιέμαι αν είμαι άνθρωπος, ή ανδροειδές... το καινούργιο μοντέλο ΒΝ-39 !
Ο Ψυχαναλυτής ταράχτηκε αλλά δεν το έδειξε. Χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, τον κοίταξε κατ' ευθείαν στα μάτια. Πλατάγισε τα χοντρά του χείλη, ξερόβηξε, και η μπασαρισμένη, τώρα, φωνή του έγινε πιο πειστική.
- Να σου πω φίλε μου. Η περίπτωσή σου είναι πολύ λεπτή, χωρίς να είναι ανησυχητική. Αν έχεις λίγη υπομονή για να μ' ακούσεις, θα σου λυθούν όλες οι απορίες.
Σηκώθηκε κι έφερε ένα μικρό δοχείο με ταμπλέτες. Πήρε μία και την έδωσε στον Σπριξ.
- Πάρε αυτήν τώρα αμέσως για να ανακουφιστείς, και τις υπόλοιπες μία την ημέρα για μια εβδομάδα. Θα ξαλαφρώσεις με μιας από όλο αυτό το πρόβλημα.
Ύστερα άρχισε να βηματίζει αργά μέσα στο γραφείο
- Τώρα τελευταία, η ραγδαία αύξηση των νέων στοιχείων που μας βομβαρδίζουν καθημερινά μ' έναν ανοδικό δείκτη επιτάχυνσης, έφτασε σε οριακά επίπεδα. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν κάποιο πρόβλημα προσαρμογής, που εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, αλλά που μαθηματικά καταλήγουν στο ίδιο καταφύγιο, την ανία.
Άλλαξε τόνο στη φωνή του, πιο ρουτινιάρικο και συνέχισε με γρηγορότερο ρυθμό.
- Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Η Κυβέρνηση έχει μεριμνήσει για όλα αυτά τα προβλήματα, εφαρμόζοντας το "Τρίπτυχο της επιτυχίας". Αυξάνοντας την παραγωγή με εναλλακτική επιτάχυνση σε όλα τα επίπεδα, περιορίζεται ο "Χρόνος ανίας", που είναι και η δικλείδα του προβλήματος. Παράλληλα το αξιοκρατικό βαθμολόγιο κινείται ήδη χωρίς διακρίσεις, όπως προβλέπει η 14-Κ35 Συνταγματική τροποποίηση που πρόκειται να κατατεθεί τους προσεχείς μήνες...
Τον κοίταξε με νόημα και συνέχισε.
- Καταλαβαίνεις τι απόδοση, τι παραγωγικότητα υπάρχει σ' όλους τους τομείς; Καταλαβαίνεις, τόσα άτομα απασχολούνται σε διάφορες δουλειές χωρίς να τους χρειάζονται, μόνο και μόνο για να απασχολούνται και να δουλεύει το σύστημα; Αντιλαμβάνεσαι πόσα προβλήματα ψυχοδιανοητικής φύσης έχουν λυθεί με αυτήν την έξυπνη Κυβερνητική εφαρμογή και πως το "Σύνδρομο της ανίας" τείνει να εξαλειφθεί; Είσαι διοικητικό στέλεχος και νομίζω πως καταλαβαίνεις την αξία αυτού του Κυβερνητικού προγράμματος.
Σταμάτησε να περπατάει και τον κοίταξε με νόημα.
- Νομίζεις θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να πάψει να είναι μηχανή; Τόσα χρόνια δεν έπαψε να παίζει αυτό το ρόλο, σε σημείο που είναι αδύνατο να κάνει τώρα πίσω. Αντιλαμβάνεσαι πως μόνο με διεξόδους ουσίας επιτυγχάνονται λύσεις. Λύσεις που εξυπηρετούν τα συστήματα.
Ύστερα η φωνή του πήρε επική χροιά.
- Τι είμαστε εμείς; Τα μικρά γραναζάκια, οι μικρές βιδούλες μιας τεράστιας κρατικής μηχανής, που δεν έχουν λόγο στις αποφάσεις που καθορίζουν την πορεία της. Μέσα σ' ένα μηχανοποιημένο κόσμο, είτε είμαστε άνθρωποι, είτε διάφορα μηχανικά μοντέλα, ή ανδροειδή τον ίδιο σκοπό επιτελούμε. Μπορώ να σε βεβαιώσω ότι στον διοικητικό τομέα και κυρίως στις ανώτατες διοικητικές θέσεις, και ιδιαίτερα στα τμήματα υψηλής ασφάλειας, όπως το δικό σου, οι ΒΝ-39 ενδείκνυνται.
- Δε μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχουν τα όσα -αν και πολύ ενδιαφέροντα- λέτε, με το ερώτημα που σας έθεσα.
- Πράγματι, φαινομενικά, δεν έχουν καμιά σχέση, και ζητώ συγνώμη για τη σύγχυση ...αλλά πρώτη φορά είχα περίπτωση σαν τη δική σας, εκτός πρωτοκόλλου θέλω να πω, γιατί πράγματι χρειάζονται τουλάχιστον τρία χρόνια προεργασίας για να γίνει ομαλά η αποκάλυψη ταυτότητας στο Υποκείμενο, ώστε ν' αποφύγουμε το σοκ. Ασφαλώς θα υπάρχει πρόβλεψη για περιπτώσεις σαν την δική σου, αλλά θα χρειαστώ λίγο χρόνο για να συντονιστώ.
Και συνέχισε με συνωμοτικό ύφος.
- Βέβαια δεν καταφέραμε, προς το παρόν, να καταργήσουμε τον α' Συνταγματικό νόμο, που κατοχυρώνει την ανθρώπινη υπεροχή έναντι οποιουδήποτε μοντέλου ανδροειδών. Οι αναστολές σου κι όλο αυτό το μπλοκάρισμα με αυτόν τον ...πώς τον λένε ...Βαρλόωρ οφείλονται ακριβώς σ' αυτό το θέμα. Είναι ο μοναδικός αμιγής άνθρωπος στην πτέρυγά σου!...
Ο Σπριξ γύρισε το κεφάλι του προς το παράθυρο και κοίταζε έξω αφηρημένα, ενώ ο άλλος συνέχιζε με στόμφο.
- Τα νέα μοντέλα ΒΝ-39 είναι τα τελειότερα που έχουν κατασκευαστεί ως τώρα. Με ενενήντα πέντε τοις εκατό μηχανικά εξαρτήματα και συνθετικούς βιοιστούς, αποτελούν τα πιο ανθεκτικά ανδροειδή που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Έχουν τεράστια χωρητικότητα οργανικής μνήμης, ταχύτατη εναλλαγή σκέψης - δημιουργικής φαντασίας και πακέτο "Σύγκριση-Αποτέλεσμα" υψηλής απόδοσης. Η μητρική πλακέτα είναι αποσπώμενη και αποτελείται από πολλές ανεξάρτητες κυψελίδες, ώστε είναι πανεύκολη οποιαδήποτε αναβάθμιση και προσαρμογή σε κάθε Συνταγματική αλλαγή ...
Ο γιατρός σταμάτησε να βηματίζει. Είχε κολλήσει σ' ένα σημείο, με το βλέμμα ακίνητο και μίλαγε μηχανικά, σα να απάγγελνε ποίημα.
- ... Είναι ανθεκτικοί στις ιώσεις και ψυχονευρωτικές επιδημίες. Με αυτόματα αναπαραγόμενους ιστούς, με θάλαμο αισθημάτων, με σεξουαλικά κυκλώματα, με ...
Ο Σπριξ πλησίασε το παράθυρο και βλέμμα του ξεπέρασε τον ωκεανό από μπετόν της τερατούπολης και χάθηκε πέρα στον ορίζοντα. Ένα δάκρυ κυλούσε στα μάγουλά του, που αντανακλούσε το γλυκό κόκκινο χρώμα της δύσης.

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης

{ Έχει δημοσιευτεί στο ένθετο περιοδικό "9" της Ελευθεροτυπίας (Τεύχος 49 / 23-5-2001) }

OREXON (Νουβέλα Ε.Φ.)

OREXON
(Όταν οι άνθρωποι πάχυναν πολύ...)

((Νουβέλα Ε.Φ.)
------------------------------------------------------

Κανείς δε μπορούσε να πει με βεβαιότητα, αν όλα ξεκίνησαν από εκείνη την μοιραία αγορά του "Άτλας 4Β". Θα έλεγε κανείς, αν δεν ήταν η οικογένεια Μπρόφωθ, θα ήταν κάποιοι άλλοι, μα κι αυτό πάλι θα ήταν σωστό, γιατί σαν τους Μπρόφωθ, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, ήταν κι όλες οι άλλες τετραμελείς οικογένειες που ξεπερνούσαν όλοι μαζί σε βάρος τον έναν τόνο!..
Το νέο οικογενειακό όχημα Άτλας 4Β διαφημιζόταν, σαν η λύση της εποχής και η εταιρεία έδινε εγγύηση ωφέλιμου φορτίου πάνω από δυο τόνους!..
Στο διαφημιστικό τρέιλερ, μια τετραμελής οικογένεια, αφού γέμισε το χαώδες πορτ-μπαγάζ μέχρι επάνω με τρόφιμα, φόρτωσε στη σχάρα τις βαριές ανθεκτικές πολυθρόνες εξοχής, το τραπέζι κι όλα τα σύνεργα για πικ-νικ, κίνησε για την εκδρομή της, αλλά εκείνη τη στιγμή, ένα γκρο-πλαν δείχνει το καρτερικό βλέμμα της τεράστιας γιαγιάς με τα ατέλειωτα μάγουλά της να τρεμοπαίζουν θλιμμένα, καθώς τους ξεπροβοδεί. Τότε ο πατέρας σταματάει το αυτοκίνητο και τα παιδιά τρέχουν και φέρνουν την γιαγιά, βάζοντάς την να καθίσει στην άνετη τρίτη σειρά θέσεων. Η χαρούμενη οικογένεια, όλοι τους μ' ένα χαμόγελο ευτυχίας στα στρουμπουλά πρόσωπά τους, ξεκινά για το πικ-νικ.

Κάπως έτσι άρχισαν και οι Μπρόφωθ την εκδρομή τους, χωρίς τη γιαγιά βέβαια, μα με γέλια και τραγούδια και τέζα φορτωμένο το Άτλας 4Β με καλούδια. Ακόμη και η τρίτη σειρά θέσεων ήταν τίγκα με κιβώτια Όρεξον πικ-νικ, τα πολυδιαφημισμένα πακέτα τροφίμων της γνωστής εταιρείας, που περιείχαν τα πάντα για ένα πλήρες πικ-νικ.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Ήταν κάτι το πολύ συνηθισμένο αυτό το σκηνικό με τις οικογένειες να ξεκινούν από το πρωί της Κυριακής με σκοπό να "τσιμπήσουν" κάτι στην εξοχή, να παίξουν τα παιδιά στον καθαρό αέρα και να γυρίσουν το απόγευμα ευτυχισμένοι στο σπίτι.
Δεν υπολόγισαν όμως την έκπληξη. Μια τεράστια πολύχρωμη επιγραφή, φάτσα στην στροφή για το δάσος με την τεχνητή λίμνη, τριάντα εφτά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, που έλεγε πως είχε ανοίξει μια καινούργια ψητοταβέρνα, και μια λέιζερ εικόνα έδειχνε ένα γουρουνόπουλο, σαν αληθινό, να στριφογυρίζει στη σούβλα, ενώ ένας καταρράχτης από γράμματα που έπεφταν τη μια κι εκτινάσσονταν ψηλά σαν πίδακας την άλλη, φανέρωναν το όνομα της ταβέρνας, "Ο Παράδεισος των Χοίρων". Το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε, λες και σταμάτησε μόνο του μπροστά σ' αυτήν την λιμπιστερή θέα, ενώ οι μυρωδιές από τα ψητά είχαν απλωθεί σαν δίχτυα αράχνης σ' ολόκληρη την γύρω περιοχή, και ψάρευαν χοντρουλές μύτες.
"Ουάου!.. Τι είναι αυτό!.."
"Πότε πρόλαβαν και το 'φτιαξαν;"
"Μα έχουμε να έρθουμε σ' αυτήν την περιοχή από πέρυσι."
"Πάμε, πάμε να δούμε!.."
Το Άτλας 4Β έκοψε δεξιά κι ανηφόρησε. Ένα πάρκιν σαν γήπεδο ήταν σχεδόν γεμάτο με παρόμοια αυτοκίνητα και τα γοτθικά τραπέζια με την χοντρή τάβλα και τα χιαστί πόδια από κορμούς δέντρων είχαν επάνω τους γιγάντια ταψιά με ολόκληρα γουρουνόπουλα που τα ξεκοκάλιζαν παχουλά χέρια, ενώ κρεμαστά μάγουλα χόρευαν στο ρυθμό της γουρουνοφαγίας.
"Ανάργυρε, θέλω κι εγώ γουρουνόπουλο!.."
"Ναι μπαμπά, θέλουμε κι εμείς."
"Μα είναι δέκα το πρωί ακόμη, ρε παιδιά!.. Νωρίς δεν είναι;"
"Δεν βλέπεις τόσο κόσμο; Σε λίγο δεν θα υπάρχει τραπέζι να καθίσεις..."
"...ούτε γουρουνόπουλο για να φάμε!.."
"Καλά, καλά. Πιάστε εκείνο το τραπέζι. Θα παρκάρω κι έρχομαι."

Όταν ήρθε ο σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία η έκπληξη ήταν μεγάλη.
"Ανάργυρε!.. Εσύ;"
"Λουκ!.. Τι έκπληξη!.. Εδώ δουλεύεις;"
"Ναι εδώ. Είμαι και μέτοχος. Κάνα χρόνο είναι που τ' ανοίξαμε και πάμε πολύ καλά. Ρε συ, πόσα χρόνια έχω να σε δω; Δεν άλλαξες καθόλου... Μόνο που λίγο αδυνάτισες!.."
"Φάε τη γλώσσα σου!.. Κι εσύ είσαι ίδιος, όπως τότε. Τι κάνεις ρε Λουκ, χρόνια και ζαμάνια..."
Ο Ανάργυρος σύστησε την γυναίκα του την Ασημίνα και τα παιδιά του Τίτο και Λίλα στον παλιό του φίλο, που κι αυτός με τη σειρά του τους είπε πως έχει γιο και κόρη στις ίδιες ηλικίες περίπου, και τώρα που ξαναβρέθηκαν θα κανόνιζαν να βρεθούνε μια Κυριακή όλοι μαζί.
"Τι θέλετε να σας φέρω; Το σπεσιαλιτέ μας είναι το γουρουνόπουλο σούβλας. Για να δούμε... τέσσερα άτομα, να σας φέρω ένα τριφερούδι σαράντα κιλών;"
"Μπα, πρωί είναι ακόμη. Φέρε κανένα τριαντάκιλο και βλέπουμε."
Το ταψί με το ψητό έφτασε σχεδόν αμέσως κι αρπαχτικά παχουλά χέρια έκαναν επίθεση χωρίς καμιά καθυστέρηση.
"Μιαμ, μιαμ!.. Πολύ νόστιμο καλέ μπαμπά αυτό το γουρουνόπουλο!.."
"Γι αυτό έχουν και πολύ πελατεία από τόσο νωρίς."
Ο Λουκ κάθε λίγο και λιγάκι έφερνε και κανένα κέρασμα. Εκτός από την πιατέλα με ποικιλία ορεκτικών, έφερε και μια πεντάκιλη σαλατιέρα γεμάτη μέχρι επάνω.
"Πολλά φέρνεις Λουκ. Πώς να τα φάμε πρωινιάτικα όλα αυτά!.."
Αλλά τα έφαγαν, κι έφερε κι επιδόρπιο, ένα ταψί σαραγλί, που δεν έμεινε στάλα σιρόπι στο τέλος και κάτι έξτρα γλυκά για τα παιδιά, που κόντεψαν να φάνε και τα ειδικά πλαστικά πιάτα. Δεν θα είχαν τελειωμό αν δεν τους έφερνε τα αναψυκτικά-γίγας, που με το πολύ ανθρακικό και τα ειδικά χημικά, φούσκωνε το στομάχι κι έδινε την ψευδαίσθηση της ...χόρτασης!.. Μετά απ' αυτό, άρχισαν τα ρεψίματα και τις κλανιές που ακούγονταν τριγύρω, νόμιζες πως έπαιζε τζαζ-μπάντα με βαρύτονα πνευστά. Βέβαια σεκόνταραν κι από τα γύρω τραπέζια, ...σαν μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια σε υπαίθρια συναυλία!..
Κάθε φορά που ο Λουκ είχε λίγο ελεύθερο χρόνο, πλησίαζε τον Ανάργυρο κι αντάλλαζαν καμιά κουβέντα.
"Καλά βρε θηρίο. Πώς τους προλαβαίνετε τόσους πελάτες;"
"Και ακόμη είναι νωρίς. Το μεσημέρι να δεις, που γίνεται χαμός."
"Θέλω να πω, πού βρίσκετε, πού αποθηκεύετε όλα αυτά τα γουρουνόπουλα για να εξυπηρετήσετε τόσο κόσμο;"
"Έχουμε δική μας παραγωγή."
"Θα πρέπει να έχετε μεγάλες εκτάσεις για να συντηρείτε τόσα γουρούνια."
"Μα πού ζεις παιδάκι μου; Δεν χρειάζονται πια οι εκτάσεις. Δεν είδες ποτέ την διαφήμιση της Όρεξον για την Χ-3.1; Σου μεγαλώνει το ζώο όσα κιλά θέλεις, μέσα σε λίγη ώρα. Το ψυγείο συντήρησης γενετικού υλικού, είναι γεμάτο με εκατομμύρια μωρίδια γουρουνιών. Ανάλογα με την πελατεία μας, βάζουμε στην διαδικασία μεγέθυνσης τον αντίστοιχο αριθμό γουρουνιών και σε λίγη ώρα το έχεις στο επιθυμητό μέγεθος. Όσα κιλά θέλει ο πελάτης!.. Φρεσκότατο... από την παραγωγή στην κατανάλωση. Και είδες... τι νόστιμο!.."
"Ναι, πολύ νόστιμο, δεν λέω... μα, εμάς μας έφερες το γουρουνόπουλο σχεδόν αμέσως. Δεν χρειάζεται και κάποιος χρόνος για όλη την διαδικασία;"
"Ε, ναι ρε παιδί μου. Έχουμε πάντα από πριν αρκετά στην προετοιμασία. Η διαδικασία μεγέθυνσης τρέχει συνέχεια. Κι εξάλλου έχουμε συνεχή δορυφορική ενημέρωση για την κίνηση στην γύρω περιοχή, έχουμε και παραγγελίες on line κι έτσι γνωρίζουμε πάνω-κάτω τι πελατεία θα έχουμε."

Φεύγοντας από τον "Παράδεισο των Χοίρων" και πριν βγουν στον κεντρικό δρόμο για ν' αναπτύξουν ταχύτητα, τους περίμενε μια έκπληξη. Κάτι αδύνατα ανθρωπάκια τους κουνούσαν τα χέρια κι έκαναν νόημα να σταματήσουν, κρατώντας και κάτι χαρτιά στα χέρια. Το θέαμα ήταν τόσο αστείο που ξέσπασαν σε γέλια.
"Κοίτα, κοίτα!.. Σαν παχύς σκελετός είναι αυτός!.."
"Δεν θα 'ναι ούτε ογδόντα κιλά, σου λέω!.."
Γελώντας ειρωνικά κατάμουτρα, έκοψε ταχύτητα κι άνοιξε το παράθυρο.
"Τι είναι ρε παιδιά; Δεν σας δίνουν γουρουνόπουλο; Τίτο, πιάσε ένα κιβώτιο Όρεξον πικ-νικ να δώσουμε στα παιδιά να φάνε, να βάλουν κανένα κιλό πάνω τους."
"Όχι κύριε, δεν θέλουμε τίποτε. Να, μόνο πάρτε αυτό να το διαβάσετε.", είπε ο αδύνατος τύπος και του πέταξε από το ανοιχτό παράθυρο το φυλλάδιο μέσα στο αυτοκίνητο. "Γεια σας και καλό ταξίδι... Διαβάστε το, μην το πετάξετε, πριν το διαβάσετε..."
Το αυτοκίνητο βγήκε στον κεντρικό δρόμο κι ανάπτυξε ταχύτητα.
"Τι να λέει το φυλλάδιο; Δώστο μου να το διαβάσω."
"Βλακείες θα λέει!.. Τι περιμένεις να λέει;"
"Αλλά φάτσες οι τύποι!.. Πώς ζούνε αυτοί οι άνθρωποι; Δεν υπάρχει καμιά κρατική μέριμνα γι αυτούς τους καημένους!"
Ο Τίτο, που πήρε τα φυλλάδια στα χέρια του, άρχισε να διαβάζει μεγαλόφωνα, διακοπτόμενος κάθε τόσο από τα γέλια του.
"Οι μεγάλες εταιρείες τροφίμων, και ειδικά η Όρεξον, που ελέγχει το μεγαλύτερο ποσοστό της αγοράς και στην ουσία τη ζωή σ' ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν πλασάρει τη νέα σειρά τροφίμων, που περιέχουν την Ορεξίνη, μια πολύ επικίνδυνη εξαρτισιογόνα ουσία. Όπως αποδεικνύεται, η ουσία αυτή δρα άμεσα στη δομή του DNA των οργανισμών και αυτοί που κατανάλωσαν τα τρόφιμα αυτά κι έβαλαν μέσα τους την Ορεξίνη, δε μπορούν πια να σταματήσουν την όρεξή τους και καταναλώνουν ακατάσχετα, ό,τι βρουν μπροστά τους. Αυτό ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες τόσο για τους ανθρώπους, όσο και για τα ζώα, που τα 'χουν φλομώσει με μια extra-speed ζωοτροφή, το περιβόητο Χ-3.1, ένα μίγμα Ορεξίνης και αυξητικής ορμόνης, που σου μεγαλώνει το ζώο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα..."
"Δεν σου είπα εγώ; Βλακείες λένε,"
"Μα για στάσου, λέει για το Χ-3.1 που μας είπε ο φίλος σου ο Λουκ!.."
"Ε, και; Πρώτη φορά τ' ακούς αυτά; Έλα καημένη. Αυτοί οι τύποι κάνουν ό,τι μπορούν για να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν τους είδες; Πετσί και κόκαλο είναι. Αυτοί θα μου πουν, εμένα, τι να κάνω;"
Το αυτοκίνητο διέσχιζε τον ανηφορικό δρόμο μέσα στο δάσος, κι ο Τίτο συνέχισε να διαβάζει.
"...και το χειρότερο είναι, που κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο πως όλα είναι αποτέλεσμα της φυσιολογικής εξέλιξης των ανθρώπων.
Οι εταιρείες τροφίμων κάνουν χρυσές δουλειές και ξεπουλάνε όλο το υλικό, αδειάζοντας πολύ γρήγορα τις τεράστιες αποθήκες τους. Τα εργοστάσια δουλεύουν ασταμάτητα, παράγοντας χημικές τροφές σε τεράστιες ποσότητες, που κι αυτές καταναλώνονται με απίστευτη ταχύτητα!... Η οικονομία ανθεί κι όλα τα χρηματιστήρια καλπάζουν στο λίμιτ-απ. Όλες οι κυβερνήσεις χαίρουν άκρας υγείας. Με την τεχνητή επάρκεια αγαθών, όλα τους πάνε βολικά, υπάρχουν λύσεις για όλα κι αυτό έχει αντανάκλαση στον κόσμο, που ζει στην "χρυσή εποχή" της Ορεξίνης!.."
"Βρε τον αθεόφοβο, μου άνοιξε την όρεξη."
"Έλα καλέ μπαμπά, άσε τον Τίτο να συνεχίσει, να δούμε τι λέει παρακάτω."
"Τι θέλεις; Να ακούς βλακείες;"
"Άσε τα παιδιά να διασκεδάσουν για να περάσει η ώρα."
Ο Τίτο συνέχισε το διάβασμα.
"Βέβαια το χοντρό παιχνίδι το παίζουν οι μητροπολιτικές εταιρείες τροφίμων, που τώρα έχουν όλη την εξουσία στα χέρια τους. Ο έλεγχος της τροφής στο παγκόσμιο σκηνικό, που ξεκίνησε από τον εικοστό αιώνα με τα μεταλλαγμένα, ήταν και ο Δούρειος Ίππος στον αγώνα ισχύος που παιζόταν ύπουλα και σταθερά κάτω από την επιφάνεια των διεθνών στρατιωτικοπολιτικών γεγονότων σ' ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα πια οι πανίσχυρες πολυεθνικές τροφίμων μπορούν να κόψουν την παροχή των χημικών συνταγών τους σ' ένα κράτος και να το δεις μέσα σε μικρό διάστημα να υπερχρεώνεται οικονομικά, να πέφτουν κυβερνήσεις, να επικρατεί χάος, πείνα, αναρχία και τελικά να έρχεται η Παγκόσμια Τράπεζα, που είναι το αρπαχτικό πλοκάμι των ισχυρών, να βάλει τάξη!..
Νέα είδη τροφίμων κατακλύζουν την αγορά κι είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις από κοντά τις εξελίξεις στα χημικά παρασκευάσματα, προκειμένου ν' αυξηθεί η παραγωγή και να καλύπτει την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση. Το πράγμα τρέχει ολοταχώς προς τον γιγαντισμό και δεν φαίνεται με τίποτε να σταματά..."
Ο Ανάργυρος άρπαξε το φυλλάδιο από τα χέρια του Τίτο και το πέταξε έξω από το ανοιχτό παράθυρο.
"Δεν σου το 'πα εγώ; Αναρχικοί Οικολόγοι είναι! Αλήτες!.."

Ψηλά στο μεγάλο ξέφωτο με την τεχνητή λίμνη ήταν αρκετά αυτοκίνητα παρκαρισμένα, είχαν στηθεί τραπέζια εξοχής και ήδη ο σωρός από τα άδεια κιβώτια Όρεξον πικ-νικ, έδειχνε πως το πανηγύρι είχε αρχίσει.
"Πω, πω κόσμος!.."
"Πείνασα μαμά."
"Κάτσε κορίτσι μου, ούτε μια ώρα δεν πέρασε από τότε που φάγαμε το γουρουνόπουλο. Περίμενε να στήσουμε πρώτα το τραπέζι, να κατεβάσουμε τα πράγματα και..."
"Ο αέρας της εξοχής τους άνοιξε την όρεξη. Άνοιξε ένα Όρεξον πικ-νικ να τσιμπήσουν κάτι τα παιδιά τώρα, μέχρι να τελειώσω εγώ με το στήσιμο... Να σου πω, θα ήθελα κι εγώ κανένα σάντουιτς, προτού ξεκινήσω να κατεβάζω."
Αφού έφαγε με δυο χαψιές ο Ανάργυρος το σάντουιτς, άρον-άρον έστησε την εξοχική επίπλωση, που ήταν ενισχυμένου τύπου, για να σηκώνει το τεράστιο βάρος τους, κι ύστερα άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου κι είχαν έτοιμο μπροστά τους έναν πάγκο γεμάτο με τρόφιμα. Το ψυγείο ήταν κάτω από το δάπεδο, συρταρωτό, με συνολική χωρητικότητα ένα κυβικό μέτρο κι ήταν γεμάτο μέχρι επάνω με τρόφιμα.
Το κολατσιό δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα, αλλά οι τέσσερίς τους κατανάλωσαν πάνω από δέκα κούτες Όρεξον πικ-νικ, που περιείχε δέκα μεγάλα σάντουιτς το καθένα, και διάφορα καλούδια που είχε ετοιμάσει η Ασημίνα από χθες το βράδυ.
"Λέω να πάω για ψάρεμα. Τίτο, θέλεις να έρθεις κι εσύ μαζί μου;"
"Όχι, βαριέμαι. Θα μείνω να παίξω με την Λίλα."
"Δεν θέλω να παίξω μαζί σου. Θα βοηθήσω τη μαμά, να ετοιμάσουμε το τραπέζι για το μεσημέρι."
"Καλά, κάντε ό,τι θέλετε. Εγώ πάω για ψάρεμα."
Καθώς ξεκινούσε με τα σύνεργα του ψαρέματος για την λίμνη, ο Τίτο τον ακολούθησε.
"Περίμενε, έρχομαι κι εγώ."

Το μεσημέρι γύρισαν κουρασμένοι και πεινασμένοι από το ψάρεμα, και με άδεια χέρια. Δεν έπιασαν ούτε λέπι. Το τραπέζι ήταν στρωμένο κι οι δυο ψαράδες έπεσαν στο φαγητό κι έγινε το έλα να δεις!..
"Μόνο αυτά ετοίμασες;"
"Τι άλλο ήθελες; Είκοσι κιλά ψητό μοσχαράκι, και δεκατέσσερα πακέτα Όρεξον πικ-νικ, χώρια τα ψωμιά, τα τυριά και τις σαλάτες..."
"Φέρε μερικές κούτες ακόμη να στανιάρουμε. Κουραστήκαμε, το καταλαβαίνεις;"
"Ναι, καλέ μαμά. Φέρε κι άλλο. Πεινάω, σου λέω!.."
Οι κούτες σχεδόν τελείωσαν, αλλά πατέρας και γιος ήθελαν κι άλλο.
"Άφησα τέσσερις κούτες για το απόγευμα, για να 'χουμε και κάτι για το δρόμο."
"Καλά, άσε τις κούτες και βγάλε από την κατάψυξη κανένα κομμάτι κρέας."
Η Ασημίνα, τράβηξε το πολυμορφικό συρτάρι-ψυγείο κι έβγαλε από την κατάψυξη ένα τετράγωνο κατεψυγμένο κομμάτι κρέας των δώδεκα κιλών και το έβαλε σ' ένα μεγάλο ταψί. Ο Ανάργυρος σύνδεσε το πιστολέτο μικροκυμάτων στην πρίζα του αυτοκινήτου και βομβάρδισε το κρέας. Σε δυο λεπτά είχε διπλασιαστεί σε όγκο, είχε ροδοκοκκινίσει κι ήταν έτοιμο για φάγωμα.
"Θέλω και πατάτες."
Η Ασημίνα εκτέλεσε αμέσως την επιθυμία του γιου της, κι έβγαλε άλλο ένα πακέτο από την κατάψυξη, διπλάσιο σε μέγεθος από το προηγούμενο. Κι αυτό με τα μικροκύματα, ήταν έτοιμο σ' ένα λεπτό και το τσιμπούσι συνεχίστηκε με κέφι.
Προς το τέλος του γεύματος, όταν τρώγανε τα γλυκά και πίνανε τα αναψυκτικά τους, κάποιοι που φεύγανε, τους χαιρέτισαν.
"Καλή σας όρεξη."
"Ευχαριστούμε... ορίστε στο τραπέζι μας."
"Πρέπει να πηγαίνουμε. Πρώτη φορά έρχεστε; Δεν θυμάμαι να σας έχω ξαναδεί."
"Η αλήθεια είναι πως έχουμε να έρθουμε κανένα χρόνο."
"Εμείς είμαστε τακτικοί. Σχεδόν κάθε Κυριακή."
"Είναι πολύ όμορφα, αξίζει. Μόνο που η λίμνη δεν έχει ψάρια, όπως λένε."
"Μα τι λες. Έχει πολύ πράμα... και κάτι ψαρούκλες δέκα μέτρα!.."
"Φαίνεται εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί, γιατί δεν βγάλαμε ούτε δέκα πόντων ψάρι."
"Τι δόλωμα έβαλες;"
"Μα, αυτό του εμπορίου..."
"Την άλλη φορά που θα έρθεις, να πάρεις λίγη Χ-3.1 μαζί σου και να την ανακατέψεις με κρέας. Κάντο και θα με θυμηθείς."
"Οκ. Σ' ευχαριστώ πολύ, θα το έχω υπ' όψιν μου."
"Για στάσου. Νομίζω, πως πρέπει να έχω στο ψυγείο."
Ο τύπος, πήγε στο αυτοκίνητό του και γύρισε μ' ένα μικροσκοπικό πλαστικό που είχε αεροστεγώς κλεισμένο μέσα του ένα καφέ υλικό στο μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας.
"Να, παρ' το. Είναι αρκετό. Μ' αυτό κάνεις δόλωμα για πέντε ψαρέματα."
"Ω!.. Σ' ευχαριστώ πολύ... σ' ευχαριστώ."

Αφού φάγανε και ξάπλωσαν καμιά ωρούλα, ο Ανάργυρος σηκώθηκε και πήρε τον καφέ του σε κλειστή κούπα.
"Πάω για ψάρεμα. Θα πάρω τον καφέ μαζί μου."
"Κάνε ότι θες."
Τα παιδιά ξύπνησαν μετά από καμιά ώρα, και κάθισαν να φάνε το απογευματινό τους. Το ψυγείο είχε σχεδόν αδειάσει.
"Καλά έλεγε ο μπαμπάς σας, να πάρουμε το Άτλας 4Ε, που έχει το διπλό ψυγείο και το φορτώνεις όσο θέλεις. Εγώ φταίω που επέμενα σ' αυτό. Την πάτησα από την διαφήμιση που το πρότεινε για το ιδανικότερο οικογενειακό αυτοκίνητο."
"Καλέ μαμά. Αυτό ήταν; Δεν έχει τίποτε άλλο να φάμε;"
"Για σταθείτε ρε παιδιά. Τι άλλο θέλετε δηλαδή;"
"Εκείνες οι κούτες, τι είναι;"
"Αυτές είναι για το δρόμο."
"Εκείνη η σκεπασμένη πιατέλα;"
"Είναι η μερίδα του μπαμπά. Τώρα που θα έρθει πεινασμένος..."
"Δεν ξέρω τι λες εσύ μα εγώ πεινάω κι άλλο."
"Πήγαινε και πάρε ένα αναψυκτικό από το ψυγείο. Εσύ Τίτο τρέξε να φωνάξεις τον μπαμπά, να φεύγουμε. Πες του, πως τέλειωσαν τα τρόφιμα. Το πολύ-πολύ τρώμε κανένα γουρουνόπουλο στην επιστροφή."
"Ναι!.. Ναι!.. Να πάμε για γουρουνόπουλο!.."
Δεν πρόλαβε ο Τίτο να ξεκινήσει, κι ο Ανάργυρος έκανε την εμφάνισή του λαχανιασμένος.
"Γρήγορα, γρήγορα!.. Έπιασα ένα ψάρι γύρω στα δέκα μέτρα!.."
"Ουάου!.. Μπράβο μπαμπά!.."
"Τι λες Ανάργυρε;"
Ο Ανάργυρος, με όσο πιο γρήγορες κινήσεις του επέτρεπε ο όγκος του, έβαλε μπρος το αυτοκίνητο, τα παιδιά κι η Ασημίνα ανέβηκαν αμέσως επάνω και πήγαν στο σημείο που ήταν το ψάρι. Τι ψάρι!... Ένα τέρας ήταν, καμιά δεκαπενταριά μέτρα, που έμοιαζε πιο πολύ με φάλαινα παρά με ψάρι λίμνης.
"Φοβήθηκα!.. Μόλις μύρισε το Χ-3.1,όρμηξε έξω από το νερό, να με φάει. Ευτυχώς αντέδρασα γρήγορα και το απέφυγα. Με τη φόρα που είχε χτύπησε το κεφάλι του στο δέντρο !.."
Το ψάρι είχε ακόμη λίγη ζωή αλλά δεν σπαρταρούσε. Μ' ένα συρματόσχοινο το έδεσε, πίσω από το αυτοκίνητο και το έσυρε μέχρι το τραπέζι τους, μα μέχρι να φτάσουν, το ψάρι που συνεχώς μεγάλωνε, είχε φτάσει τα είκοσι μέτρα.
"Ω!.. Μαμάκα μου, τι έχουμε να φάμε!.."
Ο Ανάργυρος με καμάρι χρησιμοποιούσε σαν μάστορας το πιστολέτο μικροκυμάτων κι η Ασημίνα έφερνε τα ταψιά που της τα γέμιζε με το ψημένο κρέας.
Τα παιδιά όλο χαρά καταβρόχθιζαν το ένα ταψί μετά το άλλο.
"Είναι πολύ νόστιμο."
"Μπράβο μπαμπά!.. Είσαι μεγάλος ψαράς."
Μέχρι το σούρουπο δεν έμεινε παρά ένας τεράστιος σκελετός ψαριού, όπως αυτοί στα μουσεία προϊστορίας, ενώ η οικογένεια Μπρόφωθ ήταν αραχτή ανάσκελα στο χώμα. Η καρέκλα του Τίτο στράβωσε όταν πήγε να καθίσει.
"Λοιπόν παιδιά, είναι ώρα να γυρίζουμε στο σπίτι."
"Ουφ!.. Έσκασα στο φαΐ."
"Ωραία περάσαμε σήμερα;"
"Ναι, ναι... πολύ ωραία!.."

Στο γυρισμό, αν και δεν πεινούσαν, σταμάτησαν στον Παράδεισο των Χοίρων κι ο Ανάργυρος είπε στα γρήγορα στον Λουκ τα κατορθώματά του. Φεύγοντας πήραν για το σπίτι ένα ογδοντάκιλο γουρουνόπουλο, πέντε τενεκέδες τυρί βουνίσιο και το υπόλοιπο αυτοκίνητο το γέμισαν με χωριάτικα λουκάνικα.
Βρίσκονταν ακόμη στα μέσα του βουνού, στην κατηφόρα, όταν ακούστηκε το πρώτο κρακ και τ' αυτοκίνητο βγήκε από το δρόμο κι άρχισε να τσουλάει στην κατηφορική πλαγιά. Μέχρι να σταματήσει σε μια γούβα, μετά από κανένα χιλιόμετρο τσουλήθρας, είχαν ακουστεί πολλά κρακ. Φυσικά ήταν το σασί που δεν άντεξε, κάτω από το υπερβολικό βάρος κι έγινε κομμάτια. Ευτυχώς η οικογένεια Μπρόφωθ δεν έπαθε τίποτε, παρά παγιδεύτηκε σ' εκείνη την γούβα, ένα χιλιόμετρο πιο χαμηλά από το ύψος του δρόμου. Τα τηλέφωνά τους δεν είχαν σήμα. Οι προσπάθειες ν' ανέβουν προς τον δρόμο απέβησαν άκαρπες, γιατί το βάρος και ο όγκος τους δεν τους επέτρεπε τέτοιες κινήσεις.
Το σκοτάδι άρχισε σιγά-σιγά να έρχεται και μαζί τα γαυγίσματα των σκύλων, που σε αγέλες κυκλοφορούσαν όπου μπορούσαν να βρουν τροφή, γιατί κι αυτά είχαν μέσα στο DNA τους την Ορεξίνη κι ήταν πολύ ορεξάτα!.. Τα άτιμα, είχαν και μια όσφρηση, που σε μυρίζονταν από μακριά, πόσο μάλλον όταν είχες μέσα στο αίμα σου και Χ-3.1!..

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης

{Έχει δημοσιευτεί στο ένθετο περιοδικό "9" της Ελευθεροτυπίας (Τεύχος 488 / 2-1-2010) }